Fálkinn - 22.11.1961, Blaðsíða 36

bóna
:\
)
bora
Þessi borvél og tilheyrandi hjálparvél,
eða sjálfstæðar vélar fyrir hvert verk.
Umboðsmenn
G. Þorsteinsson & Johnson h.f.
Grjótagötu 7, sími 24250.
— en ef það kemur ný frú í húsið, þá
segi ég upp. Þá fer ég.
Rödd hennar skalf af geðshræringu.
Hún safnaði saman kaffibollunum og
gekk að dyrunum.
— Andartak, hrópaði Julian Brandt.
Hann var náíöiur og augu hans skutu
gneistum. — Ég hafði raunar búizt við
því, að þið yrðuð ekki syngjandi kát
og glöð, en að þið munduð strax taka
fjandsamlega afstöðu gagnvart konu,
sem þið hafið ekki einu sinni séð, það
finnst mér einum of langt gengið. Hann
leit á Minnu. — Af þér hafði ég að
minnsta kosti búizt við ofurlítið meiri
skilningi. Þú veizt þó það sem ekkert
barnanna veit.
Hann sló serviettunni í borðið.
— Þið verðið að bíta í þetta súra
epli. Þið vitið, að ég er ekki vanur að
breyta ákvörðunum mínum. Þetta verð-
ur í kvöld, eins og ég hef þegar sagt
ykkur og samkvæmt því. Ég reikna
með, að þú gerir þitt bezta, Minna. Og
ég vona, að þið hagið ykkur öll, gagn-
vart gesti okkar, eins og siðuðu fólki
sæmir.
Hann reis á fætur og gekk út úr dyr-
unum.
Klukkan var orðin hálf átta. Börnin
þrjú sátu í dagstofunni ásamt Ceciliu
frænku. Hún var skyld móður þeirra,
hinni horfnu Bettinu. Báðir gluggarnir
sem sneru að Neckar, voru opnir. Bátar
sigldu hjá á ánni, það heyrðust glað-
værar raddir og áraskvamp. Einhver
söng gamansama vísu. Börnin höfðu
gefið Ceciliu frænku uppnefnið „eitur-
slangan“. Nafnið hæfði henni vel, því
að öll Tiibingen var hrædd við hennar
hvössu tungu. Nú sat hún þarna svart-
klædd í þægilegum stól og með börnin
þrjú gegnt sér. Hún starði á Doris:
— Ef ég bara vissi, hverjum þú lík-
ist tautaði hún. — Þessi dökku augu
og þetta hökuskarð. Ég hef hugsað um
þetta fyrr, en nú síðan þú komst heim
frá Englandi .... Hún bandaði frá sér
höndunum. — Nei, ég get ekki séð það.
Nújæja, en hvað á að gerast hér í
kvöld? Ég er vön að fá boð með nokk-
urra daga fyrirvara. Hvað er svona á-
ríðandi í kvöld?
Til að byrja með þögðu börnin. Loks
rauf Wolfang þögnina.
— Það er eins gott að þú fáir að
heyra það strax, Cecilia frænka. Pabbi
ætlar að kynna okkur fyrir tilvonandi
eiginkonu sinni í kvöld.
Cecilia frænka starði á hann, rétt
eins og hann væri ekki með fullu viti.
— Eiginkonu? Julian! Og hann er
bráðum orðinn fimmtugur!
-—- Nákvæmlega fjörutíu og átta ára,
skaut Doris inn í.
I sama bili heyrðust raddir úr for-
stofunni. Lyfsalinn sagði:
— Má ég taka af þér kápuna,
Gabriela. Þetta er nú forstofan hjá
okkur.
— En hvað þarna er dásamlegt gam-
alt málverk, sagði dimm og hljómfögur
rödd.
Þetta voru fyrstu orðin, sem börnin
heyrðu hinn ókunna gest segja. í stof-
unni ríkti ólýsanlegur spenningur. Svo
opnuðust dyrnar Julian Brandt lét til-
vonandi eiginkonu sína ganga inn á
undan sér. Andartak staðnæmdist hún á
þröskuldinum. Síðan lagði Julian
Brandt höndina um axlir henni og
leiddi hana inn í stofuna.
Báðir ungu mennirnir höfðu staðið
ósjálfrátt á fætur og stóðu stífir fyrir
framan stólana sína. Cecilia frænka
brosti, en það bros var ískalt. Wolfgang
hallaði undir flatt og virti brúðina fyrir
sér af miklum áhuga. Fjandinn hafi
það, þetta var fjári löguleg skvísa!
Gabriela Holthuys var há og grönn.
Ljóst hár hennar var gullið, hún var
í einföldum, en smekklegum, stuttum
kvöldkjól. Fætur hennar voru langar
og fallegar. Ennið var hátt og bjart,
augun blá, varir þykkar og málaðar.
— Má ég kynna þig fyrir fjölskyldu
minni sagði Julian Brandt. Allt gekk
vel og Julian var ánægður með fram-
komu fjölskyldunnar enn sem komið
var. Hann tók til að mynda eftir því sér
til ánægju, að Minna bar ekki svuntu
utan yfir svarta kjólinn.
— Hér er hinn góði andi hússins, hún
Minna okkar allra. Þetta er sonur
minn. Wolfgang, dóttir mín, Doris og
ættingi okkar, fröken Eckert.
En hvar var Albert? Enginn hafði
veitt því eftirtekt, hver viðbrögð hans
voru, þegar hann sá Gabrielu birtast í
dyrunum. Enginn hafði séð hversu
hverft honuro varð við, né heldur þeg-
ar hann læddist að glugganum.
Þar stóð hann. Það var undarlegur
glampi í augum hans.
Julian Brandt virti hann fyrir sér og
ókyrrðist. Hann þekkti son sinn mjög
vel. Einmitt þannig var hann vanur að
standa, þegar hann var barn, og þegar
hann þrjóskaðist við. Hann vissi, að
þegar hann var í þessum ham, var
illmögulegt að fá hann til að láta und-
an.
Gabriela gekk brosandi í áttina til
hans í fylgd með Julian. En Albert
breytti ekki um svip og hreyfði sig
ekki.
— Ætlarðu ekki að heilsa ungfrú
Holthuys, sagði Julian og reyndi að
hlæja.
Og þá gerðist hið ótrúlega: Albert
opnaði munninn og sagði eitt einasta
orð:
— Nei!
Það varð grafarþögn í stofunni. AU-
ir störðu á Albert. Faðirinn kreppti
hnefana og gekk nær syni sínum. Þá
sagði Albert:
— Má ég tala við þig í einrúmi and-
artak, pabbi?
Julian Brandt átti erfitt með að
stilla sig. Hann sneri sér að Gabrielu:
— Viltu hafa mig afsakaðan augna-
blik. Og við Albert: — Komdu!
Þeir gengu inn í borðstofuna og
drógu millihurðina fyrir, Þeir stóðu
Frh. á bls. 38.