Fálkinn - 22.11.1961, Blaðsíða 16

— Minna!
Gamla konan sat á skemli í búrinu. Hún fól andlitið í
höndum sér, slitnum vinnuhöndum.
— Minna!
Hún hristi höfuðið. Fallegt hár hennar var snjóhvítt.
Hún hafði á laun tekið sér ofurlitla hvíld, en nú var henni
lokið. Hún þarfnaðist þessarar hvíldar. Hún var svo oft
þreytt, þreytt eftir langa og erfiða æfi, útslitin eftir að hafa
þjónað sömu fjölskyldunni allt sitt líf, fjölskyldu, sem var
allsendis óskyld henni, en sem hún unni engu að síður.
Hvernig mundi þessari fjölskyldu reiða af án hennar? Án
vinnu hennar, umhyggju og hjálpar væri út um hana. Gamla
apótekið við Bursagasse í Túbingen var heimur gömlu
konunnar. Hér hafði hún búið í næstum fimmtíu ár, verið
allt í senn: Þjónustustúlka, ráðskona, stjúpmóðir og hinn
góði andi hússins.
En þetta litla búr átti hún sjálf. Hingað gat hún öðru
hverju leitað hælis. Hér sá hana enginn. Hér gat enginn
fundið hana. Hér gat hún setið á skemlinum sínum og látið
sig dreyma í ró og næði.
— Minna!
Þúsund sinnum hafði þetta kall hljómað um húsið og allt
frá því að hún var fimmtán ára gömul, hafði hún brugðizt
við því á sama hátt: Staðið á fætur og komið þjótandi til
þess að rétta hjálpandi hönd. Árin höfðu gert hana grá-
hærða og þreytta . En enginn hugsaði um það. Það var bara
kallað eins og fyrr:
— Minna!
Og Minna stóð á fætur og stundi.
Það var lyfsalinn sem kallaði. Hvað skyldi hann nú vilja?
Á þessum tíma dags, um miðjan morgun? Hún strauk hönd-
unum yfir svuntuna, að því búnu flýtti hún sér fram í eld-
húsið. Ekki hafði hún hinn minnsta grun um að þetta kall
hefði í för með sér algjör þáttaskil í lífi Brandtfjölskyld-
unnar, að einmitt á þessari stundu hefði brotizt út óveður,
— óveður, sem átti eftir að setja allt á tjá og tundur.
íbúð lyfsalans var á hæðinni fyrir ofan apótekið. Niðri
við stigann stóð Julian Brandt lyfsali og beið eftir Minnu.
Hann var hár maður, með reglulega andlitsdrætti og grá-
leitt hár. Hann gekk aftur til vinnuherbergis síns og hún
fylgdi fast á eftir honum.
— Já, Minna, í dag vil ég að allir séu stundvíslega mættir
til hádegisverðar.
Þegar lyfsalinn sagði ,,allir“, átti hann fyrst og fremst
við börn sín þrjú: Albert, Wolgang og Doris. Strákarnir
voru við nám í háskóla, en Doris, sem var bara átján ára,
var nýkomin heim frá kvennaskóla í Englandi. En þegar
hann sagði ,,allir“ þá átti hann líka við Minnu. Það vissi
hún. Hún tilheyrði fjölskyldunni. Hún hafði gert það þegar,
áður en frú lyfsalans, Bettina, yfirgaf heimilið fyrir átján
Hér hefst framhaldssaga vetrarins,
spennandi skáldsaga um ástir og ör-
lög eftir Hans Ulrich Horster.