Fálkinn - 14.06.1961, Side 7

Hér skal freistað gæfunnar fyrst um
sinn. Farþegar hafa nokkru áður tekið
að tínast einn og einn inn í lúkarinn
til þess að klæðast „uniforminu" —
fyrsta flokks sjóklæðum, sem farþegum
Nóa er séð fyrir. Það var því alls ekki
af fyrirhyggj uleysi eða fákunnáttu, sem
við komum um borð eins og við stóð-
um. Okkur hafði verið tilkynnt, að við
þyrftum ekki fyrir neinu að sjá. Um
borð í Nóa væri allt, sem menn þyrftu
á að halda í sambandi við sjóstanga-
veiði, — og það reyndist vissulega rétt.
Allur aðbúnaður og þjónusta er til fyrir-
myndar og hinu unga fyrirtæki til sóma.
Það þarf ofurlitla leikfimisæfingu við
að klæðast sjóklæðunum meðan bátur-
inn er á fleygiferð. Maður er kannske
kominn alveg í aðra skálmina og á góðri
leið ofan í hina, þegar báturinn vagg-
ast. í sömu andrá situr maður flækt-
ur og ósjálfbjarga á mjúkum legubekkn-
um í lúkarnum. En allt 'hefst þetta þó
á endanum, og það er margur stoltur
á svip og vígreifur, þegar hann stígur
út á þilfarið í öllum herklæðum og
reiðubúinn til orrustu.
Einum verður það á að taka sér sjálf-
ur sjóklæði í stað þess að láta umsjón-
armanninn um borð, Örn Ingólfsson,
velja rétt númer. Þegar hann er kom-
inn í buxurnar, blasir við dáfalleg sjón!
— Þú ert í buxunum, sem hann Har-
aldur Á. var í hérna um daginn, seg-
ir Örn.
Það er mikið hlegið að þessu, enda
allir í sólskinsskapi og fullir tilhlökk-
unar ....
★
Heiður himinn, glaðasólskin, glamp-
andi sjór. Múkkinn syndir makindalega
rétt við borðstokkinn, feitur og sællegur.
Þetta er stærsti þorskurinn, sem
veiddist í ferðinni, — heldur betur
vænn fiskur, enda gekk mikið á við
að ná honum inn.
Séra Hacking prestur í Landakoti með væna rauðsprettu
— Góðan daginn, Múkki, segir Örn,
þar sem hann er í óða önn að útbúa
beituna fyrir okkur. Hann fleygir bita
af frystri síld fyrir borð.
Múkkinn lítur ekki við síldinni.
■— Það er naumast þú ert matvand-
ur í dag, Múkki!
Og Múkkinn heldur áfram að synda
í ró og næði, saddur og sællegur, rétt
eins og hann sé nýkominn úr miðdegis-
verði í Lidó.
Það líður ekki á löngu, þar til hver
er kominn í sitt sæti með sína stöng
og búinn að renna. Það er grafarþögn
meðan beðið er; ekkert hljóð heyrist
nema öðru hverju skvamp í báru, sem
brotnar á kinnungnum og glaðlegt garg-
ið í Múkkanum við og við.
— Hann er á! Hann er á! kallar
teiknarinn upp yfir sig. Á samri stundu
tekur að urga í hjólinu á stönginni hans.
Örn er samstundis kominn á vettvang,
reiðubúinn að gogga bráðina og leið-
beina og aðstoða á allan hátt. Augu
allra hvíla á færinu. Það urgar stöðugt
í hjólinu. Færið styttist og styttist og
.... hopps: skínandi falleg ýsa sprikl-
ar á önglinum, sæmilega stór og feit.
— Helvíti var hann fljótur að fá hann,
segir einhver í öfundartón.
— Hann er úr Eyjum, skrattinn, gell-
ur við í öðrum. — Sjódraugar í báð-
um ættum!
Orðfærið gefur til kynna, að menn
séu heldur betur farnir að laga sig eftir
umhverfinu, búnir að varpa fyrir borð
heimsborgaralegu fasi landkrabbans og
farnir að blóta hressilega, skirpa og
bera sig mannalega.
Öfundin fer lönd og leið skömmu síð-
ar, þegar allir hafa fengið eitthvað, —
nema séra Hacking.
FALKINN
7