Fálkinn - 15.12.1928, Blaðsíða 31

F Á L K I N N
31
RÆÐILEfi DÆGRAÐVÖL
Eftir
PHILIPPS OPPENHEIM.
Hún hló. — Hann fær einstöku sinnum
þessi Ahyggjuköst, sagði hún, en svo hitt
veifið gleymir hann, að nokkuð. gangi að
sjer, enda er ekkert að honum. Seinasta sjer-
viskan í honum er sú; að hljóðara sje í
skrifstofunni milli kl. eitt og hálftvö en
endranær, en varla getur það verið annað
en ímyndun, því við heyrum aldrei neitt til
fólksins, sem er i húsinu.
Eins og flestar heilbrigðar stúlkur gat Ann
samið sig að smekk fjelaga síns hvað há-
degisverð snerti, enda þótt hún gerði sjer
ekki mikla rellu út úr þvi atriði daglega.
Þegar Windergate var laus við störf sín gat
hann verið skemtilegur maður. Hún fann til
saknaðar, er hún lauk við kaffið og sígar-
ettuna. — Þakka yður fyrir þenna ágæta há-
degisverð, sagði hún um leið og hún setti
upp hanskana. — Jeg býst við, að hr. Rocke
sje kominn aftur núna, ef þjer vilduð líta
inn til hans.
— Jeg held jeg verði að gera það, svar-
aði Windergate, — enda þótt jeg eigi ekkert
sjerstakt erindi.
— Þjer hafið náttúrlega ekki frjett neitt?
Windergate gretti sig dálítið. — Nei, sagði
hann. — Jeg er hræddur um, að þetta sje
eitt dæmi þess, að vitfirringur leiki á tvo
fullvita menn. En einhverntima náum við í
hann.
— Það vona jeg líka, sagði Ann, með á-
kafa.
— Það var kænska vitfirringsins, sem
bjargaði honum úr klóm oklcar, sagði Wind-
ergate, er þau gengu af stað til skrifstof-
unnar. En það verður þrákelkni vitfirrings-
ins, sem kemur honum í hendur okkar, fyrr
eða seinna ....
Þau voru komin að húsaröðinni þar sem
skrifstofur Rockes voru. Ann leit á snagana
og sá, að lykilinn vantaði. — Þá er hann
inni, sagði hún, og gekk á undan að lyft-
unni. — Er hr. Rocke löngú kominn inn?
spurði hún stúlkuna í lyftunni.
— Veit það ekki, svaraði hún, —- jeg er
alveg nýkomin.
Þau fóru úr lyftunni þar sem hún stað-
næmdist og gengu svo upp síðasta stigann.
Ann opnaði dyrnar á ytri skrifstofunni, gekk
i gegn um hana og opnaði innri dyrnar. —
Hjerna er hr. Windergate að finna yður,
sagði hún.
Maðurinn við skrifborðið hreyfði sig
ekki.
— Hr. Windergate .... endurtók Ann.
Hún rak upp óp, áður en hún fengi lokið við
setninguna. Eitthvað var einkennilegt við
liinar óeðlilegu og máttlausu stellingar
mannsins, sem skelfdi hana. Hún hl jóp til, en
Windergate varð fljótari. Hann stóð milli
hennar og mannsins við skrifborðið.
— Ungfrú Lancaster, sagði hann, — þjer
rettuð að fara inn í skrifstofuna yðar. Reyn-
ið að vera rólegar. Hringið þjer fyrir mig til
Scotland Yard og biðjið að senda Harrison
og Kimball hingað, undir eins.
Hvað hefir komið fyrir? spurði hún,
skjálfandi.
— Jeg er hræddur um, að hann sje dauð-
ur, svaraði Windergate, alvarlega. Hjer er
skotsár á gagnauganu. — ....
Dyrnar milli skrifstofuherbergjanna opn-
uðust snögglega, og Rocke kom inn. — Hver
djöfullinn er þetta? svaraði hann, önuglega.
Daniel, Windergate og Sir Francis Worton,
almenl þektur undir nafninu Q 20, sem var
merki skrifsofu hans í utanríkisráðuneytinu,
hittust hálfum mánuði seinna í skrifstofu
Daniels, til þess að ráðgast sín á milli.
— Það getur ekki hjá því farið, að morð,
sem framið er á sjálfum injer, veki sjer-
staka athygli mína, sagði Daniel, er hann
sne’ri sjer á stólnum og bauð þeim sígarettu.
— Jeg veit ekki, hvort það er imyndun ein,
Windergate, en mjer finst þú ganga slælegar
fram í þessu máli, en þú átt vanda til.
— Þetta er ekki annað en afbrýðissemi
gagnvart keppinaut þínum, sagði Winder-
gate, brosandi. Það fer svo fjarri þessu, að
við höfum meira að segja gengið feti lengra
en við töldum hj'ggilegt að láta uppi. En jeg
get sagt þjer nafn mannsins, sem var skot-
inn meðan hann sat í stólnum sínum.
— Hefir þá nokkur sagt til, hver hann
væri ?
— Ekki af frjálsum vilja, svaraði Wind-
ergate hugsandi. — Eins og þið vitið, fund-
ust engin skjöl á líkinu, en smá-brúða i
pappaöskju fanst í einum vasanum. Við
gerðum fyrirspurnir meðal kaupmanna, sem
versla með slíkan varning, og fundum loks
einn, sem hafði nýskeð pantað brúður hjá
þýskum umboðsmanni, sem var á ferð hjer
i London. Þá var allur vandinn búinn. Mað-
urinn hjet Israel Kasters, og leigði eitt her-
bergi i skrifstofubyggingu einni i Tottenham
Court Road.
— Jeg get bætt ofurlitlu við þessar upp-
lýsingar, sagði Worton. — Kasters kom hing-
að með velþektum, þýskum fjármálamanni,
fyrir nokkrum vikum. Hann varð eftir og Ijet
það í ljósi, að hann ætlaði að setja hjer upp
einskonar verslun. Skrifstofa mín hefir haft
stöðugar spurnir af honum síðan hann kom,
en ekki komist að neinu markverðu. Hann
virðist hafa verið iðinn og duglegur maður.
Hið eina, sem grunsamlegt var við hann, að
hann hefir verið í einhverju sambandi við
menn í Berlín, sem við höfum illan grun á.
Daniel fleygði sigarettustubbnum á arin-
inn, og fjekk sjer nýja úr opna kassanum,
sem var hjá honum. Hann var orðinn alvar-
legri á svip, og málrómur hans var annar-
legur. — Mjer finst fyrri helmingur leyndar-
dómsins vera leystur með þessum upplýsing-
um, sagði hann. — Koma Israels Kasters í
skrifstofu mína á þeim tíma, sem ástæða var
til að halda, að enginn væri þar, fer að verða
skiljanleg. Verk mitt í utanríkisráðuneytinu,
síðasta hálfa mánuðinn, hefir verið að lesa
úr leyniskeytum, sem fjellu í hendur eins um-
boðsmanns okkar í Berlín. Jeg hef stundum
tekið með mjer sumt af þeim skeytum, sem
ekki eru sjerlega áríðandi og lesið úr þeim
hjer. Það hefir Kasters eflaust frjett, og
komið i þeim tilgangi að ná í þau. Þið mun-
ið sjálfsagt, að í vasa hans fanst lítið rofjárn.
járn.
Worton kinkaði kolli, hugsandi. — Yið
vitum sannleikann í málinu, Daniel, svo það
er ekki nema rjett, að við gerum Windergate
að trúnaðarmanni okkar. Þessi plögg, sem
umboðsmaður ekkar í Þýskalandi náði i,
hafa meðal annars inni að halda lista yfir
alla staði þar, sem leynilegar vopnabiigðir
eru geymdar í Þýskalandi. Þýskur sendimað-
ur hjer í landinu mundi áreiðanlega gera alt,
sem í hans valdi stæði til að ná í slílct skjal
aftur.
— Jeg skil það vel, sagði Windergate, —
og þar með er fengin skýringin á því, að
maðurinn var staddur í skrifstofunni. En þá
erum við einmitt komnir að dularfulla kafl-
anum af sögunni: Hversvegna var Kasters
myrtur við verk sitt sem njósnari og inn-
brotsþjófur, og hver myrti hann?
— Fyrsta atriðið, sem við verðum að gera
okkur ljóst, sagði Worton, — er það, hvort
maðurinn var myrtur sem Israel Kasters eða
í misgripum fyrir Daniel Rocke. Þegar dreg-
ið er fyrir gluggana hjerna er ekkert skiljan-
legra, en að maður, sem kemur inn um dyrn-
ar þarna og skýtur á nokkurra stikna færi,
haldi, að sá sem situr við borðið, sje heima-
maður. Þið sjálf hafið játað, að ykkur hafi
missýnst fyrst i stað.
— Mjer finst það fyllilega trúlegt, að mað-
ur, sem kemur hingað í þeim tilgangi að
myrða Rocke, geli skotið í misgripum, ann-
an mann, sem situr við horðið hans, og hald-
ið, að alt sje í lagi, sagði Windergate. En
áttu nokkru óvini, sem liklegir væru til að
grípa til slikra ráða?
Daníel hristi höfuðið. — Jeg get ekki
hugsað mjer það, sagði hann. — Eini hættu-
legi maðurinn, sem jeg veit, að myndi ekki
hika við slíkt, er maðurinn, sem gekk úr
greipum okkar á Salisbury-sljettunni. En
þar sem við erum ekki að elta hann, sem
stendur, virðist heimskulegt að ímynda
sjer, að hann færi að hætta Hfi og limum á
þenna hátt. Sem fyrsta flokks vitfirringur,
er hann sjálfsagt langsamlega of kænn til
þess.
— Menn mínir hafa verið að aðgæta hús
nokkurt í Hampstead í tilefni af því máli,
sagði Wintergate. Ef nú þeir væru á rjettri
leið, gæti hann hæglega ímyndað sjer, að þú
stæðir fyrir þeim njósnum.
— Aðalgallinn er, sagði Daniel, — að
fjöldi manna sá Israel Kasters fara hjer inn
í húsið, en engin sála hefir sjeð neinn ann-
an mann, sem neitt væri að athuga við. Sá
sem myrti Kasters, getur þó ekki hafa flogið
eða komið inn um gluggann.
— Satt er það, svaraði Wintergate.
Ann barði að dyrum og kom inn. — Hjer
er ung stúlka, sem vill tala við yður, hr.
Rocke, sagði hún.
— Einmitt, sagði Daníel hálf napurlega.
Jeg hjelt þjer hefðuð hugmynd um, að jeg
er ekki viðlátinn, sagði hann.
Ann Ijet sjer ekki bregða, en rómur
hennar varð dálítiið kuldalegri. — Þessi
unga stúlka hefir einhverjar upplýsingar að
gefa um málið, sem þið eruð einmitt að
tala um, skilst mjer. Hún virðist vera í
æstu skapi.
— Látið þjer hana koma inn, þegar í
stað, sagði Daníel.
Mennirnir þrír litu upp forvitnislega þeg-
ar unga stúlkan kom inn. Hún var lagleg,
en ekki laus við frekjusvip. Hún var í
fleginni treyju og mjög stuttu pilsi. — Jeg
vildi gjarna tala við hr. Rocke, sagði hún
og varð hálf-vandræðaleg á svipinn.
— Það er jeg, sagði Daníel. Hvað get
jeg gert fyrir yður? Okkur skildist þjer hafa
einhverjar upplýsingar að gefa um það, sem
bar við hjer í skrifstofunni í næstsiðustu
viku.
— Já, jeg hef nokkuð að segja yður, ját-
aði stúlkan, hálf utan við sig. — Jeg hefi
verið að húast við skilaboðum frá yður, dög-
um saman.
— Frá mjer? át Daniel eftir. — Hvers-
vegna það?
Stúlkan ypti öxlum. — Jeg get fundið yð-
ur seinna, sagði hún. — Þjer virðist vera
önnum kafinn. Hún sneri sjer til að fara.
Daníel rjetti út hendina: — Bíðið þjer
augnablilc, sagði hann. — Jeg þekki yður
ekki strax. Þjer eruð lyftustúlkan, er það
ekki ?
— Ekki endilega „lyftustúlka“, ef yður er
sama, svaraði hún og reigði liöfuðið. — Jeg