Stúdentablaðið - 01.02.1988, Page 24

tileinkað
ég sé í móðu að dagurinn hefur komist í gegnum nóttina og
regnið hefur rutt honum leið og allt er einhvern veginn
orðið eins og saklaust barn sem bankar uppá og
ég ligg með hálflokuð augun inn í snjóhúsi sem er að
hrynja það er kalt og ég er frosið blóm í dvala það er
kalt og hljótt og enginn til að taka mig burt
skerandi tónninn verður sífellt sterkari afskræmt ópið
berst gegnum kyrrðina og endar í endalausum dropum sem falla
ég stend upp og dreg gluggatjöldin frá það glampar á
hafflötinn þar sem fiskarnir synda um í þögninni stara
útstæðum augum á ekkert
ég geng niðrí fjöruna og leggst í volgan sandinn það er
enginn á ferli sólin hlær við mér strykur mig Ieggst á mig
með öllum sínum þunga hlýjan streymir frá henni
hún Iýtur yfir mig strýkur hárið gengur léttfætt í fjörunni
við leiðumst út í öldurnar og ég hleyp með hana til lands
gef henni dagana næturnar sandinn stjörnurnar
ég ligg á grúfu og sólin er farin þögnin skríður upp
eftir bakinu og deyr í garginu frá sjófuglunum sandurinn
undir mér er kaldur ég er með sand í munninum það er sandur
í augunum það sést ekki út úr augunum fyrir sandstormi
og ég er týndur í sandkornunum
hún grípur um kviðinn ég legg eyrað að hlusta hún talar
um freknur það á að verða með freknur við hlæjum og hún
klappar á kviðinn
ég stend berfættur og dreg hringi í sandinn hring eftir
hring og fuglarnir fljúga endalaust út á sjónum
hún er farin þau eru bæði farin ég er maður sem dreg hringi
í sand
ég horfi á hana kyrrðin yfír blíðri ásýndinni það logar
á kerti og ég snerti kaldar varir hennar þeir koma og
taka hana og ég er einn og sjófuglarnir steypa sér yfir mig
og fiskarnir synda stjórnlaust og sólin er dáin og það er
endalaus vetur
24 STÚDENTABLAÐIÐ