Fálkinn - 15.03.1961, Blaðsíða 33

Koníaksflaskan -
Frh. af bls. 25
virtist honum ægilegt og ógnandi á svip-
inn. Það yrðu logandi slagsmál. Kannski
mundi fólkið brjóta niður skúrinn hans
og eyðileggja alla munina. Kannski
mundi það taka hann og fleygja honum
í vatnið við hátíðlega athöfn. Fleiri og
fleiri myndu blanda sér í málið. Þannig
var það alltaf. Fólk elskaði slagsmál.
Ef til vill kæmist lögreglan í spilið.
Herra Vogelsang mundi ekki þola svona
lagað. Hann þoldi ekki neins konar upp-
steit. Hann rak sitt tivolí eins og það
væri klausturskóli. Kannski léti hann
setja hann í fangelsi? Johansen studdi
sig við bjálkann. Hann vætti tunguna.
Hún var þurr eins og sandpappír, sem
hefur legið í sólskini.
Ó, guð! Nú stóð maðurinn beint fyrir
framan hann og heilt herlið með honum.
— Sæll, aftur, sagði hann. — Ég er
kominn til þess að freista gæfunnar enn
einu sinni.
Johansen deplaði augunum. Hann
skildi ekki, hvað vra á seyði. Var mað-
urinn að gera gys að honum? Ætlaði
hann að gera einhvern skopleik úr
þessu, áður en hann léti til skarar
skríða?
Johansen rétti honum þrjá hringi.
Hann hefur ekki opnað flöskuna enn-
þá, hugsaði hann og andvarpaði fegin-
samlega.
Þessi ljóshærði kraftajötunn bað um
þrjá hringi til viðbótar.
— Nú skal ég reyna hvort það tekst
ekki aftur. Sjáið þér til. Við hjónin
erum búin að bjóða öllum nágrönnun-
um í kaffi og koníak. Og þarna situr
öll hersingin í garðinum okkar og bíður
í spenningi og eftirvæntingu meðan ég
fer að sækja flöskuna. Hvað haldið þér
að gerist svo? Ég hrasa og dett um kött
eins nágranna míns. Og það sitja sumir
í dagsins önn -
Frh. af bls. 14.
sá fluguna mína elskulega sitja skjálf-
andi á hurðarhúninum! Hún hafði sem
sé ratað heim til okkar.
Ég flýtti mér nú með hana inn í hlýj-
una og sagði konunni þessi stórtíðindi.
En gleði mín var skammvinn, því flug-
an hafði ekki þolað kuldann og fengið
slæmt kvef. Um kvöldið hnerraði hún
mikið og hóstaði, en morguninn eftir lá
hún önduð á náttborðinu hjá mér. Ég
var reglulega hryggur.
Svo frétti ég það strax daginn eftir,
að Sveinsína frænka væri farin að
breiða það um allan bæ, að annað hvort
væri ég orðinn flogaveikur eða snarvit-
laus. Dagur Anns.
100%
VATNSÞÉTT
HÖGGÞÉTT
OG
SEGULVARIÐ
*
FÁST í ÖLLIJM IIELZTU ÚRAVERZLUNUM
ennþá yfir tómum glösunum og bölva
kettinum.
Guð veri lofaður, sagði Johansen við
sjálfan sig. Þessum ketti vildi ég mega
gefa fleytifulla rjómaskál, blessuðu
dýrinu.
— Þrjá hringa í viðbót, sagði sá ljós-
hærði.
— Þú eyðir eins miklu og heil koní-
aksflaska kostar, sagði einhver, og af
þessu var óspart hlegið.
— Ég er farinn að ná mér á strik
núna, sagði hann.
Hann var búinn að eyða tuttugu krón-
um og hafði aðeins unnið nokkra eyma-
hringi, sem hann fleygði yfir mann-
fjöldann.
Johansen dró djúpt andann. Síðan tók
hann koníaksflöskuna upp af gólfinu.
— Nú hafið þér reynt svo oft, herra,
án þess að hafa heppnina með yður.
— Ég ætla að heiðra yður með koníaks-
flösku.
Allir viðstaddir hrópuðu margfalt
húrra fyrir Johansen. Honum var ljóst,
að sá gamli herra Vogelsand yrði æfur,
þegar hann frétti þetta, en það gerði
ekkert til. Johansen hafði nú loksins
hreina samvizku. Nú leið honum vel.
Hann stóð lengi og brosti út undir eyru,
sæll og glaður. Hann byrjaði að raula
fyrir munni sér .... En hvað var þetta?
Hvað var nú á seyði? Johansen sá ekki
betur en þarna kæmi sá ljóshærði æð-
andi, eldrauður og þrútinn af reiði í
framan og heill sægur af fólki fylgdi
á eftir honum. Hvað gat nú hafa gerzt?
Hann kom nær og nær og ....
Áður en Johansen féll í yfirlið, heyrði
hann slitur úr setningum:
Hrtitjáft (juUauqAAcH
hæstaréttarlögmaður.
Hafnarstræti 11. — Sími 13400.
Reykjavík.
— .... vatn í flöskunni .... skal fá
það borgað, bölvaður dóninn ....
UTILEGA -
Frh. af bls. 9.
Morguninn eftir setti flaggstöngin á
Oset á sig kryppu, eins og góður köttur,
og vindurinn ýlfraði og vegir tepptust.
En haugbúarnir frá Örterhögda komu
til gistihússins í ágætu skapi og ásig-
komulagi. Sumum kvennanna hafði orð-
ið dálítið kalt, en það var ekki fyrr en
þær fóru á fætur, og eiginlega bara af
því, að þær höfðu verið svo duglegar við
morgunverkin, að þær höfðu orðið að
bíða eftir karlmönnunum. Sumir höfðu
fundið kulda við bakið þá um nóttina,
er þeir byltu sér, en langflestir — bæði
húsmæður um fimmtugt og 16 ára ung-
lingar — höfðu sofið ágætlega. í stóra
snjóhúsinu hafði einn karlmannanna
setið uppi um nóttina og gert hitamæl-
ingar — þriggja stiga hiti og tveggja
stiga frost var hæsta og lægsta hitastig.
„Útilegumennirnir" voru svo sprækir,
bæði karlar og konur, að þeir rétt sem
snöggvast snöruðu sér inn í gistihúsið
til þess að snæða morgunverð. Eftir það
fóru allir aftur út í snjóinn til þess að
taka próf í þeim fræðum, sem þeir höfðu
lært til þess að geta boðið norska vetr-
inum byrginn og bjargað sjálfum sér og
öðrum.
— Gerið okkur bara ekki að neinum
forynjum, sögðu konurnar biðjandi. —
Flestir, sem eru sæmilega heilsugóðir,
geta lokið þessum æfingum, sem við
höfum tekið þátt í. Það er næstum það
erfiðasta að koma sér burt frá heimili,
börnum og starfi í heila viku. Auk þess
er heilmikið verk, að yfirvinna þá
hleypidóma, að maður geti hreint ekki
lokið námskeiðinu. Jafnvel næturgist-
ing í snjóhúsi er ánægjuleg, þegar mað-
ur hefur lært kúnstina.
FALKINN 33