Fálkinn - 19.04.1961, Blaðsíða 24

íj±:
r ! :1
TÍ“
út
ijrtn
! V gSrr
Sst- itt 4-j
1 1 9 oþ Tp
i
-14- 1 Ws
f T
T : SS LU—LL i
4 f E sr T rf?
i o j ::
n
i t 1 '0
-) ' {' 1 c

::
STÍLHREINN BAKKADÚKUR.
Stærð bakkadúksins er nál. 30
X42 cm. (171X250 spor), 11 þræð-
ir ætlaðir í saum. Mynstrið er
saumað með 2 þráða DMC garni
í 2 rauðum litum, og saumað er
yfir 2 þræði. Klippið bakkadúk-
inn með 2 Yz cm saumfari og saum-
ið fyrst krosssaumslínuna utan
með, 2Yz cm -f- 11 þráðum frá
brún. Saumið því næst mynstrið,
byrjið efst í vinstra horni.
Áætla þarf 2 dokkur af dökk-
rauðu og 1 dokku af ljósrauðu
garni í bakkadúkinn. í 6 dúka
lætur þá nærri að áætla 10 dokk-
ur af dekkri litnum og 8 dokk-
ur af ljósara litnum.
Mynstrið er líka fallegt í lang-
an renning.
X — dökkrautt
0 = ljósara rautt.
Hver reitur = 2 þræðir.
CjtlaSœtír
Epli m/möndlumarengs.
4 epli
Ye sítróna
100 g sykur
2 dl vatn
2 eggjahvítur
100 g sykur
10—15 möndlur.
Notið frekar stór epli. Flysjuð og
kjarnahúsinu tekin úr með borara. Sjóð-
ið saman sítrónusafa, vatn og sykur.
Hálfsjóðið eplin í þessum legi. Gætið
að því að ofsjóða þau ekki. Sett í smurt,
eldfast mót.
Möndlurnar brytjaðar smátt. Eggja-
hvíturnar stífþeyttar, Yz af sykrinum
blandað saman við. þeytt vel saman.
Afganginum af sykrinum og möndlun-
um blandað varlega í. Hellt yfir eplin.
Bakað við vægan hita 200°C í 10—12
mínútur, eða þar til marengsinn er fal-
lega gylltur.
Megrunaraðferð
Mjög einfaldur er sá megrunarkúrinn
að borða 1 eða 2 epli Y2 klst. fyrir mál-
tíð.
Það eru ekki margar kalóríur í eplinu.
En þau fylla mikið, meðal annars vegna
þess að þau innihalda efni, sem dregur
í sig vatn úr þörmunum og maganum.
Þau blása því út og það hefur sín
góðu áhrif á matarlystina. Þegar sezt
Framh. á bls. 30.
SLEIFAR
OG SLEIKJUR
Þegar hræra skal í potti eða skál,
er það auðveldast, ef lögun sleifarinn-
ar er þannig, að hún falli vel inn í
ávölur skálarinnar eða pottsins. Sleifin
á því að vera þver fyrir framan, en
hornin aflíðandi.
Skaftið á að vera vel mótað, fara
vel í hendi og samskeyti blaðs og skafts
slétt, svo að auðvelt sé að þrífa sleifina.
Sleifar eiga að vera úr hörðu tré,
t. d. beyki, vel slípað og fægt. Einnig
hafa verið á markaðnum melamíuplastic
sleifar með sömu lögun og trésleifar.
Öll tréáhöld á að skola úr köldu vatni
eftir uppþvottinn og fá að þorna vel,
bezt í sólskini, áður en þau eru sett
ofan í hirzlur. Annars er hætt við, að
þau skemmist, ljótki og vond lykt komi
í skúffuna.
Ágætur milliliður milli þeytara og
sleifar er trégaffall. Hann er fyrirtak
til þess að hræra með súpur, sósur,
jafninga, kjöt- og fiskdeig, kökudeig
o. fl.
Sleikjur fáum við ýmist úr gúmmíi
eða plastic. Gúmmísleikjur eru þó betri,
eru mýkri og sveigjanlegri, en það eru
skilyrði fyrir því, að sleikja geti kall-
azt góð.
Ef við eigum sleikju og notum hana
að staðaldri, fer minna til spillis úr
pottum og skálum, auk þess sem fljót-
legra verður að þvo þau upp.
Ef feiti liggur lengi á gúmmíinu, lin-
asta það upp og klessist. Skolið því
sleikjuna strax, hafi hún verið notuð
í mayonnaes, feitt kökudeig eða annað
því um líkt. Notið ekki sleikjuna til
að skafa feitina af heitri steikarapönnu
eða potti. Það er algjör eyðilegging á
henni.