Fálkinn


Fálkinn - 15.12.1928, Blaðsíða 5

Fálkinn - 15.12.1928, Blaðsíða 5
F Á L K I N N 5 i 11 og útlimastór veiðimaður, sem hafði sest að við íshafs- ströndina til þess að stunda dýraveiðar, eftir að hann hafði árarigurslaust reynt að grafa eft- ir gulli nálægt Dawson. Hann hafði ásamt nokkrum Indíánum farið um Yukon til Fort Mac Pherson og þaðan í Mackenzie- dalinn. Enginn vissi neitt um fortíð hans og þá sjaldan að fóllc gisti hjá honum þá spurði það hann aldrei neins, en ljet sjer nægja þær rausnalegu viðtökur, sem hann ljet öllum í tje. Við komum til húsa hans eitt vetrarkvöld í rökkrinu eftir langa og erfiða ferð. Hjeraðið var fagurt og mikilfenglegt út- sýni, hrikamynduð fjöll, brött og alsveipuð snjó. Við höfðum ferðast um tilbreytingalausar sljettur í marga daga og sátum nú á sleðunum og nutum hins fagra útsýnis þegar við komum auga á ljós. Við vorum á harða spretti og ljósið færðist óðum nær. Það var svolítill kaldi á móti, svo hundarnir sóttu á- fram, og eftir dálitla stund komum við auga á mann, sem stóð einn á snjóskafli upp á hól einum, skamt frá ármýnni. Ekk- ert skerpir skilningarvitin eins <>g einveran; maður venst á að hlusta og eyrað nær hverju smá- hljóði í hinni miklu kyrð. Og því var það, að þessi maður, sem ekki hafði hugmynd um að við værum á ferð, var albúinn til þess að taka á móti okkur. í langan tíma hafði hann ekki italað við aðrar lifandi verur en hundana sína og þessvegna tók hann á móti okkur með ein- kennilegri og fáorðri ástúð, sem var einskonar inngangur að hin- uin hjartnæmu viðtökum, sem biðu okkar. Á svipstundu höfðu hundarnir verið leystir frá sleð- unum, bundnir og' gefið að jeta og þegar því var Iokið var okk- ur boðið að koma inn og láta okkur verða híbýlin að góðu. Þessi mannabústaður var sann- ast að segja ekki fullkominri. Við fórum um löng snjógöng, sem voru svo þröng að við urð- um að fara úr loðstökkunum til þess að koinast áfram og komum inn í stofu, sem var um þrír metrar á hvorn veg. Að sama skapi var lágt undir loft. Mjer til mikillar undrunar var þetta ekki timburkofi heldur aðeins strigatjald, sem var al- þakið snjó. Þarna lifði maður- inn aleinn uppi í snjónum og hríðinni, í kulda sem oftast var um 40 stig. í fjörunni var oftast nær hægt að finna nægilegt reka- timbur til þess að brenna í ofn- inum, sem þarna var. Ofninn og svo steinolíulampi voru einu lífs- þægindin, sem jeg gat komið auga á. Ekkert borð, enginn stóll, meðfram öðrum veggnum brík með brekáni á — og svo svefnpoki úr hreindýrafeldum. Undir eins var borið fram brenn- heitt te og pönnukökur, og með því að ekkert er betri hressing en þetta, þeim sem -kemur úr kuldanum, leið ekki á löngu þangað til við vorum farnir að tala um alla heima og geima. Engum datt í liug að ganga til hvílu fyrst um sinn, því nú höfðu nokkrir feitir og fallegir laxar verið hengdir upp tjald- inu til þess að þiðna og hrein- dýrslæri var komið yfir eldinn. Hinn nærgætni húsbóndi okkar fór með okkur eins og barnahóp sem er nýkominn heim úr ill- viðri og þurfti aðhlynningar. Hann var altaf á stjái og loksins þegar hann hafði hugsað um það allra nauðsynlegasta, gafst mjer tækifæri til að slcila til hans kveðjunni, sem stóð í sam- bandi við sögu, er Eskimóarnir við Union og Dolphin Strait höfðu sagt mjer rúmum hálfum mánuði áður. Jeg hafði liugsað mjer, að þetta skyldi koma hon- á óvart, og þessvegna sagði jeg formálalaust: „Johnson, jeg kem beina leið lrá henni gömlu vinkonu yðar, „Vatnsdropanum"! Hann lirökk við þegar liann heyrði nafnið, og af því að hann sá þegar í stað, að jeg var þess- um hnútum of kunnugur til þess, að hann gæti smokrað sjer hjá að tala um málið, þá settist hann hjá mjer og fór nú að segja frá, ótilkvaddur, en roði færðist í veðurbarnar kinnarnar. „Já, en vitið þjer, að þetta bar einmitt upp á sjálft jólakvöldið, og meira að segja einmitt það jólakvöldið, sem jeg hafði ætlað mjer að hlaupa yfir“. Og svo skaut hann inn, eins og hann tæki fram í fyrir sjálf- um sjer: „Nei, nei, hvernig ættu Eskimóarnir að vita það, ekki þekkja þeir jólakvöld, og jeg gat ekki útslcýrt þetta“. Og svo sagði Sam Johnson okkur frá síðasta jólakvöldinu sínu, atburði sein við allir fylgd- um með hinni mestu eftirtekt, því þessi sólskinssaga, sem var tekin beint úr lífinu á norður- hjara veraldar, var sögð af forn- eskjulegum risa, sem var líkasl- ur trölli, klæddu í dýrafeldi. Og það kom mjúkur og heitur hreimur í hina ryðguðu rödd hans, þegar hann mintist vesa- lingsins, sem hafði fært honum mestu jólagleðina, sem hann hafði upplifað. „Jú“, byrjaði hann, „það hafði verið ætlun mín að hlaupa yfir þessi jól, og þessvegna hafði jeg áformað að fara í langa og erf- iða ferð og leggja upp einmitt á aðfangadaginn. Þið, sem ferðist svo mikið, skiljið mig. Sjáið þið til, af gömlum vana hafði jeg geymt mjer ýmislegt sælgæti og svo tóbak og kaffi til jólanna, en eftir því sem færðist nær hátíð- inni þyngdi mjer í skapi. Jeg er varla verri en svo margir æfin- týramenn aðrir, sem strjúka að heiman, en jól einbúans eru alt- af einskonar reikningsskil við svo margar gamlar endurminn- ingar, og þau reikningsskil eru oft dapurleg. Hcimþráin, sem jeg annars finn aldrei til, kem- ur yfir mann og — því skyldi jeg vera að leyna því — endur- minningar um athæfi, sem mað- ur hefði ekki átt að gera sig sekan í, koma og kvelja mann. í drauinunum vitjar maður aft- ur bernskuheimilisins og óskin um að fá að vera, þó ekki væri neina einn dag, ineðal manna aftur, verður sterkari og sterkari. a: ^wvww ww ww \\\ www \ w ✓ ^/ // // // // // // // ////// / ////< m WWVWW .V V WVWVV X' X\V V / //// S / / / / ///'S/S/. \X\X\X\X\X,X\X\V XXV X\X\X\X X' X'X'X'X'X X X XX XXX X\X\X\X\X\VXX\XXX\X\VXX XXX, / / / //// / // // // // // //////////////// / / // /.////// / ///< M «vx v x vXnX'xx xxwxxw XXX x xxxxxxxxxx x\x x xxxxxxwxww >!#•//: 'S/S/S/SS/S. /// / /// //// / / S/S/S'S :n Allir þei r, sem góðum cigarettum unna, biðja um Abdulla. m Þær mæla með sjer sjálfar. Í. X X X X X X X X X X XXXX X X X X X X\X X.VXWXX X X X X V\X\X X X XXX X ’//////////////////////////////////////// HUSMÆÐUR Munið að biðja kaupmenn yðar um kaffið í röndóttu pokunum frá kaffbrenslu okkar. f > M Það mun tryggja yður að Jólasopinn verði ósvikinn. X X X X X X X X nX X X X X X XX XnVX X,X'X\X\VX,X\X\X\X\X\X\X\X\X\X\X\X\X\V'X\X\X\X\XWX' XX'XWWW X VVXW VX ' //////////////// ////////////////////////////// ss ss/////////// íslendingar reykið HUDDENS FINE GINIA '/ $ eru Ijúffengar \ / 1 if s s J t r t s s s $ ódý . -XW m ^ .X \ ,ML Fást alstaðar þar sem verslað er með tóbaksvörur. VWW.XWX XWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWW X X.XWWWX ,x\ r S. S/S/S/S. S. S'S/S/S/S/S/S/Æ/S/S/M/S/S/S/S/S/S/S/S, */*/*, S/S/S. s/// ::íh

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.