Fálkinn - 15.03.1961, Blaðsíða 24

að skoða þær. Hann var loftfimleika-
maður, hann var listamaður, fjandinn
hafi það, — en ekki neitt vöðvabúnt,
sem lék gulrótarkóng innan um leik-
fangabíla .... Hann opnaði gluggann
og fann angan sumarnæturinnar. Þetta
var óbærilegt. Johansen varð að gera
eitthvað. Og þá greip hann til þess
ráðs, sem hann iðraðist sáran síðar...
Eftir að slysið gerðist og hann varð
að hætta við loftfimleikana, fannst hon-
um einhvern veginn, sem hann gæti ekki
sagt skilið við þessa atvinnu til fulls.
Það var þó örlítil sárabót, að vera innan
um sirkusfólk, þótt maður væri ekki
listamaður lengur. Hann þekkti Vogel-
sang frá því í gamla daga. Sá gamli
hafði einu sinni staðið fyrir frægum
sirkus og Johansen hafði oftar en einu
sinni hætt lífi sínu undir segldúknum
hans. Og svo vel vildi til, að Vogelsang
hafði lausa stöðu í tívolíinu sínu og
hana fékk Johansen. Þetta var svo sem
ekki virðulegt embætti, en Johansen var
nægjusamur og hafði ekki fyrir öðrum
að sjá en sjálfum sér. Það þurfti ekki
stúdentspróf til þess að hafa umsjón með
svona skúrræksni. Á breiðu gólfinu voru
nokkrir hlutir, sem fólkið gat eignazt, ef
það hitti þá með hringjum.
Þetta var hlægilegt allt saman, en
hafði þó sína kosti. Hlutirnir voru flest-
ir smáir og ódýrir, sígarettupakkar, hræ-
ódýrir eyrnalokkar, bananar, blýantar
og fleira skran. En í miðjunni trónaði
einn virðulegur og heldur betur girni-
legur hlutur: Heilflaska af koníaki!
Það var sérstaklega erfitt að hitta hana.
Enginn hafði unnið hana síðustu fjög-
ur sumur.
Þar sem Johansen var nú niðurbrot-
inn maður og þunglyndur, varð honum
það á, að gleyma hver væri eigandi
flöskunnar. Hann opnaði hana og reyndi
Johansen leit á úrið sitt, sem var vand-
lega fest með leðurreim á loðinn úln-
lið hans. Tíu mínútur í ellefu, Guð veri
lofaður! Eftir stutta stund yrði þessu
tivolíi hans Vogelsangs lokað. Það var
unaðslegt kvöld, fullur máni, stjörnur
og allt tilheyrandi. Þetta var sérstak-
lega góður staður, rétt við silfurtært
vatn. Þarna uxu villtar rósir og fleiri
gerðir fagurra blóma. Vatnið speglaði
tunglskinið, og þegar Johansen kom auga
á bekkina meðfram vatnfhu, rann það
skyndilega upp fyrir honum, að hann
var ekki ungur lengur og var þar að
auki draghaltur á öðrum fæti. Hann
hafði orðað það við stelpuna hana Lily,
að þau færu saman til Þess að njóta
töfra sumarnæturinnar.
Og nú veifaði hún til hans, þar sem
hún stóð álengdar og glitraði öll af
pallíettum. Johansen lét sem hann sæi
hana ekki. Hún hafði í votta viðurvist
gert gys að honum, þegar hann orð-
aði það við hana að þau færu saman
út í sumarnóttina. Og svo hvarf hún með
þessum strákling, sem gætti bílabraut-
arinnar. Hann var víst sterkari en sjálf-
ur Tarzan og hafði skjannahvítar tenn-
ur og ungur var hann náttúrlega, en
það var sama.
Johansen bölvaði sumarnóttinni í sand
og ösku og öllum töfrum hennar.
Hann gat ekki sofið. Hann gat ekki
sætt sig við að verða að víkja fyrir
yngri og hæfari mönnum. Hann dró
fram gamlar ljósmyndir af sér og tók
að drekkja sorgum sínum í þessari guða-
veig. Þegar svefninn sigraði hann loks,
var lítið eftir af hinu dýrmæta inni-
haldi flöskunnar....Johansen vaknaði
með harmkvælum morguninn eftir. Höf-
uðið á honum var eins og vélbyssa og
tungan límd við góminn. Hann leit
skelfingu lostinn á tóma flöskuna og
nú rann upp fyrir honum, hvað hann
hafði gert.
Börn og ungar stúlkur létu sér nægja
að vinna eitthvert skran og dinglum-
dangl, en karlmenn, þeir, sem áttu eitt-
hvað í veskjunum sínum, lögðu ekki
á sig ómak, nema til einhvers væri
að vinna.
Æi-jæja. Vesalings Johansen starði út
yfir tívoliið vonlaus, og ennþá þung-
24
FALKINN