Fálkinn - 15.03.1961, Blaðsíða 12

að ég var hræddur við hana og hafði
verið það frá upphafi, Mér var það mik-
ill léttir að sjá Lawes gamla. Og Esther
stóð við hlið hans og þegar ég sá hana
. . . Hann þagnaði andartak, en hvíslaði
síðan að mér:
— . . . þá laust því niður í mig eins og
eldingu ... ég var ekki í nokkrum vafa
. . ég vissi á samri stundu, að ég var
seldur!
Macfarlane sá Esther fyrir sér í hug-
anum Hann hafði eitt sinn heyrt henni
lýst á þennan hátt: „1.90 sm. á hæð og
dæmigerður Gyðingur.“ Markviss lýs-
ing á henni, hugsaði Macfarlane. Hún
var óvenjulega há og grönn, andlitið
marmarahvítt, nefið fíngert og boga-
dregið, falleg augu og mikið og svart
hár. Ekki að undra þótt hinn hreinlyndi
Dickie gæfist upp á staðnum.
Og svo, hélt Dickie áfram, — svo
trúlofuðúmst við.
— Strax?
— Nei, viku síðar. Og síðan vorum
við saman í 14 daga með þeim árangri,
að hún komst að raun um, að eiginlega
elskaði hún mig alls ekki.
Hann rak upp stuttan en biturlegan
hlátur.
— Það var síðasta kvöldið, áður en
ég átti að fara aftur til skips. Ég kom
gangandi frá þorpinu gegnum skóginn.
og þá sá ég hana . . . ég á við frú Ha-
worth. Hún var með rauða alpahúfu og
andartak fannst mér ég hafa mesta löng-
un til að hlaupa mína leið. Ég hef sagt
þér frá draumunum, sem mig dreymdi,
svo að ég veit að þú skilur mig. En svo
urðum við samferða spottakorn. Auð-
vitað sögðum við ekki neitt, sem Esther
hefði ekki mátt heyra ...
— Ekki það? Macfarlane horfði rann-
sakandi á vin sinn. Undarlegt hvað fó.lk
gat komið upp um sig, án þess að gera
sér grein fyrir því.
— En þegar við snerum við í áttina
til hússins, nam hún staðar og sagði: —
Þér náið áreiðanlega tímanlega heim.
Væri ég í yðar sporum, myndi ég ekki
flýta mér svona mikið við að fara aftur
... Þá vissi ég að einhver óþægindi
biðu mín ... og strax og ég sneri aftur
kom Esther á móti mér og sagði, að hún
hefði komizt að raun um, að hún elsk-
aði mig ekki. Macfarlane tautaði hlut-
tekningarorð. — Og hvað með frú Ha-
worth? spurði hann.
— Ja, ég sá hana ekki framar . ..
ekki fyrr enn í kvöld.
— í kvöld?
— Já, á lækningastofunni, þar sem
ég var að láta athuga fótinn, sem
skemmdist í stríðinu, þú manst eftir
því. Hann hefur valdið mér dálitlum
erfíðleikum, sérstaklega nú í seinni tíð.
Læknirinn ráðlagði mér eindregið að
láta skera hann upp — þetta eru aðeins
smámunir. Það var þegar ég var á leið
þaðan, að ég mætti ungri stúlku, sem
var í rauðri peysu utan yfir einkennis-
búningi hjúkrunarkvenna, og hún sagði:
• — Væri ég í yðar sporum, myndi ég
ekki láta skera mig upp .. . Þá var ég
12 FALKINN
viss um að þetta var frú Haworth. En
hún gekk svo hratt fram hjá, að ég gat
ekki náð til hennar. Ég spurði aðra
hjúkrunarkonu eftir henni, en hún svar-
aði að það væri engin á þessu sjúkra-
húsi með þessu nafni . . . Undarlegt,
finnst þér ekki?
— Og þú ert viss um að það var hún?
— Auðvitað, ég hef jú sagt þér, að
hún var mjög fögur . . .
Hann þagði augnablik, en bætti svo
við. — Auðvitað læt ég skera upp fót-
inn, en ef eitthvað kemur fyrir, þá
manstu eftir þessu.
— Hvaða vitleysa. . . .
— Já, auðvitað er það vitleysa . . . En
ég er samt feginn, að ég sagði þér frá
þessari Sígaunavitleysu. Það er í raun-
inni margt fleira, ef ég aðeins gæti mun-
að það ...
II.
Macfalane gekk upp hinn bratta,
mosavaxna stíg. Hann gekk að garðs-
hliði húss, sem stóð næstum efst uppi á
bakkanum.
Hann beit saman tönnunum og
hringdi dyrabjöllunni.
— Er frú Haworth heima?
—- Já, ég skal kalla á hana.
Stúlkan vísaði honum inn í stóra
stofu. Hún var lág undir loft og glugg-
arnir vissu að hinum eyðilega flóa.
Hann hleypti brúnum.
Var hann ekki að gera sjálfan sig að
fífli?
Hann hrökk við, þegar hann heyrði
djúpa rödd syngja þunglyndislega SíT
gaunavísu einhvers staðar uppi á lofti.
Skyndilega hætti söngurinn. Hjarta
Macfarlanes tók að slá hraðar. Dyrnar
voru opnaðar.
Það fékk mjög á hann að sjá að hún
var ljós eins og Norðurlandabúi. Þrátt
fyrir lýsingu Dickies, hafði hann alltaf
ímyndað sér að hún væri dökk eins og
Sígauni. En svo minntist hann orða
Dickies og hinni sérstöku áherzlu er
hann hafði lagt á þau: Ég sagði þér jú,
að hún er mjög fögur ... Það er sjald-
gæft að sjá fullkomna fegurðardís, en
það var einmitt það, sem Alistair Ha-
worth var.
Hann hleypti í sig kjarki og gekk til
móts við hana. — Ég er hræddur um að
þér þekkið mig ekki, frú Haworth, en
ég er vinur Dickies Carpenter. Ég fékk
heimilisfang yðar hjá Lawes-fjölskyld-
unni.
Hún horfði á hann andartak. Síðan
sagði hún: — Ég ætlaði einmitt í göngu-
ferð um mýrina. Þér viljið kannski
koma með?
Hún opnaði franska gluggann og gekk
út í garðinn. Hann fylgdi henni eftir.
Þunglamalegur maður með heimsku-
svip á andlitinu sat þar í körfustól og
reykti.
— Þetta er maðurinn minn. Við ætl-
um í gönguferð um mýrina, Maurice.
Síðan ætlar hr. Macfarlane að snæða
með okkur morgunverð, eða viljið þér
það ekki, hr. Macfarlane?
Framh. á bls. 30.
A~ sama hátt og í grein minni um líf-
ið eftir dauðann, mun ég styðjast
við frásögn hins fræga yoga, Swami
Panchadasi, um ferð hans og nemanda
hans um hin ýmsu svið tilverunnar:
Jæja, þá komum við inn á lægri deild-
arsviðin í stjörnuheimi. Þú verður að
vera kjarkmikill til að horfa á nokkrar
ófagrar sýnir, en óttastu ekki því ekk-
ert getur skaðað þig hér meðan við er-
um saman. Ef þú værir einn, án þess
að hafa þekkingu á sjálfsvörninni
myndirðu verða fyrir óþægilegri
reynslu. En jafnvel þó svo væri, að þig
skorti hærri þekkingu, værirðu full-
komlega öruggur fyrir skaðræðisdýr-
um stjörnuheima, ef þú einbeittir huga
þínum jákvætt. Sterkur vilji og full-
vissan um eigin styrkleika mun virka
sem veggur gegn þessum áhrifum og
gera þau áhrifalaus.
Fyrst gæti þér ef til vill komið til
hugar að þú værir enn staddur á hinni
jarðnesku grund, því að hér er svipað
landslag. En þegar betur er að gáð má
greina sérkennilegan hjúp, sem skilur
milli hins jarðneska sviðs og þessa. Enda
þótt þessi hjúpur virðist vera hálf gagn-
sær er hann ákaflega traustbyggður og
ósjálfrátt kemur mér í hug að hann sé
einmitt sú hindrun, sem skilur milli
hins jarðneska og stjarnlega, þannig að
stjórnverur komast ekki til baka til
jarðarsviðsins.
Nú breyti ég tíðni okkar andartak,
Þannig að nú skynjum við mjög óþægi-
leg undirdeildarsvið. -— Þetta er það
svið sem hinir gömlu dulfræðingar
voru vanir að nefna hinn stjarniska
kirkjugarð. Við skulum ekki dvelja hér
nema örskamma stund, því að hér ber
fyrir viðbjóðslegar sýnir og andrúms-
loftið og áhrifin hér eru ákaflega niður-
dragandi. Haltu þig sem næst mér því
þú munt verða þess var, að þú þarfnast
verndar. Þegar þú lítur umhverfis þig
sérðu form sem líkjast líkömum sem eru
að leysast upp af mönnum og dýrum.
Þessi form virðast fljóta áfram án mark-
miðs. Þau virðast vera raunveruleg, en
einhvern veginn hefur maður á tilfinn-
ingunni, að þau séu það ekki. Þér er
ljóst að hér er ekki um að ræða jarð-
neska líkama, en samt líkjjast þau of
mikið hinum jarðnesku líkum til að
vera sérlega ánægjuleg fyrir augað.
Gáðu nú vel í kring um þig, því ég
mun breyta tíðni okkar eftir andartak.
Jæja, nú erum við farnir af þessu sviði.
En áður en við höldum lengra skulum
við nema staðar smá stund og íhuga
hvað hefur borið fyrir augu.
Þessi form, sem virðast vera að leys-
ast upp eða rotna eins og það er kallað
um jarðnesk lík, eru nefnd af dulfræð-
ingum stjarneskar skeljar. Hinar stjarn-
esku skeljar eru raunverulega það, sem
nefna mætti stjarnesk lík, alveg eins og
hinn efnislegi líkami í gröfinni er jarð-
neskt lík. Því hin líkamslausa sál yfir-
gefur hinn stjarneska heim og heldur
til sviða, sem dulfræðingar hafa þekkt
sem hugheims- eða andleg svið eins og