Fálkinn - 23.05.1931, Blaðsíða 18

18
F Á L K I N N
■imiiiiMMiiimiiiiiiiiiMMiiimiitiitMiiimiiiimimiiaiiuuw
Nýjasta nýtt!
frá SHELL hefir þann
stutta tíma sem hann hefir
verið hjer á markaðnum,
hlotið einróma lof allra
húsmæðra.
REYNIÐ hann strax í dag
ef þjer hafið ekki þegar gert það og hús-
gögn yðar munu verða sem ný.
Nafnið er næg trygging fyrir gæðum vörunnar 5
65 aura
LUX
handsápa
Þessi ágæta nýja sápa er
þrungin þeim unaösiega ilm,
sem dýrustu sápur éinar hafa,
en er þó seld sama verði og al-
menn sápa. Ber langt af öðrum
sápum, bæði að ilmgæðum og
mýktaráhrifum á hörundið.
Finnið hve silkimjúk
hún er. Andið að yður
hinum unaðslega ilm
hennar.
LUX
handsápan
fæst i næstu búð.

LUX \\ioui SÁPA
XLTS 50-10 LEVER BROTHERS LIMITED. PORT SUNLIGHT. ENGLAND:
í heildsölu hjá
I H. Benediktsson & Co. I
Reykjavík. Sími 8 (4 línur)
■iiiiimiMimimiiimiimiiiiimimiiimiimiMiiimiiiiiiiiiii
í bænum Texaco í Mexikó „refsa“
menn trjám, sem ekki bera góðan á-
vöxt og mikinn. í ár hefir eplaupp-
skeran brugðist og í tilefni af þvi var
framin refsingarathöfn gegn þeim.
Voru valin úr tíu trje og garðyrkju-
menn látnir kaghýða þau. Síðan var
lialdin ströng ræða og trjen ámint um
að haga sjer betur næsta ár.
----x-----
Lang forsætisráðherra í Nýja Suð-
urwales í Ástralíu hefir komið sjer
út úr húsi, fyrst lijá bæjarstjórninni
og svo hjá öðrum. Hann þurfti á
húsnæði að halda til stjórnmála-
funda, en fyrst neitaði bæjarstjórnin
um ráðhúsið og síðan var honum
neiia’ð um önnur samkomuhús í
borginni, vegna þess að hann sæti á
svikráðum við ensku stjórnina.
„Ungfrú Coleman er farin út, herra full-
trúi“, mælti hann.
„Farin út? endurtók Jim forviða. „Jeg
hafði aftalað við liana að koma núna“.
„Svo? það var undarlegt‘“ Parker talaði
rólega og kurteislega. „En jeg býst við, að
hún komi bráðum aftur, því að hún sagði
við mig, að ef einhver kæmi á meðan, skyldi
jeg biðja hann um að bíða. Hafið þjer lesið
kvöldblöð:n?“
„Já, jeg liefi gert það“, svaraði Jimmy.
„Það er hræðilegt, að blöðin skuli hafa
birt alt þetta um 'Walton“, sagði Parker og
velti vöngum. IJerra Coleman er mjög reið-
ur yfir því. Vilanlega; menn i hans stöðu
langar ekki til, að verið sje að hafa slíkt
í hámæli“.
„Auðvitað“, svaraði Jim þurlega. „En
hvað álítið þjer annars um þetta mál, Park-
er? Haldið þjer, að Walton hafi yfirgefið
húsið sjálfviljugur?“
„Jeg liefi alls ekki myndað mjer neina
skoðun á þvi, herra fulltrúi, en hefði ein-
hver ráðist á herra Wallon, þá hlyti jeg að
hafa heyrt það, eða að minsta kosti hefði
vinnufólkið, sem var niðri í anddyrinu
heyrt það, en það heyrði ekki neitt“.
„Kannske Kupie hafi heyrt til hans“,
sagði Jimmy og einblíndi framan í mann-
inn.
„Þjer eigið við fjárþvingunarþorparann?“
sagði Parker óbifanlegur. „Það er undarlegt
þetta — nærri þvi eins og í skáldsögu.
Hafið þjer horðað miðdegisverð?“
Jimmy kinkaði kolli en brytinn hneigði
sig og fór út.
Jimmy reikaði um í dagstofunni. Það var
auðsjeð að Dóra hafði verið þar inni seinni
hluta dagsins. Opin bók lá á grúfu á borð-
inu við sófann; og það sást á púðanum,
að hún hafði legið á honum, en á arinhill-
unni lá kort, boðsbrjef í utanríkisráðuneyt-
ið og umslag, sem Jim giskaði á, að leikhús-
miðar væri í.
Meðan liann var sem ákafast að brjóta
lieilann um Parker, kom hann sjálfur inn,
með silfurslcutul, sem hann setti á borðið.
„Jeg leyfði mjer að koma með bolla af
kaffi lianda yður“, sagði hann og bætti svo
við; „Brúkið þjer sykur eða rjóma, herra?“
„Nei hvorugt, þ,akka yður fyrir“, svaraði
Jimmy og hrytinn helti bollann fullan.
Hyer svo sem Parker annars var, þá var
hann ágætis bryti. Hann var varkár og gæt-
inn og hafði fult vald yfir hverri hreyfingu
sinni, alveg eins og fullkomnum þjóni sæm-
ir; það var aldrei asi á honum og honum
fipaðist aldrei. „Hvað gerið þjer við tím-
ann, þegar þjer eruð ekki að stjana við
gesti“, spurði Jim gletnislega, en Parker
breytti ekki svip fyrst í stað. Svo brosti hann
eilitið.
„Það er svo fátt, sem maður á mínum
alclri getur haft fyrir stafni i fristundunum,
herra“, svaraði hann. „Jeg fer stöku sinnum
á liljómleika og á sumrin labba jeg um
skemtigarðana livenær sem jeg á frí. Jeg
hefi ekkert gaman af kvikmyndunum, þær
þreyta líka augun í mjer; en stundum gefur
hr. Coleman mjer aðgöngumiða í leikhús —
jeg hefi mest gaman af skemtileikjum“.
Hann tók við bollanum lijá Jimmy og setti
hann á bakkann. „Þegar maður er orðinn
fimtíu og sjö ára gamall, kærir maður sig
ekki um harmsöguleiki“, sagði hann. Þó
þykir mjer gaman að sjá alvarlega leiki eftir
Shakespeare við og við“.
Jimmy hlustaði án þess að taka eftir; og
svo fann hann til einkennilegrar kendar;
hann var að sofna og streittist við að halda
augunum opnum. En svefninn yfirbugaði
viljann. Honum fanst það hlægilegt, að
sofna þarna í dagstofu Dóru, en rödd Park-
ers liafði svo róandi áhrif á hann. Og svo áð-
ur en hann gat skilið hvað verða vildi datt
liöfuðið aftur á stólbakið og hann var stein-
sofnaður.
XI. KAPITULI.
Það fyrsta sem Jimmy Sepping skynjaði,
þegar liann fjekk meðvilundina aftur, var
hann væri í Scotland Yard og væri að rann-
saka fingraför með Dicker, cn ein af lín-
unuin á pappírnum vildi elcki vera kyr,
áköf barsmið á dyrnar. Hann dreymdi að
þangað til Dicker tólc nagla og litla reglu-
stiku og negldi hana á blaðið. Svo heyrði
hann raddir, sem kölluðu: „Hver er þarna
inni ?“
IJann hafði höfuðverlc og var svo skræl-
þur í munninum, að lungan loddi við góm-
inn. Ilann einbeitti viljaþreki sinu og sett-
ist upp, og við rafljósið, sem lijekk í miðju
lofti sá hann, að hann var staddur í litlum
klefa með járnrúmi. Hvar var liann? Hann
fól andlitið í höndum sjer og reyndi að
hugsa sig um. Hvar var hann ? Hlerar voru
fyrir gluggunum. Hann slangraði út að dyr-