Fálkinn - 01.02.1961, Side 7

ur. Ég var með fjórhjóla tík, sem á var
kassi, er tók þetta 30—40 lítra.
— Var þetta ekki erfitt starf?
— Jú, það voru engir fastir kaup-
endur, og maður varð að fara hús úr
húsi og bjóða þetta. Nú, ef einhver vildi
kaupa, þá var farið að mæla. Pottur-
inn kostaði 18 aura, en þess ber að gæta,
að kaupið á tímann var ekki nema 25
aurar, svo að mjólkin hefur verið dýr
í þá daga engu síður en nú. Ég var
þarna í tvö ár, 1902—3 og mjólkurpóst-
ur í bæði skiptin. Það mætti segja mér.
að eitthvað heyrðist í hreinlætispostul-
unum, ef sami háttur væri nú hafður
á mjólkursölunni. Stundum komu skútu-
karlar inn, komu þetta kannski 12—14
í einu, svangir og þyrstir og keyptu
mjólk, — slokruðu í sig úr málinu.
Að því loknu fór maður í næsta hús.
Þetta var hreinlætið!
■— Var ekki margt stórmenna á Sel-
tjarnarnesinu á þessum tíma?
— Ójú, þetta voru karlar í krapinu.
vöknuðu um hádegið og fengu sér staup
eftir matinn, — riðu síðan til Reykja-
víkur og sátu á billjardinum á Hótel
ísland allan liðlangan daginn. Þetta
voru sannarlega karlar í krapinu, — en
hún var ekki stór hún Reykjavík þá.
Þarna vestur frá voru það Blómstur-
vellir og síðan ekkert nema tún, að
undanskildu Sauðagerði, sem voru smá
horngrýtis kofar. Jú, svo var Það Kapla-
skjól. Það voru ljótu grenin. Svei mér
þá ef þau voru ekki verri en grenin
hér í Þykkvabænum á þeim dögum.
Skelfing voru þau ómerkileg. Nei, hún
var ekki merkileg hún Reykjavík þá.
Hún var ekki komin þá, þessi tækni
og allar framfarirnar. Það eru undar-
leg örlög, þegar maður fer að hugsa
um það, að sennilega hefði þetta ekki
komið, ef ekki hefði verið stríð.
— Trúir þú á drauga, Hafliði?
Hafliði hlær við og svarar:
— Onei, ekki get ég nú sagt, að ég
trúi á þá. En það voru náttúrlega draug-
ar hér í gamla daga. Það var hér ein
vofa, og var hálf leiðinleg, þar sem
hún sló sér niður. Þetta var ung stúlka,
sem hafði fyrirfarið sér í heift út af
ástamálum. Systir hennar hafði víst tek-
ið kærastann frá henni, eða eitthvað
svoleiðis var það, og upp frá því ásótti
hún skyldfólk sitt og fylgdi svo ættinni.
Og það brást aldrei: Alltaf skyldi hún
vera komin með árans óknyttina, og
gerði hinn mesta óskunda. Hún var grá-
klædd, með lítinn hvítan skýluklút og
hvíta vettlinga, að því er sagt var. Þetta
var upp úr aldamótunum, og sennilega
er hún útdauð núna. Og þó ....
— Kanntu ekki að segja frá einhverj-
Frh. á bls. 34