Fálkinn - 01.11.1961, Blaðsíða 34

verið. Þannig eru þær. Er hún þar?
Auðvitað er hún þar. Hvar annars stað-
ar ætti hún svo sem að vera?“
Sjómaðurinn pírði augun út í sólskin-
ið. „Helvítis tíkarsynirnir“, hvæsti
hann milli samanbitinna tannanna.
„Hvers vegna geta þeir ekki látið
mína stúlku í friði?“
Hann spratt á fætur, en heilagur
Antóníó horfði á æstan sjómanninn af
sömu óbifanlegu alvizkuróseminni:
,,Það er margt lífið, þótt lifað sé,
heilagur Antóníó!“
Að fengnum illum grun rauk sjó-
maðurinn á dyr, skellti á eftir sér hurð-
inni og tautaði fyrir munni sé:
„Fyrst og fremst að lifa — fyrst og
fremst að lifa“.
Á ganginum mætti hann gömlu norn-
inni með augnpírurnar langt inni í haus.
Hún mælti og var undrandi á svipinn:
,,Er maðurinn að fara? Stúlkan bað mig
að skila til mannsins að bíða eftir sér“.
„Þegiðu kerling“, hreytti Gunnar út
úr sér. „Það skulu aðrir en ég bíða eftir
að hún komi heim uppstoppuð sunnan
frá selheimum".
„Almáttugur!“ hrópaði kerlingin upp
yfir sig. Hún hörfaði frá þessum útlend-
ingi í dauðans ofboði, greip hendinni
fyrir vit sér og sagði: „Maðurinn, sem
alltaf var svo einstaklegt prúðmenni“.
„Prúðmenni“, hvæsti Gunnar. „Djöf-
ullinn hirði öll prúðmenni. Segðu heldur
rola. kerling. hiú er bágt að vera gömul
og skorpin og klóra sinn harða hákarls-
skráp.“
„Almáttugur!“ hrópaði kerlingin aft-
ur, hörfaði lengra inn í ganginn og greip
um vit sér á ný.
„Er hún ekki austur frá hjá mellu-
mömmunni?“ spurði Gunnar. „Svaraðu
mér, ksrling“
Su Gamla kinkaði lítillega kolli, beið
síðan ekki boðanna, en hvarf inn í
myrkrið í húsinu.
Sjómaðurinn skálmaði út á götuna.
„Hvíti maður, gef mér dal“, sagði
hlfstálpaður unglingur og rétti fram
lófa.
„Éttu það sem úti frýs“, sagði sjó-
maðurinn.
Unglingurinn starði á þennan reiða
hvíta mann.
Gunnar gekk hröðum skrefum út
götuna. Svipur hans var mjög ein-
beittur.
„Svona átti það að enda“, hugsaði
hann. „Hann átti að gera svo vel og
bíða rólegur eftir þessu —- þessu. Þeir
fyrst og hann svo, allra náðarsamlegast.
Nei takk, Lena litla“. Hann var gerður'
úr dálítið öðru efni. Rauði kötturinn —
þessi Rauði köttur — hann skildi muna
það nafn. Það var ágætt að muna það
einmitt vegna þess að kettir eru aldrei
rauðir.
Hann rak sig á fólk og baðst ekki
afsökunar — hann lét umferðina taka
fullt tillit til sín. Hann var svo sem
sanngjarn að eðlisfari, og þar lá hund-
urinn einmitt grafinn. Það var verið
að teygja þessa sanngirni hans lengra
en hún náði. Hún talaði eins og aðrir
sætu á svikráðum við hana — en hvar
var svo heiðarleiki hennar sjálfrar!
Var hann ekki þeim megin sem peninga
er mest von? Það var lafhægt að stunda
ólifnað og ásaka aðra, sem gerðu hið
sama. Sjómaðurinn skálmaði inn á öld-
urhús.
Ellihrumur blendingur stóð innan við
barborðið — hvítar hærur hans risu
upp af höfðinu eins og ferhyrndur
frostköggull.
Sjómaðurinn heimtaði romm. „Kúba
libre“. Blendingurinn rétti honum glas,
sem hann tæmdi í einum teyg og skellti
á borðið, svo það hrökk í ótal mola.
Hann skar sig í fingur og heimtaði ann-
að glas. Síðan drakk hann og blóð úr
fingursárinu rann saman við rommið.
„Eitt enn“, sagði sjómaðurinn.
Gamli maðurinn horfði á útlending-
inn með heimspekilegri ró.
„Hvað kostar það?“ sagði sjómaður-
inn.
„Ekkert“ sagði gamli maðurinn og
bandaði frá sér hendinni.
„Heýrðu mig, gamli skröggur", sagði
sjómaðurinn. Þegar ég spyr, hvað kostar
það, þá vil ég fá því svarað Þið verðið
öll í djöfuls nafni að lifa — er manni
sagt“.
Blendingurin leit á sjómanninn af
sömu róseminni og áður og nefndi upp-
hæð, sem sá síðarnefndi tíndi fram á
borðið.
Blendingurinn hellti í glas hans og
sagði: „Þetta býð ég þér upp á“.
Hann náði í annað glas og þeir stóðu
þarna andspænis hvor öðrum við borðið
og drukku hvor öðrum til.
„Láttu mig binda um fingurinn",
sagði blendingurinn.
„Þetta er ekkert“ sagði sjómaðurinn.
„Það ''læðir drjúgt“, sagði blend-
ingurinn.
„Það má blæða“, sagði sjómaðurinn.
„Ég hef of mikið blóð hvort eð er“.
„Þú ert ungur“, sagði öldungurinn
og kímdi góðlátlega.
Þessi gaml maður hafði góð áhrif á
sjómanninn. Hann var orðinn rólegur
og ljúfur sem lamb. Hann var mjög ná-
lægt einhverri æðri opinberun eða
sannleika — aðeins í seilingarfjarlægð.
En í hvert sinn sem hann teygði sig,
smaug þessi sannleikur ur greip hans.
Samt þótti honum sem lausn ráðgát-
unnar væri þarna, aðeins í seilingar-
fjarlægð. Ef til vill var vínið tekið að
svífa á hann. Hann veifaði leigubíl.