Fálkinn - 22.11.1961, Blaðsíða 12

Þeir voru að sigla suður írska kanal-
inn. Angandi gróðurilmur barst með
suðvestanblænum frá ströndum írlands.
Skýjafar var mikið. og skiptust á ljós
og skuggar á sjónum. Dökkleitur skýja-
bakki var í vestrinu, er lýstist, eftir því
sem ofar dró. Yfirborð hans var toppótt
og hæðótt, ekki ólikt því að sæi ofan á
yfirborð skriðjökuls. Ásgeir horfði
dreymandi á dýrð náttúrunnar, einnig
varð honum tíðlitið yfir til Eyjunnar
grænu, ættlands sumra forfeðra hans.
Hann var viðkvæmur að eðlisfari og
hafði næmt auga fyrir því, sem fagurt
var. Það greip hann einhver tregða-
blandinn söknuður. honum fannst hann
svo yfirgefinn og einmana, á leið eitt-
hvað út í óvissuna. Einhver óræð hula
lá yfir framtíðinni, enginn vissi, hvað
framundan var. Ef til vill mundi hann
aldrei stíga fæti aftur á íslenzka grund,
máski beið hamingjan hans hinum
megin á hnettinum, — eða var honum
ef til vill fyrirmunað að njóta nokk-
urrar hamingju? Enginn gat skyggnzt
inn í hið ókomna. þar dugðu engin rad-
artæki.
Sólin var að setjast yfir hæðunum
í vestri. Skýjabakkinn varð fyrst Ijós-
rauður, síðan dumbrauður og að síð-
ustu fjólublár. Það olli honum nú að-
eins trega að horfa á fegurð himinsins.
Þegar hann sá eitthvað fagurt, kom
alltaf yfir hann þrá eftir því að geta
látið þá, sem honum voru kærastir,
njóta fegurðarinnar með sér.
Þeir voru þrjá daga um kyrrt í
Liverpool. Hans fyrsta verk var að
koma bréfinu til Eddu í póst, síðan
ranglaði hann á knæpurnar með ,,litla“
og „stóra“, eins og hann kallaði félaga
sína. Þeir voru alls staðar þaulkunn-
ugir, og stóð ekki á leiðsögunni hjá
þeim. Þeir voru giftir heima í Rotter-
dam. en ekki var hægt á þeim að sjá,
að það aftraði þeim frá að njóta lífsins
í ríkum mæli, hvar í höfn sem þeir
komu Ásgeiri gafst gott tækifæri til
athugana á mannlegum breyskleika,
hann varð víðsýnni og fannst hann
12
Sjómenn virðast heldur betur vera
farnir að grípa til pennans í seinni tíð
og er það vel. Fyrir nokkru kynnti
FÁLKINN nýjan rithöfund úr sjó-
mannastéttinni, Gísla Kolbeinsson, sem
gefur út skáldsögu fyrir jólin. Nú hef-
ur FÁLKINN aftur þá ánægju að
kynna væntanlega sjómannasögu. Höf-
undur er raunar ekki alveg nýr af nál-
inni, en hefur þó verið lítt kunnur til
þessa.
Höfimdurinn nefnist Ragnar Þor-
steinsson á Höfðabrekku og nýja sagan
hans ber heitið: ORMUR í HJARTA.
Áður hefur ein bók komið út eftir
Ragnar, Víkingablóð, 1951. Einnig hef-
ur Ragnar fengizt talsvert við smá-
sagnagerð og fyrir skemmstu fékk
hann bæði fyrstu og önnur verðlaun
í smásagnakeppni Sjómannablaðsins
Víkings.
Ormur í hjarta er sjómannabók í
þess orðs fyllstu merkingu,. skrifuð
af manni, sem hefur kynnst lífinu frá
sjónarmiði íslenzks alþýðumanns. —
Hér á eftir fer tíundi kafli bókarinnar.
eiga hægra með að fyrirgefa. Hann sá
og reyndi, að það var ekki svo auðvelt
undir öllum kringumstæðum að þræða
vegi dyggðarinnar. Hver var hann, að
hann skyldi dæma? Var hann svo
hreinn sjálfur, að hann gæti kastað
steinum að öðrum? Hvaða rétt hafði
hann þá til að áfella? Honum komu í
hug orð föður síns, er hann sagði við
hann að skilnaði. Ef til vill hafði hann
alltaf vitað um skipti móður hans og
Englendingsins.
Hann sat í klefa sínum síðasta kvöld-
ið í höfn og hugsaði heim. Það var ekki
laust við. að hann væri farinn að iðrast
eftir flanið. Ef til vill hefði hann átt
að tala við Eddu áður, fá skýringu frá
henni sjálfri. Honum hafði í fljótfærni
sinni fundizt, að hann gæti ekki þolað,
ef hún tæki upp á því að skrökva til
að sleppa úr vandanum.
Hann hrökk upp úr þessum hugleið-
ingum við, að hurðin var harkalega
knúin. Inn úr dyrunum kom Kínverji,
en þeir voru margir á skipinu- Hann
var lafmóður og bar ótt á, svo að Ásgéir
skildi ekki eitt einasta orð sem hann
sagði nema ,,stóri Jan“, því að Kín-
verjinn tyllti sér á tá og setti hendina
fyrir höfuð. Það hlaut eitthvað að hafa
komið fyrir. Ásgeir vissi, að þeir ,,litli“
og „stóri“ voru á kínverskri knæpu
þar í hafnarhverfi skammt frá skipa-
kvínni, og allt benti til, að þeir hefðu
lent í ryskingum og það alvarlegum.
Kínverjinn togaði í ermi Ásgeirs og
sagði á einhverju hrognamáli: „ísland
koma, hjálpa stóra Jan, hann biðja
sjálfur, Kínamenn drepa.“ Ásgeir hugs-
aði með sjálfum sér: Fjandinn hafi
stóra Jan, hann ætti að geta séð sér
farborða. Hví ætti ég að stofna mér í
hættu í viðureign við þetta illþýði? En
þetta var þó félagi hans. Mundi stóri
Jan hafa liðsinnt honum undir sömu
kringumstæðum? Hann efaðist um það.
Hann yppti öxlum og hristi höfuðið
framan í Kínverjann, en sá guli var
ekki á því að gefast upp; Þegar hann
sá, að hálfvelgja var í íslendingnum,
tók hann upp aðra aðferð. Hann sagði
ísmeygilega: „Kínamenn hræddir við
ísland“ — en því nafni var Ásgeir
ávallt nefndur um borð. „Kínamenn
hætta. ef ísland kemur. ísland mikill
bardagamaður.“
Ásgeiri þótti lofið gott hann gleymdi
nú allri gætni. greip stóra járn-mel-
spíru og arkaði af stað á eftir Kín-
verjanum, sem virtist einkennilega
friðelskandi. Hugsanir íslendingsins
voru á ringulreið. Ýmist lá honum við
að snúa við aftur og segja Kínverjanum
að fara til fjandans eða hann reyndi
að æsa upn í sér einhverja heift til
þessara gulu djöfla, sem allir virtust
eiga það sameiginlegt að hata hvita
menn. Og ef til vill var það ekki alveg
að ástæðulausu, það varð hann að
viðurkenna. Hinir gulu voru látnir
vinna erfiðustu verkin og verstu og
fengu svo lægstu launin. En það var
FALKINN