Fálkinn - 14.06.1961, Side 12

Uí OG SUDUR A AKUREYRI
einn yngsti skipverji á honum.
Er komið var vestur á
Skagagrunn, tók sjór að ýfast
og loftvog að falla, og leit út
fyrir að óveður væri í aðsig'i.
Fljótlega fór austanátt, sem
á hafði verið, að aukast, og
þegar skipin voru komin vest-
ur á Húnaflóa, var komið
vonzkuveður, frost og hríð.
Um það leyti urðu skipin við-
skila.
Þegar Tjörvi var kominn
undir Hornstrandir, gerði slíkt
fárviðri, að gaffallinn á stór-
siglunni brotaði og segl tóku
að rifna. Leið ekki á löngu
þar til öll segl skipsins voru
flett í sundur og það rak
stjórnlaust undan stórsjó og
ofviðrinu og nálgaðist klett-
ótta ströndina.
Hver brotsjórinn eftir ann-
an reið yfir skipið og skip-
verjar stóðu hvíldarlaust við
dælurnar og í austri. Á þessu
gekk í nokkrar klukkustund-
ir, þar til Tjörva hrakti upp
í brimgarðinn á austanverðu
Straumnesi. Skipið véltist um
HALLDÓR ÁSGEIRSSON og EIÐUR BENEDIKTSSON
— tolla ekki á filmu
SIG. KRISTJÁNSSON
— með astic í skektunni
Meðan stórhríðar voru enn
í norður-miðvíkjum Banda-
ríkjanna og þeir í Róm urðu
að láta sér nægja átta til tíu
stiga hita, var sumarið kom-
ið í höfuðborg Norðurlands,
Akureyri. Þar var 17 stiga
hiti dag eftir dag um hvíta-
sunnuna, og fólkið sprangaði
léttklætt um strætin.
Við fórum í gönguferð um
bæinn, laugardaginn fyrir
hvítasunnu og á Ráðhústorg-
inu hittum við ungan pilt, sem
var að selja Fálkann. Hann
kvað heita Ingólfur Ingólfsson
og eiga heima i Strandgötu 33
og vera ellefu ára. Ingólfur
var eins og blaðsalar gerast
beztir; Kurteis og þokkalegur
á hjólinu sínu. Hann sagði
að það gengi vel að selja
Fálkann, og þeir sem einu
sinni keyptu, keyptu aftur.
Svona átti það líka að vera,
sagði hann. Ingólfur sagðist
sjálfur lesa Fálkann og þykja
gaman að honum.
Strandgatan er ein bezta
gatan á Akureyri, eða svo
fannst okkur. Þar er bíla-
stöðin.
Þar hittum við líka guttana
tvo á myndinni, en þeir voru
ekkert upp á það komnir að
láta birta nöfn sín: Þeir voru
að sendast og máttu varla
vera að þessu, en það er allt-
af gaman að fá tekna mynd
af sér, jafnvel þótt maður sæi
hana aldrei. Sá í bláa vinnu-
gallanum ætlaði í sveit í sum-
ar. Var vanur, búinn að vera
mörg sumur. Hinn, sem var i
rauðum jakka, var ekki viss.
Kannske færi hann líka, en
það var ekki endanlega á-
kveðið.
Hvort þeir ætluðu að verða
sjómenn? Þeir litu hvorir á
annan og brostu. Það gæti ver-
ið gaman að vera á varðskip-
unum eða á togara. Eða þá á
,,Fellunum“ eða „Fossunum“.
Svo skildu leiðir og þessir
tveir ungu borgarar Akureyr-
arkaupstaðar héldu áfram út
Oddeyrina, en við fórum nið-
ur í bæ.
Rétt austan við Bifreiðastöð
Oddeyrar stóðu tveir menn og
ræddust við. Halldór Ásgeirs-
son skrifstofumaður hjá KEA
og Eiður Benediktsson skip-
stjóri. Við vitum ekki hvað
Halldór er gamall, en Eiður
er áttatíu og þriggja ára og
hefur margan brattann farið.
Hann vann þá hetjudáð árið
1903, að bjarga skipshöfn segl-
skipsins Tjörva, er það strand-
aði í ofsaveðri á Straumnesi.
Um þann atburð skrifaði Guð-
mundur Jörundsson skipstjóri
greinargóða frásögn 1 Sjó-
mannadagsblaðið 1945.
í frásögninni segir frá því,
er þrjú handfæraskip sigldu
út Eyjafjörð í marzmánuði
1903. Skipin voru Skjöldur,
Ok og Tjörvi, en Eiður var