Fálkinn - 01.11.1961, Blaðsíða 32

fall kemur sér afar illa á gisti-
húsi, og þetta dauðsfall var þess eðlis,
að í stað þess að hringja til lögreglunn-
ar, hringdi læknirinn strax í stjórnar-
ráðið og talaði þar við háttsettan em-
bættismann. Á minna en klukkutíma
komu tíu manns á gistihúsið. Sumir virt-
ust vera gestir, aðrir verkamenn. Ef
einhver hefði sett það á sig, hefði hann
séð, að ýmsir innanstokksmunir voru
fluttir burt. Dívan, rúm og nokkrir stól-
ar var borið út á götu, og sett á vagn
Ef maður hefði athugað herbergið vel,
þá hefði sézt, að þar voru komin önnur
húsgögn, sumir hefðu máske furðað sig
á undarlegri lykt þarna inni, og ef mað-
ur hefði spurt forstjórann, af hverju
hún stafaði, mundi hann hafa svarað,
að stúlkan hefði hellt niður lýsóli og
það runnið niður á gólfdúkinn.
Á einkaskrifstofu forstjórans mundi
maður hafa hitt hann í ákafri viðræðu
við hótelþjóninn, eina stúlku og bíl-
stjóra, sem eftir mikla erfiðismuni hafði
tekizt að ná í. Þau fengu öll álitlega
fjárhæð fyrir að þegja.
— Ég botna ekkert í þessu, sagði ég.
— Þetta er allt saman ofar mínum skiln-
ingi.
— Jæja, sagði Chester, — þá skal ég
skýra það fyrir yður með einu orði.
-— Einu orði?
— Já. Frú Farringham hafði verið á
ferðalagi í Austurlöndum. Skiljið þér
ekkert ennþá.
— Þér eigið við ....? byrjaði ég.
En hann greip fram í fyrir mér.
— Svartidauði, sagði hann.
— En ég skil ekki ....
— Það er auðskilið. Haldið þér, að
fólk muni hafa komið á heimssýninguna
í París, ef það hefði frétzt, að svarti-
dauði væri að stinga sér niður í borg-
inni? Stjórninni var nauðugur einn kost-
ur. Hún hélt því fram, að frú Farring-
ham hefði alls ekki komið til Parísar.
— Mér finnst þetta hræðilegt, taut-
aði ég.
— Mér finnst það líka. En við meg-
um ekki gleyma, að það gerðist heims-
sýningarárið ....
SOAPY
Frh. af bls. 17.
— Þetta er regnhlíf in mín, sagði hann
snúðugt.
— Er það mögulegt, spurði Soapy og
jók á syndabyrði sína með því að bæta
við í kersknistón: — Af hverju hrópið
þér þá ekki á lögregluna? Ég tók hana
— regnhlífina yðar! Kallið á lögreglu-
þjón! Þarna stendur einn uppi á horn-
inu.
Eigandi regnhlífarinnar hægði á sér.
Soapy gerði eins, en það var eins og
hann hefði það á tilfinningunni, að gæf-
an mundi líka bregðast sér í þetta sinn.
Lögregluþjónn horfði forvitnislega á þá
báða.
32 FÁLKINN
— Þér verðið að afsaka, sagði regn-
hlífarmaðurinn, — þér vitið hvernig
svona misgáningur getur komið fyrir
.... ef þetta er regnhlífin yðar, þá vona
ég að þér afsakið það .... ég fékk hana
í misgripum fyrir mína á veitingahúsi
í gærmorgun........ ef þér þekkið að
þetta er yðar regnhlíf, þá ....
— Auðvitað er það mín regnhlíf, sagði
Soapy gramur.
Regnhlífareigandinn fyrrverandi hypj-
aði sig á braut. Lögregluþjónninn lenti
í önnum við að hjálpa hárri og ljós-
hærðri stúlku í samkvæmiskápu fram
hjá sporvagninum og yfir þvera götuna,
og þó var sporvagninn ekki nærri kom-
inn til þeirra.
Soapy reikaði austur næstu götu, sem
var ófær af eintómum endurbótum.
Hann þeytti í bræði sinni regnhlífinni
ofan í eina gryfjuna í götunni. Hann
hreytti ónotum í alla menn, sem voru
með hjálma og kylfur. Nú þegar hann
langaði til að ganga í greipar þeirra,
virtust þeir álíta hann eins konar kóng,
sem væri heilagur og friðhelgur.
Loks barst Soapy út í eina götuna,
þar sem ljósið og hávaðinn var ekki í
eins góðu lagi og þar sem hann hafði
verið. Síðan tók hann stefnuna á Madi-
son Square, því að eðlisávísunin bendir
alltaf heim á leið, jafnvel þó að heim-
ilið sé ekki nema bekkur undir berum
himni.
En á sérstaklega hljóðu horni stað-
næmdist Soapy. Þar stóð gömul kirkja,
einkennileg og vansköpuð. í gegnum
eina, fjólubláa rúðuna grillti í ljós, og
undir því ljósi mundi eflaust organist-
inn sitja og vera að æfa sig á lögun-
um undir sunnudaginn, því að unaðs-
legir ómar bárust til eyrna Soapys og
negldu hann fastan, þarna sem hann
stóð og hallaði sér upp að grindverkinu.
Og tunglið bar yfir kirkjuþakið, bjart
og lýsandi, — það var nálega engin
hræða á götunni. Þrestirnir tístu syfjað-
ir í greinunum og undir þakskegginu.
Eins og á stóð, líktist umhverfið frem-
ur kirkjustað uppi í sveit. Og lagið, sem
organistinn lék, hélt Soapy tröllatökum,
negldum við járngrindverkið, því að
hann þekkti þetta lag svo vel frá þeim
tímum, þegar hann átti foreldra og rósir
og áhugamál og vini og hreinar hugs-
anir og hreina flibba.
Á einu andartaki varð Soapy gagntek-
inn af þeirri hugsun, að leggja til at-
lögu við núverandi örlög sín. Hann vildi
komast upp úr skítnum og verða að
manni aftur, hann ætlaði að sigra allt
hið illa, sem hafði náð tökum á hon-
um. Hann hafði tímann fyrir sér, hann
var ungur enn. Hann ætlaði að vekja
gamlan áhuga sinn af dvalanum aftur
og keppa að takmarkinu án þess að
hika. Þessir hátíðlegu og seiðandi orgel-
tónar höfðu gert byltingu í sál hans.
Á morgun skyldi hann fara niður í hafn-
arhverfið og reyna að ná sér í vinnu.
Skinnakaupmaður einn hafði einu sinni
ekki alls fyrir löngu lofað að taka hann
fyrir ökumann. Hann skyldi fara til hans
á morgun og biðja hann um starfann.
Hann skyldi þrátt fyrir allt, verða að
manni áður en lyki. Hann skyldi ....
Soapy fann hönd á öxlinni á sér. Hann
snaraðist við og sá breiðleitt lögreglu-
andlit fyrir framan sig.
— Hvað eruð þér að gera hér? spurði
lögregluþj ónninn.
— Ekki neitt, sagði Soapy.
— Þá er yður bezt að koma með mér,
sagði lögregluþjónninn.
★
— Þriggja mánaða fangelsi, sagði full-
trúinn í lögregluréttinum morguninn
eftir ....
Raiiði kötturinn
Framh. af bls. 9.
Stúlkan lá við hlið hans og þrýsti sér
að honum.
„Strjúktu yfir hárið á mér“, sagði
hún.
„Hvað var hann að segja?“ spurði
hann.
„Ekkert“ sagði hún, „ég spurði um
fundinn í gær“.
„Hvernig var með fundinn?“ spurði
hann.
„Það voru nokkrir teknir fastir“ sagði
hún og talaði ofan í hold hans. Rödd
hennar kom eins og úr fjarska.
Hann sagði henni frá atvikinu þeg-
ar Sigtryggur var tekinn fastur og að
hann væri ókominn um borð.
„Hann er útlendingur“ sagði hún úr
fjarska.
„Hvernig var með föður þinn?“
spurði hann.
Hún svaraði ekki fyrr en hann hafði
endurtekið spurninguna. „Þú sást
hann“, sagði hún. „Vertu ekki að
spyrja mig“.
Hann bar saman litarháttinn á hör-
undi þeirra.
„Hver er Manúel?“ sagði hann.
„Vertu ekki alltaf að spyrja mig“,
sagði hún og augun skutu gneistum. Nú
þekkti Gunnar stúlkuna aftur — hatr-
ið blossaði fyrirvaralaust.
„Ef ég lægi í sólbaði í nokkra daga,
þá yrði ég eins og þú“, sagði hann.
„Þið viljið endilega vera sólbrúnir
— en fyrirlítið samt hörundsdökkt
fólk“ sagði hún.
„Við erum margslungnir", sagði
hann.
„Ef ég hefði svona augu, þá gæti ég
gert allt sem mig langar til“ sagði hún.
„Þú ættir að ferðast“, sagði hann. „Ef
þú kæmir heim í mitt land þyrftir þú
engu að kvíða. Ég sé það allt saman fyr
ir mér — þeir mundu þjóta upp til
handa og fóta“.
„Ég þekki stúlku, sem hefur ferðazt
svona“, sagði hún. „Hún segist hafa
haft ágætt upp úr því. Hún talar ensku
mjög vel“.