Fálkinn - 15.03.1961, Blaðsíða 14

A
í) dayAÍHA CHH
VINKONA MlN, FLUGAN
Það var komið fram á góu. Sólin far-
in að voga sér hærra á himininn og
geislamir farnir að hlýja obbolítið.
Suma morgnana voru þeir meira að
segja nægilega heitir til að vekja til
lífsins, fyrir tímann eina og eina flugu.
Bn svo gerði oft eftir hádegið norðan
gassa með snjókomu, og ef aumingja
flugurnar sluppu ekki inn um svefn-
herbergisglugga, áður en þeim var
skellt í ofboði vegna veðrabreytingar-
innar, var úti um þær. Það var líka svo
ágætt að vera fluga á fótum í góubyrj-
un, ef maður komst inn í hlýja íbúð.
Krökkum finnst nýnæmi að sjá flugu
og enginn vill flæma einstæðinginn út
í kuldann. Svo lagðist hann í rigningar
nokkra daga, sem voru hver öðrum
grárri, og þá datt engri flugu í hug að
reyna að vakna fyrir tímann.
Og nú ætla ég einmitt að segja ykkur
sögu af einni svona flugu, sem rétt náði
að sleppa inn um svefnherbergisglugg-
ann hjá okkur, áður en konan skellti
honum í ofboði hérna um daginn, þegar
hann gerði norðan gassann. Ég tók strax
eftir því, að þetta var óvenjulega gáfuð
og skemmtileg fluga, iangt hafin yfir
stöllur sínar, sem drituðu á ljósaperur
sumarlangt. Svo var það líka ábyggi-
legt, að hún var gædd alveg sérstökum
persónuleika og var fram úr hófi kurt-
eis. Hún var aldrei með læti eins og
aðrar flugur og óþarfa suð, heldur fór
hún sér mjög hægt og stóð langtímum
í sömu sporum, t. d. þegar hún var að
hlusta á útvarpið, eða þegar ég var að
tala við hana.
Strax á morgnana var hún komin á
ról. Hún snerist krinkum mig, þegar ég
var að raka mig, og ég er ekki frá því,
að ég hafi séð hana þvo sér í framan líkt
og kettir gera, með því að núa framfót-
unum um hausinn á sér. Ekki varð ég
þó var við, að hún burstaði í sér tenn-
urnar. Þegar við fórum svo fram í eld-
hús að drekka morgunkaffið, þá fylgdi
hún ávallt með og settist stillt og prúð
á borðið og beið þess að ég gæfi henni
nokkur sykurkorn, en aldrei fór hún
beint í sykurkarið, eins og öðrum flug-
um er títt.
Svona gekk þetta til í nokkra daga, og
var ég farinn að umgangast hana eins
og hvern annan fjölskyldumeðlim, bjóða
góðan daginn o. s. frv. Mér var farið að
þykja heilmikið vænt um blessunina.
En svo kom að örlagaríkum og sorgleg-
um degi í lífi flugunnar minnar. Og allt
var það henni Sveinsínu frænku að
kenna, hvernig fór. Nú skal ég greina
frá því.
Það var kalt í veðri og ég setti því
upp hattinn, þegar ég fór að heiman eft-
ir hádegisverðinn. Á leiðinni klæjaði
mig nokkrum sinnum í lubbann, en ekki
tók ég samt af mér hattinn til að klóra
mér, því það þykir víst ekki neitt sér-
lega fínt. Þegar niður á skrifstofuna
kom, rak mig alveg í rogastanz, því þeg-
ar ég tók hattinn, flaug orsökin fyrir
höfuðkláðanum út úr honum! Flugan
mín hafði falið sig í hattinum til þess
að komast með mér niður eftir. Fyrst
ávítaði ég hana, en mér hlýnaði um
hjartaræturnar yfir vináttu og tryggð
vinkonu minnar.
Allan daginn var hún að fylgjast með
vinnu minni, ýmist spígsporandi á borð-
inu eða fljúgandi um alla skrifstofuna
og virtist gefa öllu gaum. Ekki þorði ég
að tala við hana nema í hálfum hljóð-
um af hættu við það, að einhver heyrði
til mín og héldi mig eitthvað skrítinn.
Loks var svo komið að heimfarartíma
og ég skipaði flugunni minni að fara inn
í hattinn. Nú var kominn strekkingur
úti og napurt mjög. Ekkert bar til tíð-
inda fyrr en við vorum komin upp á
miðjan Skólavörðustíg, en þá dundi ó-
gæfan yfir. Ég þurfti endilega að rekast
beint í flasið á Sveinsínu frænku. Hún
er hin mesta kjaftatífa og ætlaði nú að
rekja úr mér garnirnar. Og þá gleymdi
ég alveg flugunni, því ég álpaðist til að
lyfta hattinum, þegar ég heilsaði. Vesal-
ings flugan hefur eflaust haldið, að við
værum komin heim, því hún flögraði út
en þá tók vindkviða hana og bar hana
upp stíginn með hraði miklu. Ég hafði
ekki einu sinni fyrir því að kveðja hina
agndofa frænku mína, heldur tók undir
mig stökk og endasentist hljóðandi eftir
flugunni minni.
Leit mín reyndist árangurslaus. Ég
ráfaði um Skólavörðustíginn og nær-
liggjandi götur og skimaði alls staðar,
en sá hana hvergi. Hvernig er líka hægt
að ætlast til þess, að maður finni eina
litla flugu í svona stórum heimi? Dauf-
ur í dálkinn rölti ég því heimleiðis og
hugsaði ekki fallega til Sveinsínu, en
bölvaði samt gleymsku minni og ógætni,
að ég skyldi ekki muna eftir því, að
flugan var í hattinum.
Sem ég hafði nú verið hissa, þegar
flugan flaug út úr hattinum eftir há-
degið, þá getið þið rétt ímyndað ykkur,
hve undrandi og glaður ég varð, þegar
ég kom að útidyrahurðinni heima, og
Frh. á bls. 33