Fálkinn - 14.06.1961, Qupperneq 34

Reimleikar -
Frh. af bls. 11
inn og kofann ofan á sig á hverju augna-
bliki. Fór hann nú að skreiðast á fætur
og ætlaði að flýja út. En nú brá svo
við, að máttur hans var dvínaður, og
hann vissi varla í þennan heim né ann-
an. Hann gat þó með erfiðismunum
skreiðzt áfram í áttina að dyrunum.
En eftir því sem hann nálgaðist dyrn-
ar, hörðnuðu hljóð skepnunnar á þak-
inu og kofinn nötraði ennþá drauga-
legar en nokkurn tíma áður. Jóni sýnd-
ist kofaþakið bylgjast undir þunga
skepnunnar og árefti allt ganga til, eins
og það ætlaði þá og þegar að láta
undan og falla á hann ofan. Jóni fannst
líða heil eilífð, þar til hann náði kofa-
dyrunum. En í þann mund, sem hann
var að ná dyrunum, urðu hljóðin og'
atgangur skepnunnar ógurlegastur. Líkti
hann þeim helzt við, þegar hart skinn
er dregið hratt eftir fjörugrjóti eða stór-
grýttri sjávarmöl. En þó var hljóðið á
kofaþekjunni langtum hryllilegra. O-
hljóðin og ólæti gripsins á þakinu nístu
Jón ægilega og hann var örvita af ótta
og skelfingu, og vissi varla, hvort hann
var heims eða helju.
En um leið og Jón komst á fjórum
fótum út úr kofanum, varð skyndilega
logn. Ekkert heyrðist framar. Hann
fékk strax mátt sinn aftur. Honum
fannst einnig, að mesti óttinn hyrfi, um
leið og hann komst undir bert loft. Þó
var hann vel vitandi, að hér hefði eitt-
hvað óvenjulegt verið á ferðinni, senni-
lega draugur, og ekki sem allra bezt
artaður. Jóni varð fyrst fyrir að skyggn-
ast kringum kofann og athuga, hvort
hann sæi skepnuna. En hann sá ekkert,
og ekki heldur nein vegsummerki eftir
atgang hennar. Þótti honum þetta furðu
einkennilegt. Hann eyddi þeim tíma,sem
eftir var nætur, til að rannsaka allt
úmhverfi nákvæmlega og grandskoðaði
hverja laut og mishæð í nágrenninu,
en varð einskis var. Þótti honum auð-
séð, að hér hefði verið á ferðinni eitt-
hvað mjög illkynjað, sennilega draug-
ur eða sjódýr. Hvorutveggja var illt, og
ekki gott að eiga margar nætur við-
skipti né samúð við slíkt. Ekki þorði
Jón aftur inn í kofann til að sækja mat
sinn. Þegar hann hélt komin vera ris-
mál í Krýsivík, hélt hann heim.
I Þegar Jón kom heim til bæjar, fór
hann inn lagði sig eins og vani hans
var. Hann svaf til hádegis. Fór hann
þá á fund bónda og sagði honum, að
vist sinni væri lokið að þessu sinni,
því að hann ætlaði þegar austur í Flóa.
Bóndi tók þessu vel, því hann þekkti
sérvizku Jóns.
Næsta kvöld var unglingur eða ein-
hver liðléttingar sendur, til að vaka
34 FÁLKINN
yfir engjunum. Hann leitaði einnig hæl-
is í kofanum, þar sem Jón hafði verið.
Fann hann þar fleti Jóns og hjá því
mal hans, með talsverðum matarleif-
um. Um morguninn fór hann heim
með majinn og afhenti húsfreyju. Þótti
henni skrítið, að Jón skyldi hafa skilið
matinn eftir hálfetinn, því að hún vissi,
að hann var ekki vanur að ganga frá
mat sínum leifðum. Sagði hún heimilis-
fólkinu frá þessu, og þótti því þetta
harla einkennilegt. Ræddi það mikið
um þetta sín á milli, og þótti því lík-
legt, að eitthvað einkennilegt hefði bor-
ið fyrir Jón síðustu nóttina við engj-
arnar, og því hefði hann hlaupið svo
skyndilega á brott.
4.
Það er af Jóni að segja, að hann
hélt för sinni rakleiðis áfram, og segir
ekki af honum, fyrr en hann kom heim
til sín. Hann var venju fremur fámáll,
og svaraði litlu, ef spurður var, hvar
hann hefði dvalið á leiðinni. Var þó
vani hans að tala mikið um þau heim-
ili, sem hann dvaldi á og fékk viðvik,
og lofa þau fyrir góðan viðgerning og
gott atlæti. Þótti foreldrum hans og
nágrönnum þetta kynlegt, og grunaði,
að eitthvað einkennilegt hefði borið fyr-
ir hann að þessu sinni á leið úr verinu.
Liðu svo nokkur ár, að Jón fór í ver
sem fyrr. En nú brá svo við, að hann
fór alltaf fram hjá Krýsivík og falaðist
þar ekki lengur eftir viðviki. Þótti fólki
þetta undarlegt, og ekki sízt, þegar frétt-
ist, að hann hefði skilið við mat sinn
hálfetinn í fjárkofanum. Ýmsir spurðu
Jón um atvik og atburði næturinnar
góðu við Krýsivíkurengjar, en hann
svaraði fáu og eyddi því máli jafnan
með hægð.
Enn liðu mörg ár og ekki sagði Jón
berhenti frá atburðum né ævintýrum
sínum nóttina við engjarnar í Krýsivík.
Eitt sinn var hann staddur á bæ í
grennd æskuheimilis síns, þar sem var
mikið vinafólk hans, og hann treysti
betur en flestum öðrum. Húsfreyjan á
bænum var talsvert fyrir þjóðleg fræði
og kunni margar dulrænar sögur, sem
hún sagði frá á góðri stund. En einmitt
í þetta sinn á kvöldvökunni, sagði hún
heimilisfólkinu slíkar sögur. Jón hlust-
aði á sögur húsfreyju af mikilli at-
hygli, og veitti fólkið því eftirtekt, að
hann varð venju fremur hrifinn af sög-
um húsfreyju. Þar kom, að Jón hóf mál
sitt og sagðist eitt sinn hafa orðið var
við einkennilega veru í fjárkofa við
Krýsivíkurengjar, sem hann hugði helzt
vera draug eða einhvers konar sjávar-
dýr. Bað húsfreyja hann að segja frá
öllum ativikum að þessu. Var hann lengi
tregur til, en þar kom að lokum, að
Jón sagði sögu þá, sem hér er skráð.
Heimildarmaður minn, heyrði söguna
og festi sér hana vel í minni. Honum
þótti frásögn Jóns öll hin merkasta, og
var hún honum minnisstæð alla ævi.
Minntist hann þess, að lokinni sögunni
hefði Jón berhenti bollalagt talsvert um,
hvaða dýr hefði verið hér á ferðinni.
Hann var að eðlisfari lítið trúaður á
drauga eða yfirnáttúrlega hluti. En
hann gat ekki skýrt fyrirbærið við
Krýsivíkurengjar á annan veg, en hér
hefði verið á ferðinni annað hvort
draugur eða sjódýr. En ekki þótti hon-
um samt líklegt, að sjódýr hefði verið,
því eftir það hefði einhver vegsum-
merki sézt. Var honum því næst skapi
að halda, að hér hefði verið draugur
á ferðinni, sem hefði ætlað að granda
sér.
Heimildarmaður:
Hannes Jónsson, föðurbróðir
minn.
Ambáttin -
Frh. af bls. 25
giftist. Gifstu henni í snatri — og þá er
hún orðin ensk!
Antonio var lengi að hvísla að stúlk-
unni. Svo stóð hann upp. — Við skulum
fara, sagði hann við Flynn. Arabinn
beið við dyrnar þegar þeir fóru út. —
Þér ætlið að koma með peningana?
spurði hann og horfði á Flynn.
Flynn kinkaði kolli. — Ég skal reyna
að ná í þá í dag. En ég er hræddur um
að ég nái ekki í alla upphæðina. Það
tekur tvo daga. Ég get komið, ekki á
morgun heldur hinn.
— Hvenær fer skipið? spurði Arab-
inn.
— Eftir þrjá daga, laug Flynn.
Þegar þeir komu út á götuna sagði
ítalinn: — Þér tekst aldrei að ná í þessa
peninga.
Flynn jánkaði. — Þú veizt vel að ég
get það ekki.
— Þá verðum við að ráða ráðum
okkar. Þú verður að ná stúlkunni um
borð í skipið. Þú átt eflaust kunningja
þar, sem þú getur treyst.
Flynn kinkaði kolli. Hann átti marga
vini um borð — öllum líkaði vel við
Flynn — bæði yfirmönnm og undirgefn-
um.
Nú gerði Antoni áætlun, sem Flynn
átti að framkvæma kvöldið eftir, tveim
tímum áður en skipið færi. Svo fór An-
tonio aftur í kaffihúsið, bað um kaffi og
koníak og hvíslaði mörgu að stúlkunni,
þegar gestgjafinn sá ekki til þeirra.
Kvöldið eftir var hitabeltisrok í
Basra. Og Flynn strekkti móti veðrinu
með arabiskan strák á hælunum. Hann
leit aldrei við og virtist ofur rólegur.
Áætlun Antonios var fylgt út í æsar. Ar-
abasrákurinn var um fimm feta hár og
grannur, hélt á litlum böggli í blaða-
pappír og leit aldrei um öxl, fremur
en Flynn.
Það stytti upp, er þeir komu á bryggj-
una. Þar sat arabiskur ferjumaður í
bát og beið. Hann leit upp; þegar hann
sá Flynn koma með arabiska strákinn.
— Sjáið þér vöruskipið þarna úti?