Fálkinn - 01.02.1961, Blaðsíða 16

J) 4a(fMnA Önn
LISTIN AÐ LÆRA DANS
Það er nú orðið nokkuð langt um
liðið síðan konan byrjaði fyrst að tala
um það, að við hjónin færum í dans-
tíma til að læra fagran fótaburð á dans-
leikjum. Fyrst í stað varð ég sármóðg-
aður, saup hveljur, en æsti mig svo
upp og sagði, að ég hefði nú alltaf tal-
ið mig fullfæran í dansi og vissi ekki
betur, en það hefði nú einmitt verið
einn af þeim kostum, sem hún sjálf
hefði talið mig búinn, áður en við gift-
um okkur. Ég viðurkenndi reyndar, að
þessir allra nýjustu dansar væru máske
dálítið framandi, en þegar maður hefði
fengið ofboðlitla brjóstbirtu, þá væri
nú ekki sá dans til, sem ekki væri
hægt að gera sómasamleg skil.
Ég hélt mig hafa kveðið þetta alveg
niður hjá henni, en það var nú öðru
nær. Nokkrum vikum síðar byrjaði hún
aftur að ympra á þessu. í þetta sinn
beitti ég annarri aðferð. Fyrst þóttist
ég ekki heyra, hvað hún var að segja,
grúfði mig bara ofan í blaðið, sem ég
var að lesa og beið átekta. En það dugði
ekki. Hún hélt nú áfram í nokkra daga
og ég reyndi árangurslaust að humma
þetta fram af mér. Að lokum gaf ég
mig fyrir ofureflinu, enda var hún þá
farin að telja upp ýmsa kunningja okk-
ar, sem þegar væru byrjaðir að læra
þessa fótaleikfimi.
Hún lét svo innrita okkur hjá einum
þessara ungu danskennara, sem eru
á góðum vegi með að gera dans-
kennslu að stór-atvinnuvegi eða kann-
ske frekar hreyfingu. Við áttum svo að
mæta í fyrsta tímann í vikunni, sem
leið. Dagana fyrir hinn merka dag,
spurði konan öðru hvoru, hvort ég
hlakkaði ekki til. Ég þumbaðist við en
svaraði fáu, enda fannst mér ég þurfa
að þola mótlæti, en hafði ákveðið að
taka þessu öllu með stakri rósemi. Sjálf
duldi hún það ekki, að mikil gleðistund
nálgaðist en ég gat ekki gert mér fulla
grein fyrir því, hvort þetta var raun-
veruleg tilhlökkun vegna væntanlegrar
tilsagnar í dansi, eða ánægja með sig-
urinn yfir eiginmanninum.
Svo rann upp dagurinn og hann kom
að kveldi. Ég fór í sparifötin og í nýju
skóna. Sama gerði konan. Þegar við
komum á staðinn, voru þegar mætt
nokkur pör. í anddyrinu fór fólkið úr
yfirhöfnunum og lagaði sig til. Og þarna
var nú skrítið andrúmsloft. Konurnar
horfðu hnarreistar og sigri hrósandi hver
á aðra, en karlarnir kúrðu sig niður.
Þeir vöruðust að horfast 1 augu hver
við annan, en milli sín fundu þeir fara
hlýja vináttustrauma, því þeir höfðu
beðið sameiginlegan ósigur. Ég sá, að
þessir menn höfðu mikil not fyrir ein-
hverja uppörfun, og gaman hefði nú ver-
ið-að geta rétt að þeim pelann, því það
er einmitt Bakkus karlinn, sem stapp-
ar stálinu í karlmennina, þegar svona
stendur á fyrir þeim.
Alltaf fjölgaði hjónunum og voru þau
á öllum aldri, allt frá tvítugu til sex-
tugs. Mér varð heldur rórra eftir því
sem fjölgaði, því ég sá, að fleirj. höfðu
gefið sig en ég. Nú var fólkið látið ganga
í salinn.,
Danskennarinn byrjaði með því að
ávarpa nemendur sína. Mér fannst hann
nú taka full mikið upp í sig, því hann
sagði beint út, að þótt sum okkar héldu,
að við kynnum að dansa, þá væri það
mesti misskilningur. Á langri dansævi
hefðum við, hvert par fyrir sig, fundið
upp okkar eigin kerfi, sem við notuðum
við alla dansa, og nú væri það hans
hlutverk að byrja á byrjuninni og kenna
okkur allt upp á nýtt. Hana, laglega
byrjaði það. Að hann skyldi ekki líka
halda því fram, að maður kynni ekki að
ganga og yrði því að leggjast á fjóra
fætur og læra upp á nýtt! En þegar á
tímann fór að líða, sá ég, að kennarinn
hafði öldungis rétt fyrir sér.
Jæja, nú voru lappir látnir standa
fram úr skálmum og sparkið hófst:
Einn, tveir, þrír, fjórir, aftur á bak og
út á hlið. Síðan segulbandið í gang, og
öll hersingin tók að etja kapp við hljóð-
fallið, tautandi fyrir munni sér talningu
á skrefunum. Svona hófst nú kennslan
og þótti brátt sumum hún vera farin
að gerast flókin. Mátti þá sjá margt
spaugilegt.
Nokkrar af eldrj valkyrjunum, sem
kúskað höfðu karla sína út í þetta, virt-
ust eiga erfiðast með að fóta sig í þessu
nýja kerfi. Ég sá, að þær svitnuðu og
hvítnuðu á víxl, skankarnir létu ekki að
stjórn, og þær voru með stirðnuð vand-
ræðabros á vörum. En karlar þeirra
glottu laumulega, því þeir virtust kom-
ast fyrr upp á lagið, jafnvel nú án hjálp-
ar frá Bakkusi.
í þessum átökum og fótagangi böggl-
aðist mjög fín táin á dýrum, ítölskum
skónij og margur eiginmaðurinn hlaut
rispu á rist eftir oddhvassan hæl á sams
konar skóm. En hæla má konunum fyrir
það, að þær skyldu ekki missa fótanna
á gljáfægðu gólfinu á þessum þveng-
mjóu skóm sínum, þegar fótaleikfimin
fór að verða flókin.
Svo fór að lokum, að ég varð að við-
urkenna fyrir konunni, að ég hafði af
þessu öllu hina mestu skemmtun og
sagði hreint út við hana, að hún ætti
þakkir skilið fyrir framtakið.
Daginn eftir danstímann var ég sí-
fellt að æfa sporið, þegar ég var á
gangi á götum úti. En mér varð nú hált
því, því að ég felldi um koll aldraða
konu á Skólavörðustígnum, þegar ég tók
hliðarsporið í tangóinum.