Fálkinn - 19.04.1961, Blaðsíða 26

Staldrað við...
Frh. af bls. 19.
bjargað sér eftir tilsögn hans. Það var
eins með þá báða, Egil og Jón, sem
þá áttu B.S.R., áð þeir voru ekkert
að skamma mann þó eitthvað kæmi
fyrir. Voru ljúfmennskan ein. Hins veg-
ar tóku þeir menn á eintal og fundu
að ef tilefni var til. Það er munur eða
sumir, sem hella sér yfir menn í margra
manna áheyrn fyrir smámuni.
— Og svo fórst þú í bæjaraksturinn?
— Já, þeir hættu að hafa menn á
kaupi í kreppunni. Þá fóru menn að
eiga sína bíla, margir hverjir. Ég hef
samt aldrei haft lag á að safna pen-
ingum og lengst af ekið fyrir aðra.
— Þú átt þó þennan . . .
— Við eigum hann tveir saman. Hvað
ég vildi segja. Ég hef aldrei selt eina
einustu flösku af brennivíni, og það eru
ekki nema ókunnugir menn, sem spyrja
mig um slíkt.
— Hefur þér ekki dottið í hug að
selja?
— Nei, mér er meinilla við brenni-
vín í kringum aksturinn. Maður hefur
svo sem séð sitt af hverju. Bezt er að
„Nei, auðvitað er maðurinn minn
ekki heima. Þurfið þér að spyrja
að því. Sjáið þér ekki að ég er að
vaska upp?“
látast ekki taka eftir því sem miður
fer hjá náunganum. Það er ekki á allra
færi að leiðbeina öðrum, og hver er svo
sem fær um að dæma?
— Hvað finnst þér um þá kynslóð,
sem nú er að alast upp?
— Mér finnst hún, og þá sérstaklega
hér í Reykjavík, alveg til fyrirmyndar.
Maður verður bara að gefa þeim tíma
til að koma sér fyrir í bílnum og átta
sig. Svo þegar maður fer að ræða við
þetta æskulfólk, er þetta ekkert nema
hjálpsemin og almennilegheitin. Þetta
á alveg sérstaklega við um æskuna hér
í bænum. Það eru helzt strákar úr þorp-
unum úti á landi, sem hafa reynt að
stinga af án þess að borga og sýnt
ruddaskap. Ég gleymi því ekki á synod-
us hér í fyrra. Ég var að aka prests-
hjónum og blessuð maddaman fór að
tala við mig um þessa gjörspilltu
Reykjavíkuræsku. Ég var nú aldeilis
ekki á sama máli, máttu trúa. Nei, það
fær mig enginn til að trúa því, að þetta
fólk, sem nú er að alast upp, gefi okk-
ur hinum eftir í dugnaði, heiðarleik og
góðum eiginleikum. — — Og í þessu
glumdi hátalarinn. Sveinn átti að fara
að húsi í Hlíðunum . . .
Sv. S.
Spáö í spil -
Frh. af bls. 15
tekur öll spilin 52 og tekur úr þeim
gosana fjóra og tígulásinn. Þessi spil
eru lögð í röð hvert við hliðina á öðru.
Sú, sem spáð er fyrir, ímyndar sér að
gosarnir séu aðdáendur hennar eftir því
hvort þeir eru dökkhærðir eða ljóshærð-
ir. Tígulásinn er „glerfjallið".
Síðan stokkar maður spilin og byrjar
að leggja. Maður leggur upp spil fyrir
spil í fimm bunka, fyrir neðan gosana
fjóra og „glerfjallið“. Þannig heldur
maður áfram þar til hjartadrottningin
kemur upp. Gosanum, sem hjarta-
drottningin hafnar undir, er snúið fjórð-
ung úr hring til hægri. Það þýðir:
„Hann hneigir sig“. Ef hjartadrottning-
in í næstu uppleggingu kemur undir
annan gosa, fær hann einnig leyfi til
þess að „hneigja sig“. En ef drottningin
kemur undir sama gosann og í fyrsta
sinnið, þá er honum snúið í liggjandi
stöðu. Það þýðir: „Hann krýpur á kné“.
Ef hjartadrottningin kemur í þriðja sinn
undir sama gosann, er spilinu snúið
fjórðung úr hring til viðbótar, þannig
að það halli til vinstri. Það þýðir: „Hann
biður þín“. Ef það gerist í fjórða sinn,
að hjartadrottningin komi undir sama
gosanum, þá er spilið sett í sömu stöðu
og fyrst, en snýr nú upp—niður. Það
þýðir: „Hann fær já“.
Ef það kemur fyrir, að „glerfjallið“
hneigir sig, krýpur á kné, biður og fær
já, táknar það, að viðkomandi stúlka
verði piparkerling um aldur og ævi!
Staðurinn að þessu sinni er þorp, sem
stendur innst við botn fjarðar vestan
megin. Húsin eru á íremur mjórri mal-
arspildu upp frá fjörunni undir háum
melkömbum, er ganga sem næst í sjó
fram norðan við staðinn. Sunnan við
þá liggur á, sem kauptúnið er kennt
við. Hún rennur nú um innanvert þorp-
ið og út í sjó hjá neðstu húsunum.
☆
Byggðin þarna er ekki mjög gömul.
Um 1870 rísa þar fyrstu húsin í fjör-
unni, hvorki háreist né ásjáleg. Árið
1872 hefst fyrst verzlun á staðnum.
En nú er staðurinn orðinn allstór bær
með yfir 1000 íbúa. Allmikill hluti
þeirra lifir á landbúnaði, á kýr, sauðfé
og aflar fóðurs handa búpeningi ýmist
af nýrækt innan við þorpið og uppi
á melunum eða fær leigð slægjulönd
lengra inni í sveitinni. Verzlun er einn-
ig orðin allmikil bæði kaupfélags og
kaupmanna. Á staðnum er mjólkursam-
lag, smjör- og ostagerð og hraðfrysti-
hús. Útgerð er einnig nokkur, en stopul
fiskisæld á firðinum.
☆
Lengi var hafnlaust á þessum stað,
skipalægi ekkert 1 norðan og norðaust-
anátt, en bátabryggjur brotnuðu oft í
brimróti og stundum af völdum hafísa.
En fyrir nokkrum árum var ráðist í
miklar hafnarbætur með aðstoð hins
opinbera.
☆
Einn er sá þáttur í lífi þorpsbúa, og
raunar nærsveitafólks, sem er á líkan
hátt einkennandi fyrir þennan stað og
þjóðhátíðin er fyrir Vestmannaeyinga.
Þetta gerist ætíð á sama tíma og sýslu-
fundurinn, sem venjulega er haldinn
í marzmánuði ár hvert. Þetta er eins
konar héraðsþing í nýjum, en þó þjóð-
legum stíl. Meðan hinir virðulegu og
ráðsettu sýslunefndarmenn sitja á rök-
stólum, efnir yngri kynslóðin til marg-
breytilegs mannfagnaðar á hverju ein-
asta kvöldi í vikutíma. Þar er boðið
upp á ýmislegt til skemmtunar, svo sem
fyrirlestra, leiksýningar, ljóðaflutning,
söng og ýmis önnur atriði til fróðleiks
og skemmtunar. Þetta dregur oft að
fjölda gesta og þátttakenda, jafnvel úr
fjarlægum sveitum, enda er alltaf glatt
á hjalla þennan tíma. Einn af efnileg-
ustu yngri rithöfundum hér á landi gaf
út sína fyrstu bók fyrir nokkrum árum
og bar hún nafn þessa fyrirbæris.
26 FALKINN