Fálkinn - 01.11.1961, Blaðsíða 18

Gamansaga
eftir
Doiiglas
Pantoii
Erföashráin
Snemma í morgun dó Elsa í svefni
af hjartaslagi. Það var kyrrt yfir láti
hennar. í dag er þriðjudagur, -— hvers
vegna þurfti hún að deyja á þriðjudegi?
Á þriðjudags- og föstudagskvöldum borð-
uðum við alltaf saman. Það voru mín
kvöld með henni.
Ég hafði alltaf hlakkað til þessara
kvölda. Þau voru kyrrlát og friðsæl, og
við snæddum góðan mat og renndum
ljúfum veigum niður með matnum, —
aldrei hraut okkur styggðaryrði af vör-
um. Og nú var Elsa dáin. Og hún sem
hafði verið svo ung, aðeins 45 ára. „Hún
heldur sér vel,“ það vorum við félag-
arnir allir sammála um. Við höfðum
allir verið meira og minna hrifnir af
Elsu, ég, Allan Stacey og Sam Lewis.
Alan var bankabókari að atvinnu og
hafði verið bezti vinur minn í fjölda
mörg ár, en Sam var forríkur ullar-
frakkaframleiðandi.
I dag var þriðjudagur og ég hringdi
í þá og bauð þeim í kvöldverð. Þeir
höfðu þá þegar fengið fréttirnar. Agatha
þjónustustúlka Elsu, hafði hringt í okk-
ur alla þrjá, þegar hún var búin að
hringja upp lækninn, og sagt okkur
fréttirnar. Þeir voru eins sorgbitnir og
ég. Hvað yrði um okkur, þegar fram liðu
stundir? Alan hafði verið með henni á
miðvikudags- og laugardagskvöldum,
Sam á mánudags- og fimmtudagskvöld-
um. Hvað mig snerti, hafði ég verið
með henni á þriðjudags- og föstudags-
kvöldum. Hin kvöldin hafði ég haldið
mig í klúbbnum, síðan Betty sálaðist.
Aldrei hafði lát einnar konu valdið því-
líkri sorg. Elsa hafði verið okkar eina
huggun í nálega tuttugu ár. Hver okk-
ar hafði verið með henni tvö kvöld í
viku. Og við borguðum hluta af húsa-
leigu hennar og veittum henni hver
500 punda styrk til framfæris á ári.
Allir voru ánægðir. En nú var Elsa
dáin.
Nú sátum við þrír yfir kaffibollun-
um og sötruðum i okkur rótsterkt kaff-
ið. Við sátum þarna, þrír einmana
karlmenn. Við vorum svo sem ekkert
gamlir enn þá. Yfir sextugt vorum við
samt. Sam þjáðist af of háum blóðþrýst-
ingi. Alan hafði andarteppu og ég var
hjartveikur. Skyndilega sagði Sam upp
úr eins manns hljóði: — Hún hlýtur
að hafa látið eitthvað eftir sig. Hún
hafði 500 punda styrk frá hverjum okk-
ar í 12 ár samfleytt, auk þess borguð-
um við mestan hluta húsaleigunnar. Mér
þætti gaman að vita, hvað hún hefur
skilið eftir.
— Já, sagði Alan, og hver á að erfa
það? Ríkisstjórnin?
— Við skulum spyrja Burford, sagði
ég. Hún var vön að leita ráða hjá þeim
lögfræðingi. Það getur verið, að hann
viti það.
Við hringdum því í Burford mála-
færslumann og hann sagði okkur, að
auðvitað væri hann harmi sleginn yfir
fráfalli frú Lamberts. Jú, hún hafði
gert erfðaskrá. Nei, ekki gæti hann sagt
okkur neitt um hana, fyrr en eftir jarð-
arförina. Hins vegar vildi hann tala
við okkur næstkomandi fimmtudag,
klukkan þrjú.
Svo að Elsa hafði gert erfðaskrá. Ef
til vill hafði hún skipt eignum sínum
jafnt niður á okkur þrjá. Alan var
alltaf svo bjartsýnn:
— Elsa var prýðisstúlka, svo var hún
líka örlát. Sjáið þið bara til, sagði hann.
Sam var nokkuð varkár og hygginn:
— Maður getur aldrei reiknað út kon-
ur, sagði hann. Það getur vel verið að
hún hafi fleygt þessu öllu í hundskjaft.
Ég lét ekkert álit í Ijós. ég áræddi
það ekki, enda vissi ég alls ekki neitt
um þetta mál. Elsa hafði leikið svo
stórt hlutverk í lífi mínu, að mér datt
aldrei í hug, að hún mundi deyja bráð-
lega.
Nú er komið fram á mánudag og
enn er ég ekki búinn að jafna mig eftir
þetta áfall. Þetta var ógurlegt fyrir mig.
Hvernig gat slíkt komið fyrir?
Á fimmtudag fórum við allir til herra
Burford. Rödd hans var næstum því
eins rám og hás og hljóð í ryksugu.
Hann var ekkert nema kurteisin við
okkur.
— Hvers vegna hafið þið áhuga á
erfðaskrá frú Lamberts? spurði hann.
Já, hvers vegna hafið þér áhuga á henni?
Við skýrðum frá því að við hefðum
verið vinir hennar í mörg ár. En svo
virtist, að Burford efaðist um það. Hann
hafði greinilega aldrei heyrt á okkur
minnzt. Þrátt fyrir allt gladdist ég í
hjarta mínu yfir þessu. Elsa hafði alltaf
verið svo dul. Að lokum lyktaði mál-
unum þannig, að hann las erfðaskrána
upp fyrir okkur. Einhvern veginn fannst
mér það á honum, að hann væri feginn
því, að ekki væri á neinn okkar minnzt
í skjali þessu og þess vegna læsi hann
það upp fyrir okkur. Og svo sátum við
þarna, meðan hann las upp með vél-
rænni röddu skjalið. Elsa hafði látið
eftir sig 27105 sterlingspund, 6 shillinga
og 9 pens í góðum veðskuldabréfum, auk
þess hafði hún átt tvö hús
í Balham. (Þetta var í
fyrsta skipti sem við
heyrðum nokkuð um, að
hún hefði átt fasteignir).
Fyrir utan þetta hafði
hún líftryggt sig fyrir
fimm þúsund pund, átti
góð húsgögn og ýmsa
eigulega muni, þar á með-
al verðmæta skartgripi,
gimsteina, gull- og silfur-
muni. Reyndar voru það
allt saman gjafir, sem við
höfðum skenkt henni ein-
hvern tíma. — Allar
þessar eignir voru ánafn-
aðar Giuseppe Aldini,
Frh. bls. 22.
18 FÁLKINN