Fálkinn - 01.11.1961, Side 10

John Chester hefði aldrei átt að verða
stjórnmálamaður. Ég er sannfærður um,
að hann hefði orðið ágætur skáldsagna-
höfundur og sögurnar hans hefðu áreið-
anlega runnið út. En í stað þess að
gera það, hafði hann nú setið á þingi
í tvö ár.
John Chester var hermannlegur í
framgöngu. Hann líktist marskálki með
hvíta yfirskeggið og beina bakið. Hann
þekkir alla, er alls staðar og á fleiri
kunningja en flestir aðrir. Hann er þann-
ig, að jafnvel dulustu menn gera hann
að trúnaðarmanni sínum.
Fyrir viku snæddi ég miðdegisverð
með honum í einu fínasta veitingahúsi
borgarinnar. Kunnur fyrrverandi for-
sætisráðherra sat við næsta borð. Ches-
ter hafði verið óvenjulega þögull, og ég
fór að halda, að hann væri í slæmu
skapi. En þegar ráðherrann stóð upp og
fór, brosti Chester og sagði:
— Þarna fór merkilegasti maðurinn
á öllu Englandi.
— Já, ég veit það.
— Það er sérstök gáfa hjá honum
að geta ráðið gátur, sem enginn annar
botnar í. Það var hann, sem réð Farring-
ham-gátuna. Og samt ....
Chester þagnaði og horfði á mig, eins
og ég væri að trufla hann.
— Af og til, hélt hann áfram fast
og bítandi og sneri skeggið, — er ég
að velta því fyrir mér, hvort hann viti
ekki meira um það mál, en hann vera
lætur. Sem forsætisráðherra ætti hann
að gera það. Hann var nefnilega for-
sætisráðherra, þegar það gerðist.
— Þér gerið mig forvitinn, sagði ég.
Chester tæmdi glasið.
— Þér hafið þá aldrei 'heyrt um Far-
ringham-málið? Nei, það er ekki að
furða. Það eru um þrjátíu ár síðan.
Ég kveikti mér í vindli og bjó mig
undir að heyra eina af mörgum kyn-
legum sögum, sem Chester var meist-
ari í að segja.
— Frú Farringham var falleg ekkja,
hóf hann máls. Hún var sólgin í að
ferðast. Hún var rík og ferðaðist úr einu
landinu í annað, eins og aðrir fara milii
klúbba. Hún hafði aldrei vinnustúlku
með sér, en dóttir hennar, sem ávallt
var með henni, gerði allt til að vera
henni til aðstoðar. Ég hitti þær einu
sinni í Firenze. Dóttirin mun hafa verið
um tvítugt, en frú Farringham um fert-
ugt, þó að 'hún væri ekki stórum elli-
legri en dóttirin. Hún var með ítölsk-
um prinsi, sem annað 'hvort mun hafa
átt að verða maðurinn hennar eða
tengdasonur. Ég botnaði ekki í hvernig
því var varið og vildi auðvitað ekki
spyrja um það. Hún bauð mér að koma
heim til sín, þegar hún kæmi til London.
Ég hafði hugsað mér að þiggja þetta
boð, þegar ég kæmi heim, en nú skul-
uð þér heyra, hvers vegna ég fékk ekki
tækifæri til þess. Þetta gerðist árið, sem
sýningin var í París, 1900. Farringhams-
mæðgurnar höfðu verið á ferðalagi um
Rússland og Tyrkland. Þær höfðu dval-
izt viku í Istambul og ætluðu sér það-
10 FÁLKINN
an til Asíu, en það fór allt út um þúf-
ur, því að frú Farringham fékk allt í
einu þá flugu í höfuðið, að fara heim
og kaupa nýja gólfdúka í stofurnar sín-
ar í London.
Mæðgurnar fóru til Thomas Cook, sem
skýrði fyrir þeim, hvernig þær ættu
að komast heim á þægilegastan og fljót-
astan hátt. Hann ráðlagði þeim að
staldra við tvo daga í París. Sýningin
hafði sem sagt verið nýlega opnuð. Ég
held, að frú Farringham hafi ekki kært
sig neitt um þessa sýningu, en dóttir
hennar var hrifin af ráðleggingunni og
það varð úr, að þær skyldu dveljast
einn sólarhring í París.
Þremur dögum síðar óku þær inn á
járnbrautarstöðina í París. Klukkan var
átta að kvöldi. Þær höfðu snætt mið-
degisverð í lestinni. Þær fengu sér bíl
og bílstjórinn náði í flutninginn, þrjú
koffort og græna handtösku, sem hann
setti ofan á bílinn. En áður en hann
ók af stað, tók hann grænu töskuna
ofan af aftur og setti hana fram í við
hliðina á sér. Hann mun hafa verið
hræddur um að hún dytti af á leiðinni.
Þegar þær komu á eitt af stóru gisti-
húsunum, — ég man ekki lengur hvað
það hét — báðu þær um tvö samliggj-
andi herbergi.
Hótelstjórinn hristi höfuðið.
— París er full af sýningargestum,
sagði hann. — Mér er ómögulegt að
útvega tvö herbergi saman. En ef fruin
vill gera sér að góðu herbergi á fjórðu
hæð og ungfrúin annað á fimmtu, þá
skulum við láta fara eins vel um yður
og unnt er. Öll framkoma hans lýsti
þvít að vegna þess hve frúin var lagleg
vildi hann gera allt, sem í hans valdi
stóð til að þóknast henni. Mæðgurnar
gengu að þessu og rituðu nöfn sín í
gestabókina. Hótelþjónn annaðist um
koffortin og stúlka fylgdi mæðgunum
til herbergjanna. Herbergi frú Farring-
ham var ekki stórt, en þægilegt og vist-
legt. Herbergi dótturinnar var beint
uppi yfir.
Hótelþjónninn flutti tvö koffortin upp
á herbergi dótturinnar, en setti eitt stóra
koffortið og grænu töskuna inn í her-
bergi frú Farringham, eins og hann
hafði verið beðinn um. Hann fékk þjór-
fé sitt og fór. Stúlkan fór líka út og
mæðgurnar sátu einar eftir.
Ungfrú Farringham sat um stund hjá
móður sinni og hjálpaði henni að taka
upp úr koffortinu. En hún var þreytt
og hafði orð á því að fara að hátta.
— Svona snemma? sagði móður henn-
ar. — Klukkan er ekki orðin níu!
— Jæja, sagði stúlkan. — Ég ætla
þá að leggja mig svo sem hálftíma og
svo kem ég niður til þín aftur.
Og svo fór hún upp í herbergi sitt
á fimmtu hæð.
Hún var ósköp syfjuð. Maður hlýtur
að vera syfjaður eftir að hafa ferðazt
tvo sólarhringa viðstöðulaust án þess
að hvílast. Hún lagðist í rúmið í öllum
fötunum og var steinsofnuð eftir tvær
mínútur.
Chester tók sér málhvíld og hellti í
glasið sitt.
— Ósköp venjuleg saga, finnst yður
ekki? sagði hann.
Ég brosti.
— Ef ég þekki yður rétt, þá fer hún
að verða spennandi, svaraði ég.
— Klukkuna vantaði tíu mínútur í
tólf, þegar unga stúlkan vaknaði aftur,
hélt hann áfram. Hún fór niður á fjórðu
hæð og drap á dyrnar hjá móður sinni.
En það kom ekkert svar. Hún opnaði
hurðina og fór inn. Það var dimmt í
herberginu og hún kveikti. Rúmið var
ósnert og leit út fyrir að herbergið hefði
verið búið undir að nýr gestur kæmi
þangað. Hún hélt fyrst, að hún hefði
farið inn í skakkt herbergi og fór
fram á ganginn. En öðrum megin við
dyr tóma herbergisins var baðklefi, en
við dyrnar hinum megin stóðu karl-
mannsstígvel. Hún þóttist líka viss um,
að hún hefði munað númerið rétt. Hún
hringdi á stúlkuna.
— Ég hef víst villzt, sagði hún. —
Ég hélt að þetta væri herbergi móður
minnar. Þetta er fjórða hæð, er ekki
svo?
Stúlkan horfði undrandi á hana.
— Jú, þetta er fjórða hæð, en hvað
eigið þér við? Það var enginn með yð-
ur, þegar þér komuð á hótelið. Þér vor-
uð alein!
John Chester horfði á mig yfir borðið