Fálkinn - 01.11.1961, Blaðsíða 17

inMM
mmm^
jíy.S;
Síi:-y /SV. :*s.v».sm-v.;*v.v»,-.. •

W'M
um þvei'götum, þegar honum óx svo
kjarkur, að hann dirfðist að gera eina
tilraun enn til að freista gæfunnar. Ung
stúlka, skrambi löguleg og aðlaðandi að
sjá, stóð fyrir framan búðarglugga og
horfði með aðdáun á bolla og blekbyttur
og fáeina metra frá stóð blóðþyrstur lög-
regluþjónn. Stúlkan bar það með sér,
að hún væri í tölu heldra fólks og þetta
í sambandi við árvekni og skyldurækni
lögregluþjónsins gaf Soayp beztu vonir
um, að brátt tæki hinn þráði og þægi-
legi armur laganna hann undir arminn
og myndi tryggja honum tugthúsábúð
þar til færi að vora.
Soapy lagaði slifsið, sem heimatrú-
boðsstúlkan hafði gefið honum, dró
krumpaðar mansétturnar fram í dags-
ljósið, setti hattinn á skakk og vatt sér
að stúlkunni. Hann sendi henni augna-
got, sagði humm, humm, ræskti sig, hóst-
aði, sletti í góminn, blístraði og gleymdi
yfirleitt engu af hinum óæðri viðkynn-
ingarformála, sem strætaflagarar nota.
Unga stúlkan flutti sig um ei.tt skref,
en hélt svo áfram að skoða raksápubolla
í glugganum. Soapy tók eftir að lögreglu-
þjónninn gaf honum auga svo lítið bar á.
Svo færði hann sig alveg að stúlkunni,
tók í ’hattinn og sagði:
— Góða kveldið, fröken. Langar yður
ekki til að koma og leika við mig?
Lögregluþjónninn horfði enn á þau.
Unga stúlkan þurfti ekki annað en benda
honum með litla fingrinum, og þá hefði
Soapy verið kominn á rétta leið í höfn.
Hann var farinn að finna ylinn í fanga-
klefanum. En unga stúlkan sneri sér
að honum, rétti út höndina og tók i
jakkaerminu á Soapy.
— Víst vil ég það, sagði hún bros-
andi, — ef þú getur náð í flösku. Ég
hefði verið búinn að tala við þig fyrir
löngu, ef lögreglusnuðrarinn hefði ekki
staðið þarna.
Og með stelpuna hangandi utan í sér,
labbaði Soapy burt, fram hjá lögreglu-
þjóninum, yfirbugaður af harmi og þung-
lyndi. Hann virtist vera dæmdur til þess
að fara ekki í tugthúsið.
Á næsta götuhorni hristi hann af sér
stúlkuna og flýði eins og fætur toguðu.
Hann staðnæmdist í þeim bæjarhluta,
sem mest hefur að bjóða af léttúðugum
götum, hjörtum, loforðum og vísum.
Konur í loðkápum og karlar með upp-
brettá frakkakraga stikuðu fram hjá og
töluðu glaðlega saman í vetrarloftinu.
Soapy datt allt einu í hug, að það væri
ekki einleikið þetta með óhöppin, og
hvort það hefði verið lagt á hann, að
hann væri ónæmur fyrir fangelsum.
Hann hrökk við, þegar hann gerði þessa
uppgötvun, en nú sá hann þungbúinn
lögregluþjón ganga fram hjá niður upp-
lýsta götuna fyrir framan eitt leikhúsið,
og datt nú í hug að reyna að gera upp-
þot á götunni — það var eins konar
þrautalending. Hann fór að hrópa og
æpa, eins hátt og ryðguð raddböndin
leyfðu og tala tóma dellu við sjálfan sig.
Hann dansaði, vældi og truflaði á ann-
an hátt umferðina.
Lögregluþjónn sneri baki við Soapy
og sagði við mann, sem gekk samhliða
honum:
— Þetta er víst einn af þessum Yale-
stúdentum, sem eru að fagna sigrinum
yfir Hartford College. Dálítið hávær, en
meinlaus. Við höfum skipun um að blaka
ekki við þeim.
Soapy varð með sárum vonbrigðum
að hætta þessum árangurslausu heræf-
ingum sínum. Mundi lögregluþjónn aldr-
ei taka í öxlina á honum framar? Fang-
elsið var honum nú eins og lokað ævin-
týraland. Hann hneppti að sér þunnum
jakkanum, því að kuldinn var napur.
Inni í vindlabúð einni sá hann mann
vera að kveikja sér í vindli á rafkveikj-
aranum. Hann hafði sett regnhlífina frá
sér í skotið við dyrnar. Soapy fór inn
í búðina, tók regnhlífina og læddist út,
en flýtti sér ekkert. Maðurinn með
vindilinn kom fljótlega á eftir honum.
Frh. á bls. 32
FALKINN
17