Fálkinn - 14.06.1961, Side 24

Ffynit sagðist skyfdi koma aftur og
hafa peningana með sér. En hann hafði
ekki nema þrjátíu pund í kaup...
SMÁSAGA EFTIR JOHN SINCLAIR
THOMAS FLYNN hafði aldrei verið
upp á kvenhöndina. Hann var háseti á
enska vöruskipinu „Queen Maud“ og
elskaði skipið sitt. Og þar næst elskaði
hann hafið, sem hann sigldi á.
En nú brá svo við, að hann gat ómögu-
lega gleymt fallega stúlkuandlitinu, er
hann hafði séð. Hann gat ekki sofnað
en bylti sér sitt á hvað 1 rekkjunni sinni,
þessa hvassviðrisnótt í Basra. Hann var
svo ókyrr að Jim O’Farrell klefanautur
hans varð önugur og skipaði honum að
'hætta þessu og sofna.
— Ég er á morgunvaktinni og þú Jæt-
ur svo illa, að mér er ómögulegt að fá
dúr á auga, sagði stóri, rauðhærði ír-
inn og var önugur. — Hvers vegna get-
urðu ekki sofríað? Hefurðu drepið
mann?
— Það er útaf þessari stúlku, and-
varpaði Flynn.
— Hvaða stúlku?
írlendingurinn settist upp í rekkjunni,
af eintómri forvitni.
— Stúlkunni, sem ég hitti i „Sjö
tunglunum" — kaffihúsinu hans Ahm-
eds.
— Þeim svaða stað! tautaði O’Farrell
syfjulega. — Það er óhugsandi að nokk-
ur stelpa, sem hægt er að líta á, sé þar.
— Hún er svo falleg, sagði Flynn
lágt. — Ég hef aldrei séð stúlku, sem
kemst í hálfkvisti við hana . . .
— Ef þú ferð ekki að sofa undir eins,
skal ég sjá um að þú sjáir aldrei neina
stelpu framar. Því að ef ég fæ ekki
svefnfrið skaltu vera dauður áður en . . .
Flynn þagnaði. En hann lá lengi og
hugsaði um stúlkuna með dimmu aug-
un og svarta hárið niður á axlir. Og
brosið var dularfullt og órannsakan-
legt eins og bros Monu Lisu.
Loksins sofnaði hann. En það fyrsta
sem honum varð hugsað til þegar hann
vaknaði, var hvernig hann ætti að geta
hitt stúlkuna aftur. Það var ekki langt
þangað til skipið hans átti að sigla til
Englands.
Flynn bað um kaffi og svipaðist um
eftir stúlkunni. En hann hafði setið
heilan klukkutíma í salnum áður en
hann fékk að sjá hana. Hún kom fram
fyrir fortjald innst í „Sjö tunglunum"
og fór að tína • saman óhreina bolla og
annan borðbúnað. Og loks kom hún að
borðinu hans.
— Hvað heitirðu? spurði Flynn.
Stúlkan yppti öxlum til að sýna að
hún skildi ekki hvað hann sagði. Flynn
reyndi að gera sig skiljanlegan með
þeim fáu orðum, sem hann kunni í
arabisku. En það dugði ekki. Samt
horfði hún jafn innilega á Flynn og
hann horfði á hana. En nú skaut upp
einum af þessum óhjákvæmilegu „leið-
sögumönnum", sem alls staðar eru að
þvælast í austurlöndum. — Ég hjálpar!
sagði hann á klaufalegri ensku. — Ég
hjálpa þér að tala við stúlkuna.
Flynn hikaði um stund. Skipstjórinn
hans hafði varað hann við að gefa sig
á tal við stúlkur á þessum slóðum, því
að alltaf yrðu illindi og áflog út úr
slíku, og sjómaðurinn ætti á hættu að
hnífur yrði rekinn á kaf milli herða-
blaðanna á honum áður en hann vissi
af.
Samt sagði Flynn: — Spurðu hana
hvað hún heiti. Og svo laumaði hann
krónu í lófa hans um leið.
Hann talaði við stúlkuna, og sagði síð-
an að hún héti Kawahkib. — Spurðu
hvort hún megi setjast við borðið hjá
mér og drekka kaffi, sagði Flynn við
túlkinn.
Arabinn blaðraði eitthvað meira, og
Flynn sá að stúlkan varð hrædd. Hún
sagði eitthvað við Arabann.
— Hún segir að maðurinn sem eigi
hana . . .Meira komst hann ekki til að
segja, því í þessum svifum kom stór og
feitur Arabi að borðinu og spurði: —
Er eitthvað að?
— Nei, sagði Flynn. — En mér leidd-
ist bara, og ætlaði að bjóða stúlkunni að
drekka kaffibolla með mér.
Arabinn sló túlkinn í hausinn og kall-
aði eitthvað, sem var líkt: — Hubba-
hubba! Svo sagði hann við Flynn: •—
Auðvitað má stúlkan sitja hjá yður.
Pantið þér — ég skal koma með það
sem þér viljið.
Þetta var skrítinn samfundur. Stúlk-
an settist beint á móti Flynn, en hvor-
ugt gat skilið hvað hitt sagið. En þá bar
þarna að ítala, sem var að vinna í
skipi, sem lá utaná „Queen Maud“, og
hann gekk beint að borðinu sem Flynn
sat við. Þeir höfðu sést oft áður og voru
málkunnugir. Og fiú kom það á daginn,
að sá ítalski var slampfæ.r í arabisku.
— Seztu hérna, Antonio, hvíslaði Flynn
og leit í laumi til gestgjafans, sem stóð
fyrir innan diskinn. — Þú verður að
hjálpa mér.
ítalinn glotti, skildi hvernig á stóð, og
settist hjá þeim. Gestgjafinn kom með
meira kaffi og koníak, og Flynn tók
eftir að stúlkan leit undan, hvenær sem
hann reyndi að horfa í augun á henni.
Honum leizt betur og betur á hana.
— Það mun vera þetta, sem kallað er
ást við fyrstu sýn, sagði hann við mig
fyrir nokkru. — Ég er orðinn ástfang-
inn upp í hársrætur.
ítalinn skildi þegar í stað hvað á
spítunni hékk. Hann talaði við Kawah-
kib og þýddi jafnóðum fyrir Flynn, sem
virtist fremur ógáfulegur fyrst í stað.
En svo hreifst hann með af mælsku og
handapati ítalans.
— Henni leizt bráðvel á þig, undir
eins og hún sá þig hérna í gær, sagði
sá ítalski.
— Segðu henni að ég elski hana líka,
svaraði Flynn. — Ég vil giftast henni
ef hann pabbi hennar vill leyfa henni
það. — En ég fer héðan annað kvöld,
svo að við verðum að giftast á morgun
— ef henni verður leyft það. Og svo
get ég sent hana heim til hennar mömmu
minnar í Englandi á eftir.
ítalinn túlkaði þetta og Flynn sá að
stúlkan varð allt í einu alvarleg. Hún
talaði lengi við Antonio, en Flynn hélt
í höndina á henni undi.r borðinu á með-
an.
— Þú getur ekki gifst henni, sagði
ítalinn loksins. Hún er ófrjáls mann-
eskja — ambátt.
— Ambátt? Hvaða bull er þetta?
En Antonio skýrði fyrir honum
hvernig í öllu lá. — Hún er af fátæku
fólki í Mosul, hér norður í landi. Þegar
faðir hennar dó kom móðir hennar
henni fyrir hjá frænda sínum, sem hét
Hassan. Hann var jafn bláfátækur og
foreldrarnir, og seldi stúlkuna öðrum
Araba fyrir hundrað dollara. Og sá
Arabi seldi hana aftur Ahmed, gest-
gjafanum hérna, fyrir 135 dollara. Ah-
HANN STAL AMBÁT
24
FALKINN