Fálkinn - 15.03.1961, Blaðsíða 10

SIGAUNASTULKAN
I.
Macfarlane hafði oft veitt því eftir-
tekt, að vinur hans, Dickie Carpentar,
hafði undarlega óbeit á Sígaunum.
Hann hafði samt aldrei vitað, hver var
ástæðan til þess. En þegar trúlofun
Dickie og Esther Lawes fór út um þúf-
ur, vildi svo til, að þessir tveir menn
ræddust við í fyllsta trúnaði.
Macfarlane hafði verið trúlofaður
Rakelu, systur Esther, um eins árs skeið.
Hann hafði þekkt þær Lawesystur báð-
ar frá því að þær voru litlar. Feiminn
og varkár, eins og hann var raunar allt-
af, hafði hann varla viljað viðurkenna
fyrir sjálfum sér, að þetta barnslega
andlit Rakelar með brúnu, sterku aug-
unum, hafði stöðugt vaxandi áhrif á
hann. Hún var ekki nærri því eins falleg
og Esther, en miklu blíðari og tryggari.
Vegna trúlofunar Dickie og Esthers var
það, sem vináttubönd þessara tveggja
manna urðu sterkari en áður. En þegar
eftir nokkrar vikur var trúlofunin far-
in út um þúfur, og vesalings bláeygði
og óreyndi Dickie var mjög niðurdreg-
inn.
Þar til nú hafði allt gengið eins og í
sögu í lífi hans. Ferill hans í flotanum
hafði verið einstaklega glæsilegur. Hann
hafði meðfædda löngun til að stunda
sjóinn. Það var einhver vottur af vík-
ingseðli í honum: Hann var frumstæður
og blátt áfram, — opinskár maður, sem
skildi ekki brögð eða undirferli, hvorki
í orði né á borði. Hann var í flokki
þeirra ungu Englendinga, sem hata til-
finningasemi í hvaða mynd sem hún
birtist, og eiga sérstaklega erfitt með að
orða það, sem þeim býr í brjósti.
Macfarlane, hinn hrausti Skoti, sem
undir harðri skel sinni var ofurlítið
rómantízkur, hlustaði þolinmóður á
orðaflaum vinar síns og tottaði pípu
sína makindalega á meðan. Hann hafði
gert sér ljóst fyrirfram, að það yrði
heldur betur afferming hjá Dickie, ef
hann á annað borð færi að leysa frá
skjóðunni, en hann hafði búizt við, að
aðalefni frásagnar hans yrði allt annað
en raun varð á. í fyrstu talaði Dickie
nefnilega alls ekki um Esther Lawes,
heldur eyddi miklum tíma í að lýsa
þeim ótta og þeirri hræðslu, sem atvik,
er hann lifði í bernsku hefði kallað
fram hjá honum.
— Það byrjaði allt saman með draumi,
sem mig dreymdi, þegar ég var barn.
Þetta var eiginlega ekki martröð, held-
ur draumur, sem sótti stöðugt á mig
aftur og aftur. Hún — Sígaunastúlkan
á ég við —- skaut upp kollinum næstum
í hverjum einasta draumi, sem mig
dreymdi, jafnvel þægilegum barna-
draumum um afmælisboð, eldfæri og
þess háttar. Einmitt þegar ég skemmti
mér hvað bezt, tók ég skyndilega eftir
að hún stóð þarna og virti mig fyrir
sér -—- með dapurlegum augum sínum,
skilurðu, eins og hún vissi eitthvað, sem
ég vissi ekki. Ég get ekki útskýrt hvers
vegna þetta skefldi mig svo mjög, en
það gerði það vissulega. í hvert ein-
asta skipti! Ég var vanur að vakna og
hrópa af skelfingu, og gamla barnfóstr-
an mín sagði alltaf:
— Nú hefur herra Dickie dreymt einn
af Sígaunadraumunum sínum . .
—- Varstu þá nokkurn tíma hræddur
af raunverulegum Sígaunum?
— Nei, ekki þá •— ekki fyrr en síðar.
Það var reyndar líka einkennilegt. Ég.
var að leita að hvolpi, sem ég átti og
sem hafði strokið frá mér. Ég skauzt út
um garðdyrnar og eftir einum af skóg-
apstígunum. Þú veizt, við bjuggum þá
í Nýjaskógi. Loks kom ég að einhvers
konar rjóðri með trébrú yfir á. Og rétt
við hliðina á brúnni stóð Sígaunastúlka
með rauðan skýluklút yfir höfðinu, ná-
kvæmlega eins og stúlkan, sem var vön
að birtast mér í draumunum. Og auð-
vitað varð ég strax skelfingu lostinn.
Hún horfði nefnilega á mig, skilurðu,
með sama hrygga augnaráðinu eins og
hún vissi eitthvað, sem ég vissi ekki og
væri leið yfir því. Og svo sagði hún ró-
lega um leið og hún kinkaði kolli til
mín:
— Ef ég væri í yðar sporum, mundi
ég ekki fara þessa leið!
Ég get ekki sagt þér hvers vegna, en
þetta gerði mig frávita af hræðslu. Ég
þaut fram hjá henni og út á brúna. Og
hún hlýtur að hafa verið fúin. Að
minnsta kosti brotnaði hún og ég féll í
ána. Það var mjög sterkur straumur í
ánni og ég var nærri drukknaður. Þetta
var viðbjóðsleg tilfinning, skal ég segja
þér. Ég hef aldrei gleymt þessu. Og mér
fannst eins og þetta væri Sígaunastúlk-
unni að kenna.
— Er það satt? Og jafnvel þótt hún
aðvaraði þig. Eða kannski einmitt fyrst
og fremt af því að hún aðvaraði þig?
— Já, ég held næstum að það sé skýr-
ingin.
Dickie þagnaði en hélt áfram:
— Ég hef sagt þér frá draumum mín-
um, ekki af því að þeir standi neitt í
sambandi við það, sem gerðist, heldur af
því að þeir eru svo að segja lykillinn að
þeirri tilfinningu, sem ég kalla „Sí-
gaunatilfinninguna“. En nú ætla ég að
fara fljótt yfir sögu og hverfa til fyrsta
kvölds míns hjá Lawes-fjölskyldunni.
Ég var þá nýkominn frá vesturströnd-
inni Það var mjög undarlegt að vera
kominn til Englands aftur. Lawes-fjöl-
skyldan voru gamlir vinir foreldra
minna. Ég hafði ekki séð dætur þeirra
síðan ég var sjálfur sex—sjö ára, en son-
ur þeirra, Arthur, var einn af mínum
beztu vinum. Þegar hann lézt, byrjaði
Esther að skrifa mér og senda mér blöð.
Hún skrifaði mér einstaklega skemmti-
leg bréf. Ég óskaði þess alltaf, að ég
væri dálítið pennafær, þegar ég settist
niður til að svara henni. Það var undar-
legt að þekkja stúlku mjög vel í gegn-
um bréfaskriftir og ekkert an'nað, Nú,
það fyrsta sem ég gerði var að sjálf-
sögðu að heimsækja Lawes-fjölskyld-
una. Esther var ekki heima, þegar ég
kom, en þau bjuggust við að hún kæmi
um kvöldið. Við kvöldverðarborðið sat
ég við hlið Rakelar. f hvert einasta
skipti sem ég leit yfir borðið, kom und-
arleg tilfinning yfir mig. Ég fann, að
einhver veitti mér eftirtekt og mér
fannst það óþægilegt. Loks kom ég auga
á hana. ..
— Hverja?
Við brúna stóð Sígaunastúlka nteð rauðan
skýluklút, nákvæmlega eins og stúlkan,
sem birtist mér í draumnum. Það var
eins og hún vissi eitthvað, sem ég vissi
ekki og það gerði mig óttasleginn...
SMÁSAGA EFTIR AGATHA CHRISTIE
10 FALKINN