Fálkinn - 15.12.1928, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
Einn sinni var hani, sem bjó
með ketli í moldarkofa. Og þeir
áttu kvörn, sem þannig var úr
gerði gerð, að ekki þurfti ann-
að en snúa henni og biðja um
það sem mann vantaði. Þá
malaði hún það undir eins:
kaffi, smurt brauð, kaffibrauð,
mjólk og súkkulaði, vín og steik
og súpu og tiglabrauð og fisk-
bollur —- hvað sem manni datt
í hug.
Svo bar það við einn góðan
veðurdag að kóngurinn og for-
sætisráðherrann voru úti að
ganga sjer til skemtunar. Og þá
varð þeim gengið hjá kofanum.
„Aumingja fólkið, það hlýtur
að vera fátækt úr því að það býr
í svona hreysi“, sagði kóngurinn.
„Farðu inn og gefðu því þúsund
krónur, ráðherra sæll“.
„Þau þurfa þess varla með“,
svaraði forsætisráðherrann, „því
þau eru ríkari en sjálfur kóng-
urinn. Það er hani og kisa, sem
eiga þarna heima og þau eiga
kvörn, sem er svona og svona
....“, og svo sagði hann kóng-
inum hvernig kvörnin væri.
„Hana verð jeg að kaupa“,
sagði kóngurinn, því hann sá
undir eins, að ef hann eignaðist
kvörnina þyrfti hann ekki að
vera i vanda staddur með að fá
peninga og mat handa öllum her-
mönnunum sínum. Og svo fóru
þeir inn og forsætisráðherrann
sagði við köttinn, að kóngurinn
vildi kaupa kvörnina hans fyrir
hundrað þúsund krónur.
„Nei, jeg þori ekki að selja
kvörnina“, sagði kötturinn, „han-
inn er ekki heima og jeg sel
hana ekki án þess hann leyfi.
Ekki að nefna“.
En nú varð kóngurinn fok-
vondur og sagði, að hann væri
nú ekki að spyrja vesælan hana-
ræfil að því, hvort kvörnin væri
föl eða ekki, og að hann, sjálf-
ur kóngurinn, gerði eins og hon-
uin sýndist. Og svo tók hann
kvörnina, lagði peningana á borð-
ið og fór leiðar sinnar. Aumingja
kisa varð svo hrædd, að hún
þorði ekki að segja eitt einasta
orð.
En þegar haninn kom heim
varð hann bálreiður, af því að
kisa hafði ekki kvöldmatinn
handa honum tilbúinn.
„Ja, sjer er nú hver húsfreyj-
an“, sagði hann, „þú þarft ekki
annað en snúa kvörn nokkra
snúninga, og svo kemur alt á
borðið, sem við viljum, og samt
nennirðu ekki að hafa matinn
til“.
„Elsku besli hani minn, vertu
ekki svona reiður, því þetta er
ekki mjer að kenna“, sagði kisa.
„Kóngurinn var hjerna og tók
kvörnina okkar - —“ og svo
sagði hún frá hvernig í öllu
lá. En þá varð haninn ennþá
reiðari og sagði, að úr því að
ltisa hefði látið kónginn fara með
kvörnina, yrði hún að gera svo
vel að hypja sig upp í konungs-
liöllina og ná í hana aftur, „og
vilji kóngurinn ekki sleppa henni
með góðu, þá verðurðu að klóra
úr honum augun“.
Það var ekki um nema eitt að
velja; kisa varð að fara af stað,
þó henni væri það sárnauðugt.
En ekki var hún fyr komin upp
í höllina og hafði sagt frá er-
indinu, en hermennirnir
kóngsins ráku hana út,
og svo siguðu þeir ö11 -
um grimmu hundunum fjj'lslll
kóngsins á hana. Hún
varð svo hrædd að hún
stökk upp í trje og reif
úr sjer bæði augun á
kvisti. Og svo hrædd var
hún við grimmu hund-
ana kóngsins, að hún
þorði ekki ofan aftur fyr
en komin var hánótt.
En þegar hún kom heim til
hanans aftur fjekk hún ekki aðra
huggun en þá, að haninn sagði
að hún væri heimskasta kisan
sem til væri í veröldinni. „Og við
l'áum hvorki kvörnina nje aug-
un þín aftur nema jeg fari og
sæki það“.
Morguninn eftir fór haninn.
Og hann var svo reiður, að hann
liljes út á sjer allar fjaðrirnar.
Þegar hann hafði gengið dálitla
stund mætti hann tófu.
„Sæll vertu, hani minn“, sagði
tófan, „hvert ert þú að halda,
og mikill er asinn á þjer núna“.
„Jeg er boðinn i veislu hjá
kónginum", sagði haninn.
„Æ, góði hani minn, viltu ekki
stinga svolitlu af veislumatnum
á j)ig handa mjer“, sagði tól'an.
„Jeg er svo glorhungruð, það
eru þrir dagar síðan jcg hefi
bragðað mat“.
„Nei, ekki get jeg það, sagði
haninn. „Þú ættir að vita, að ])að
er ósiður að stinga á sig i veisl-
um. En þú getur komið með
mjer upp í höllina, og svo skul-
um við sjá til hver veit nema
jeg geti skotið þjer fram hjá
dyravörðunum. Þú getur skriðið
ofan í sarpinn á mjer á meðan“.
Og svo gapti haninn eins og
hann gat og tófan skreið ofan í
sarpinn og sat þar. Og nú varð
haninn enn stærri og tilkomu-
meiri en áður og fetti sig og
sþerti, svo það var skelfing að
sjá lil hans. Þegar hann hafði
gengið spölkorn mætti hann úlf-
inum.
„Sadl vertu, hani minn“, sagði
úlfurinn. „Óskapa flýtir er á
jijer, hvert ætlarðu?"
„Jeg er boðinn í veislu hjá
kónginum“, svaraði haninn.
„Elsku vinur minn, viltu ekki
hafa með jijer bita jiegar j)ú
keinur þaðan og vikja að mjer.
Jeg er svo glorhungraður, það
eru jirjár vikur síðan jeg hefi
bragðað ætilegan bita“.
„Ertu genginn af göflunum“,
svaraði haninn. Heldurðu að jeg
sje svó illa að mjer í manna-
siðum, að injer detti í hug að
steía mat, þegar jeg er í veisl-
um. Þú ættir heldur að reyna að
koma með mjer, hver veit nema
jeg geti laumað þjer fram hjá
dyravörðunum kóngsins. Þú get-
ur skriðið ofan í sarpinn á mjer“.
Og svo gapti haninn aftur og
úlfurinn stakk sjer ofan í sarp-
inn á honum og sat þar. Nú var
haninn orðinn enn stærri og
státnari og digrari og baðaði
vængjunum, galaði og reigði sig
alt hvað af tók og svo hjelt hann
áfram og þegar hann hafði
gengið spottakorn enn, hitti
hann björn.
„Góðan daginn, hani sæll“,
sagði björninn. Iivert ert þú að
fara og mikið liggur þjer á“.
„Jeg er boðinn í veislu hjá
kónginum", svaraði haninn.
„Elsku besti hjartans vinur
minn“, sagði björninn, hafðu
með þjer svolítið af veislumat
þegar þú keuiur aftur, jeg er al-
veg banhungraður, það eru þrír
inánuðir síðan jeg hefi Iiragðað
niat“.