Fálkinn - 19.04.1961, Blaðsíða 21

— Alveg hárviss. Vertu sæll, Brian, og þakka þér inni-
lega fyrir.
Hann opnaSi bílinn og hjálpaði henni inn. — Við sjá-
umst á morgun, og þá getum við talað saman, sagði hann.
— Já, sagði hún. — Þá getum við talað saman.
Hugh — og Diana — og Brian.
Þessi þrjú nöfn voru á sveimi í hug hennar langa and-
vökunótt. Sundurlaus orð og slitur úr setningum voru sífellt
að koma upp í endurminningunni. Rödd Diönu . . . rödd
Hughs . . . Brians.
„Ég get ekki falsað sjálfa mig lengur . . .“
„Þegar ég geri samning, ætla ég mér að halda hann . . .“
„Það eina sem ég bið um er að fá að gera þig hamingju-
sama . . .“
Brian — og Hugh — og Diana . . . nöfnin fléttuðust sam-
an og urðu eins og reipi, sem hert var að hjarta hennar og
marði allt það, sem hún hafði einu sinni vonað og hana hafði
dreymt um.
Það var augljóst, hvernig þetta mundi fara. Hugh hafði
sagt að hjónaband þeirra héldi áfram þangað til hún færi
fram á að því lyki. Og Brian hafði gefið henni ástæðu til
að biðja um frelsi. Fullgilda ástæðu, sem allir mundu sætta
sig við, og sem mundi gera þrjár manneskjur hamingjusamar.
KVEÐ JUBRÉFIÐ.
Irena sá ekki Hugh aftur þann daginn. Það var hitinn,
sem hlífði henni við því. Hún fékk höfuðverk og varð að
fara að hátta áður en hann kom heim. Hún afréð að skrifa
honum bréf. Það var auðveldara en að segja munnlega það
sem henni lá á hjarta. Hún gat vandað sig betur, ef hún
segði þetta skriflega, og hugsaði sig um. Hún gat skrifað
bréfið upp aftur og aftur, þangað til það var orðið sannfær-
andi. Og hún ætlaði að fara burt áður en hann læsi það.
Yrði hún dauf og miður sín yfir morgunverðinum, gat hún
kennt höfuðverknum um. Og of heitt — hitinn hafði haldið
fyrir henni vöku um nóttina.
— Ég er hræddur um að hann hvessi í dag, sagði Hugh
yfir morgunverðinum. Hann horfði áhyggjufullur á hana. —
Þú ert svo guggin, Irena, sagði hann. — Ertu slæm í höfð-
inu ennþá?
— Já, talsvert, sagði hún.
— Þú ættir að vera í rúminu í dag, sagði hann. — Þetta
kemur af hitanum. Það er bezt að þú hvílir þig í dag. Við
erum ekki við neitt bundin í kvöld — er það?
-—• Nei, sagði hún. — Við erum ekki við neitt bundin í
kvöld.
Hann kinkaði kolli og leit á klukkuna. — Ágætt. En nú
verð ég að fara. Hann ýtti stólnum frá borðinu og stóð upp.
Hann stóð kyrr um stund og studdi hendinni á öxl henni. —
Farðu nú varlega með þig, góða. Ég skal koma heim eins
fljótt og ég get.
— Já, sagði hún. — Vertu sæll, Hugh. Hana langaði til
að líta á hann og brosa ■—- og rista í endurminningu sína
hvern smádrátt í andliti hans, en hún þorði það ekki vegna
þess að varir hennar titruðu og tárin leituðu fram í aug-
unum. Jafnvel meðan hann stóð kyrr við hliðina á henni
þorði hún ekki að líta á hann, svo að hann sæi ekki hvernig
henni væri innanbrjósts, og svo gekk hann út úr stofunni.
Hún heyrði fótatak hans í fordyrinu — heyrði dyrnar lok-
ast á eftir honum . . . og nú var hún ein.
— Hugh! æpti hún allt í einu í geðshræringu, en kæfði
niðri í sér ópið, svo að hann skyldi ekki heyra það og koma
inn aftur. Þó að kokið herptist saman, eins og í krampa,
strauk hún af sér tárin til að geta séð hann einu sinni enn
— aðeins einu sinni — áður en bréfið, sem hún ætlaði að
skrifa, gerði óyfirstíganlegt djúp milli þeirra. Sólin var
brennheit, er Irena kom út á svalirnar og horfði yfir glitr-
andi sjóinn. Hún gat ekki séð sjálfar húsdyrnar, en hún sá
hvíta gangstéttina, er Hugh gekk út að bílnum sínum. Hún
sá bregða fyrir dökkhærðu höfði og gráum fötum — og
rauði bíllinn barst inn í umferðarstrauminn á Avenida At-
lantica. Hún stóð þarna lengi og fann að hjarta hennar hafði
fylgt honum -—■ að lífið án hans mundi verða tómt og til-
gangslaust.
En hún mátti ekki hugsa um það. Hún varð að skrifa
bréfið og láta dótið sitt ofan í tösku. Hún gekk inn í stofuna
aftur og hringdi á Önnu til að biðja hana um að taka af
borðinu. Þegar það var gert og Irena var orðin ein í stof-
unni, settist hún og fór að hugsa um hvernig hún ætti að
orða bréfið.
Bréfið varð ekki langt — tæp blaðsíða, en hún var meir
en klukkutíma að koma því saman. Það var stutt og ofur
látlaust bréf, sem hún loks stakk í umslagið og skrifaði
„Hugh“ utan á og lagði það á borðið, svo að hann sæi það
þegar hann kæmi heim. Hún hafði ekki minnzt einu orði
á Brian — hún skrifaði aðeins að hún óskaði að verða frjáls:
„Þú sagðir, að ég skyldi láta þig vita þegar ég óskaði að
slíta samningnum, og það vil ég nú.“ Honum mundi eflaust
þykja ráðgáta, hvers vegna hún skrifaði honum í stað þess
að segja þetta munnlega, en það varð ekki við því gert.
Hún gat ekki sagt, að hún væri hrædd við að ræða málið
við hann, því að þá mundi hún kannske sleppa sér og segja
allan sannleikann. Hans vegna, fremur en sjálfrar sín, tók
hún þá leiðina, sem var léttust og öruggust. Hún skrifaði
að hún mundi verða á Gloria Hotel, ef hann vildi hafa tal
af sér. Hún hafði þegar símað í gistihúsið og tryggt sér
herbergi þar. Þegar Hugh næði sambandi við hana, mundi
hún þegar hafa gefið Brian svar, og þannig brotið allar
brýr að baki sér. Og þá var auðveldara að tala við Hugh.
Hún var að taka saman dótið sitt þegar Brian símaði til
hennar. Hún heyrði eftirvætninguna í rödd hans, þó hann
reyndi að láta ekki á henni bera:
— Halló, Irena, hvernig líður þér?
— Mér líður vel, Brian.
— Hvenær má ég hitta þig?
— Hvenær sem er, sagði hún.
Hún heyrði gleðina í rödd hans. —■ Eigum við að hittast
á Barracuda-gildaskálanum eftir hálftíma? Við getum talað
saman þar.
— Já, ég kem eftir hálftíma, sagði hún og sleit samband-
inu. Hún hélt áfram að ganga frá dótinu. Þegar ég hef sagt
„já“ við Brian verður þetta allt auðveldara, sagði hún við
sjálfa sig. Þegar Hugh hafði lesið bréfið, mundi allt verða
léttara. Þá þýddi ekkert að hugsa um að snúa við — hún
varð að halda áfram leiðinni, sem hún hafði valið . . . og
Hugh yrði frjáls og gæti gifzt Diönu. Steinn eftir stein
mundi bætast í garðinn, sem skildi Hugh og Irenu að, og
því hærri sem sá garður yrði, því auðveldara yrði henni
að leika hlutverkið sitt. Það var aðeins byrjunin, sem var
erfið.
Hún fór í kjól, sem hún vissi að Brian þótti fallegur. Brian
tók alltaf eftir fötunum, sem hún var í. Hún hafði aðeins
tíma til að setja töskuna sína inn í gistihúsið áður en hún
færi í veitingastaðinn. Hún sagði Önnu að hún ætlaði út
og vissi ekki hvenær hún kæmi aftur, en að hún hefði skilið
eftir bréf til „O patráo“. Framh.
Jafnvel meðan hann stóð kyrr
við hfiðina á henni þorði hún ekki
að líta á hann, svo að hann sæi
ekki hvernig henni væri innan-
brjósts, svo gekk hann út...
FÁLKINN 21