Stúdentablaðið - 01.12.1952, Blaðsíða 28

STÚDENTABLAÐ
Til þín
Þegar ég hryggur
höfuð beygi
oft í wndstreymi,
huggun það Ijær
og harmabót
mest að minnast þín.
Sé ég þig enn,
íturvaxna,
að mér arma rétta,
eggjandi hlæja
augum móti
rjóðar rósvarir.
Sindrar úr augum
æskugleði,
kvikar geisli á kinn,
hniga og lyftast
hægt og mjúklega
biflétt 'brjóst og hvelfd.
Ungur ég var,
óspillt hjarta,
þá ég þér mætti,
svo fannst mér þá,
er sól rynni
fögur af fjallsbrún.
Ekkert svo hreint
né lieilagt veit
sem fyrstu æskuást,
sælli aldrei
átti ég daga
en þá ég þinnar naut.
Leiddumst við oft
í laufasal
á meðal beinna bjarka,
fagur var dagwr,
fríður dalur,
ómþýtt elfan söng.
Frjáls og glöð
fetaðir þú
um þann unaðsreit,
féllu þér á herðar
fagrir lokkar
og léku létt um kinn..
Man ég það æ,
mærin bjarta,
er við saman undum,
sól okkur blessun
sína veitti,
hátt á himni skein.
Liðu dagar,
lengdi nætur,
sveif að hið svala haust,
frið og tign
foldu veitir
síðsumar mest.
Oft í húmi
aftanstunda
saman sáturn við,
ástarorðum
andaðir þú
mér svo mjúkt í eyra.
Hönd liélt hönd,
lcné snart kné,
varir mættu vörum,
aldregi dýrri
drakk ég veigar
en þess bjúga bikars.
Svo þegar nóttin
svalri skikkju
vafði fagra fold,
barm við barm
hvíldum beði á,
það var yndi æðst.
Liðin er tíð
Ijúfrar æsku,
fölnuð hin fagra rós,
hljóður er dalur,
haustlauf falhi
á þitt lága leiði.
Fró og líkn
færir tíminn
þeim, er þjást og líða,
fyrnast harmar,
en fegurð geymist
allt til enda lífs.
Enn í dag,
þá angur sækir,
að mér, einmana,
huggun það Ijær
og harmabót
mest að minnast þín.
Sigurður V. Friðþjófsson.