Fálkinn - 23.05.1931, Blaðsíða 17

PÁLKINN
17

Dap eftir dap
Wónar
RALEICH
THE ALL-STEEL BICYCLE
ótrauðlega mörgum þús-
undum manna, sem nota
þetta hjól sjer til þarfa
og skemtunar. — Hinn
mikli styrkleiki Raleigh
er a8 ' þakka hinum
hörðu þolraunum, sem
hjólið er látið standast.
Sönn hyggindi kjósa
hinn reynda Raleigh til
þess að hjóla á.
Verðlistar og allar upplýsingar
ÁSGEIR 3IGURÐSSON
Hafnarstræti 10—12.
Aðalumboð fyrir Island.
Besta
fægi og hreinsunarduftið.
Hafið það ávalt við hendina.
Tin verður eins og silfur og kop-
ar eins og gull. Það rispar ekki
viðkvæmustu málma.
Notið VI M
á öll eldhúsáhöld. Það er selt í
dósum og pökkum og fæst al-
staðar.
á hverju
heimili.
MV 120-10
LEVER BHOTHEDS LIMITtU
P0«T SUNL.’CHT. ENGLAND.
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
ur á fingrafara-kenningunni“, sagði hann.
„Hún hefir aldrei verið reynd til fullnustu.
Hvernig er hægt að fullreyna hana, fyr en
við liöfum fingraför liverrar einustu mann-
eskju í öllu landinu? Við höfum aðeins
fingraför nokkurra þúsund glæpamanna; og
af því að tvö þerra eru elcki eins, drögum
við þá ályktun, að tvö af 40 miljónum sjeu
ekki eins, og það finst mjer hæpin rökvísi.
Jeg viðurkenni að kerfið komi að notum,
þegar maður er að eltast við gamla glæpa-
menn, en að minni skoðun nær það ekki
lengra. Það getur hugsast, að þetta sama
fingrafar sje til hjer í Scotland Yard“, sagði
hann.
„Það er ekki nema eitt tilfelli af miljón“,
sagði Bill Dicker góðlátlega. „Þjer sýnist
þetta vera eins og hvert annað skítugt fingra-
fara, en frá sjónarmiði sjerfræðingsins er
munurinn gífurlegur“. Hann rendi sjer niður
af borðinu, gekk út að dyrunum og kallaði
á ritara sinn.
„Farið með þetta ofan til Barings fulltrúa
og spyrjið han hvort hann þekki það“.
„Vitanlega gerir hann það ekki“, sagði Jim
spottandi. „Þvi að þetta fingrafar er vitan-
lega eitt af þessum fjörutíu miljónum“.
Það var ekkert undarlegt við framkomu
Bill Dickers. Hann hafði tröllatrú á fingra-
förum og notaði hvert tækifæri til þess, að
gera efunarmenn í þeim efnum forviða. Hann
hjelt áfram að tala um þessa aðsúgsför þeg-
ar ritarinn kom aftur með kort í hendinni.
„Er það skrásett ?“ spurði hann vantrúaður.
„Já, herra forstjóri“, svaraði ritarinn.
„Herra Baring segir, að þetta sjeu fingraför
Joseph Felmans“.
Það lá við að Dicker hrifsaði kortið af
manninum og svo las hann hægt fyrir Jim:
„Felman hefir þrisvar verið dæmdur fyrir
fjárþvingun. Aldur 56 ár; þrír tugthúsdómar,
tveir vægari dómar — og hlustaðu nú vel á
Jimmy: Felman er vanur, að koma sjer fyr-
ir i vist hjá heldra fólki, ýmist sem þjónn
eða bryti, til þess að kynnast með þessu móti
riku fólki og útvega sjer vitneskju um mál,
sem hægt sje að nota til að særa út úr því
f je“.
Jim greip símtólið og hringdi til lögreglu-
þjónsins, sem var á verði. „Jeg fjekk brjef
liingað fyrir klukutíma. Sendill kom með
það. Hver var það?“
„Miðaldra maður, herra fulltrúi", var svar-
að. „Hann sagðist vera bryti lijá Coleman.
Hann hjet Parker“.
Þeir horfðust í augu þegjandi. Parker!
Maðurinn, sem hafði vísað Walton upp á
herbergið. Þessi trúverðugi og hægláti þjónn
Colemans, síðasti maðurinn, sem Sepping
gat grunað!
Sömu hugsunini skaut upp í huga Dickers.
„Farðu varlega, Jimmy“, sagði hann. „Þessi
maður getur hjálpað þjer að ná í vinninginn
—■ lijálpað þjer að koma Kupie að óvörum“.
„Heldur þú að hann sje Kupie?“
„Haim þekkir Kupie, það er jeg viss um“,
svaraði Dicker. „Og það er deginum ljósara,
að hann á margan leik á borði, í þessari
stöðu. Coleman starfar í fjármálaráðuneyt-
inu og starfsbræður lians eru sennilega oft
boðnir til hans í veislur; og hverjum dettur
í hug að gruna þennan ráðsetta bryta? Ef þú
hittir Coleman að máh —“
Jimmy hristi höfuðið. „Jeg skal varast, að
tala við Coleman um það, þvi hann er ein-
sem ekki myndi hika við að gefa í skyn, að
þeir vissu um leyndarmál Parkers. Það tek-
mitt hfandi fyrirmynd bjálfa af því tagi,
hvernig karlinn hefir komist yfir Parker. Og
ur mig viku njósnir, að komast að því,
jeg held varla að jeg þori að „skyggja“ Park-
er sjálfan“, hjelt liann áfram hugsandi. „Það
er ekki sá leikur til í spihnu, sem Parker
skilur ekki“.
Hinsvegar voru það ýmsar rannsóknir,
sem framkvæma mátti, án þess að styggja
veiðina.
Siðdegis sama dag kom gömul kona að
eldhúsdyrunum hjá Parker og reyndi að
selja ýmislegt girnilegt smádót. Henni gekk
orðalaust að komast inn i eldliúsið, og þeg-
ar liún ljet þess getið, að hún væri ekki að-
eins varningskona heldur líka spákona, varð
dvöl hennar talsvert löng þarna í eldhúsinu.
„Varningskonan“ fór svo heim til Jimmy
til þess að gefa skýrslu. Hún var kvenspæj-
ari, sem hafði verið í þjónustu Scotland Yard
í mörg ár. „Parker hefir verið hjá Coleman
í tvö eða þrjú ár“, sagði hún. „Hann á frí
sídegis á fimtudögum og laugardögum og
hann liefir altaf nóg af peningum. Stofu-
stúlkan heldur að hann sje f járhættuspilari,
því að hún hefir stundum sjeð hann vera
að fást við spil i herbergi sínu. Það var
eins og liann raðaði spilunum i ákveðna
röð. Að öðru leyti vissi fólkið ósköp lítið um
drei standa opið og þrifar sjálfur til i þvi“.
hann, því að hann lætur herbergið sitt al-
Þegar konan var farin, liafði Jim fataskifti
og gekk yfir á Portland Place til þess að
tala við Dóru. Hann hafði gert lienni boð
um, að liann mundi koma.
Áhugi lians fyrir þessari lieimsóknhafðinú
tvöfaldast, og þegar hann liringdi á dyrnar
hjá Coleman klukkan hálf átta og Parker
kom til dyra, þá veitti hann manninum mikla
athygli. Hvað sem öðru leið þá gat aldurinn
svarað til þess, að hann væri Felman; hann
var hæruskotinn og magur, með stórt nef
og þunnar varir. Hann tók hatt Jimmys og
yfirhöfn og vísaði honum inn í dagstofuna.