Fálkinn - 01.11.1961, Blaðsíða 4

,,DÁINN, horfinn, harmafregn“.
þessi orð skáldsins komu mér í
hug, þegar ég frétti lát sveitunga
míns Jóhanns B. Lúðvíkssonar.
Það bókstaflega þyrmdi yfir mig.
Ég man ekki, hvenær það var, sem
ég kynntist fyrst Jóhanni heitnum
eða Jóa eins og hann var almennt
kallaður af sveitarlimum Árbæjar-
hrepps. Að öllum líkindum hefur
það verið á fylleríi, því að skrifað
stendur: „Það er ótrúlegt, hvað
menn kynnast vel, þegar þeir eru
á því.“ Við Jói störfuðum síðan
saman í sóknarnefnd og fræðslu-
ráði Árbæjarhrepps. Það var til
að mynda Jói, sem stóð fyrir því
að torfkirkjan úr Kolbeinsey var
flutt í hreppinn og hann átti fyrsta
barnið, sem skírt var í kirkjunni,
eftir að hún var komin upp. Ég
harma mjög lát míns ástkæra vin-
ar, við vorum bræður í Bakkusi
og Kristi og dýrkuðum báða, þó
svo að hvorugur yrði afbrýðissam-
ur. Fleira áttum við og sameigin-
legt, við vorum báðir af fínu fólki
og höfðum komið í þennan hrepp
til þess að betrumbæta sveitarlim-
ina. Þarna voru nefnilega allir á
sveit, þegar við komum. Við vor-
um það nú reyndar líka í fyrstu,
en kunnum að bjarga okkur. Við
fórum að selja sprútt og við vor-
um bræður í Bakkusi í raun og
veru.
Jóhann átti til mjög góðra að
telja og fer ég ekki að rekja það
hér, enda er öllum íbúum Árbæj-
arhrepps vel kunnugt um hverra
manna hann var, enda lét hann
óspart í það skína, að hann væri
sjötti ættliður frá Ólafi Kárasyni.
Hagmæltur var Jói og lét hann
það stundum í ljós, að hann væri
skáldmæltur vel. Kastaði hann þá
fram vísu í góðum fagnaði að sið
norðlenzkra alþingismanna. Jói
hefði átt að vera alþingismaður.
Til þess hafði hann margt til
brunns að bera, hann var kjaftfor
og óprúttinn, gat auk þess slegið
út peninga hvar sem var, hvort
sem það voru dollarar eða rúblur.
En Jói hafði aldrei í skóla komið
og aldrei lært annað en það, sem
ástrík amma hans hafði kennt hon-
um. Það sýnir því hvílíkt traust
sveitarmenn Árbæjarhrepps höfðu
á honum, þegar þeir kusu hann í
sóknarnefnd, hreppsnefnd og
fræðsluráð, enda vissu þeir, að
hann mundi ekki ofkeyra börnum
þeirra með of miklum lærdómi á
fánýtar kennslubækur, sem gefnar
væru út til þess að græða á fá-
tækum börnum og þó aðallega for-
eldrum þeirra. Blessuð veri minn-
ing Jóa.
Það er undarlegt, hvað manns-
lát ber brátt að höndum og ég var
tæplega búinn að átta mig á dauða
þessa merkismanns. Ég votta því
ekkjum hans innilega samúð mína
og vona, að ég geti komið og hugg-
að þær innan tíðar.
Römm er sú taug
sem rekka dregur
föðurtúna til.
segir í Hávamálum. Hr. Jóhann B.
Lúðvíksson lézt í Hafnarstræti, 34
september 1976, tæplega fertugur
að aldri. Banamein hans var b-
vítamínskortur. Minning hans lif-
ir meðan uppi er þjóðarsálin, því
að eins og Jónas Hallgrímsson
segir:
Deyr fé
deyja frændur
deyr sjálfur því sama.
En orðstír deyr aldregi
hveim sér góðan getur.
Því mun lengi skarð fyrir skildi
í Árbæjarhrepp. VENTUS.
HIN 45 ára gamla Rosalind
Russel virðist þrátt fyrir allt
geta annað sínum húsverkum
og séð sómasamlega um eigin-
mann sinn og son, en hún á
18 ára gamlan strák. Rosalind
hefur nú í ár leikið í þremur
stórmyndum, auk þess sem
hún hefur tekið að sér smá
stykki á Broadway. Þar hefur hún verið ó-
krýnd drottning um margra ára skeið. Auð-
vitað hafa blaðamenn ekki linnt látum, fyrr
en hún svaraði þeim einhverju um það, hvern-
ig hún færi að því að anna öllum þessum verk.
um. Rosalind svaraði: „Þetta er hvorki leynd-
armál né nokkuð undarlegt, því að ég fer
bara hálftíma fyrr á fætur en ég þarf nauð-
synlega. Svefn er satt að segja ekkert annað
Menn hafa það nú í flimt-
ingum, að Montgomery sé
orðinn ástfanginn í Rauða
Kína. í fyrra heimsótti hann
landið, og nú er hann lagð-
ur af stað í nýja reisu sem
gestur Maos Tse-Tungs.
„Mér hefur alltaf geðjast
vel að því að ferðast til fjar-
lægra landa, sagði Montgomery við brottför-
ina, bæði til þess að kynnast nýjum viðhorf-
um og sjónarmiðum í þessum löndum. En
nú er ég sérlega veikur fyrir Kína, því það
er land, sem maður verður sjaldan fyrir von-
brigðum með og sérhver maður hlýtur að
finna, að Kína er land framtíðarinnar og ein-
hvern tíma kemur að því, að þjóðin leiki
mjög stórt hlutverk í þessari veröld.“
Ef nokkur hefur leyfi iil
þess að láta skoðun sína í
ljós um ellina, er það brezka
skáldið W. Somerset Maug-
ham. Leggið því eyrun við
orðum hans: ',,Á mínum
yngri árum var ég agndofa
yfir ummælum Plutarchs um
Cato hinn gamla, að hann
hefði byrjað að læra grísku á áttræðisaldri.
En nú er ég ekkert undrandi yfir þessum
ummælum, því að ellin tekur sér einmitt
það fyrir hendur, sem æskunni finnst vera
tímasóun og taki of langan tíma.“