Fálkinn - 11.04.1962, Qupperneq 23

*
í) öm
MORGUNLEIKFIMI
Síðan á piparsveinsárunum hef ég litla
rækt lagt við líkamsæfingar og allt
sprell, sem þeim fylgir. Vitanlega hef
ég fengið talsverða æfingu við að iðka
þau störf, sem hver vanalegur heimilis-
faðir er skikkaður til, eins og teppabar-
smíðar, garðyrkjustörf og tilfæringar á
húsgögnum. En þar fyrir utan hef ég
forðazt alla óþarfa líkamsáreynslu.
Aftur á móti tilheyrði það piparsveina-
standinu, að fara í gufuböð og stunda
badminton. Þá var líka svo lítið við
tímann að gera, og meðan var verið
að leita sér að lífsförunaut, varð að
kanna markaðinn mjög vel. Enginn vissi,
hvar sú útvalda kynni að finnast. Þótt
ég gæti varla búizt við að finna konu-
efni mitt í gufubaðinu, voru nokkrir
möguleikar á að hún yrði uppgötvuð
í badminton, í svitabaði á eftir bolt-
anum.
En svo fór nú, að ég fann konuefnið
ekki í líkamsræktarstofnunum, svo ég
leit á það sem vísbendingu frá almætt-
inu, að ég skyldi segja skilið við íþrótt-
ir, sem sviti fylgdi, og snúa mér að öðr-
um þarfari viðfangsefnum.
Eftir nokkurra ára íþróttalausa tilveru
upplukust samt augu mín fyrir því, að
líklega gæti nú hófleg hreyfing hjálpað
til með að jafna viðbótarlíkamsþunga
betur um allan kroppinn, og þannig
komið í veg fyrir, að hann safnaðist
allur á þann stað, sem mest er áber-
andi. Líka varð ég fyrir miklum áróðri
frá íþróttasinnuðum kunningja, sem
kennir hreyfingarleysi um alla kvilla,
meira að segja garnaflækju.
Ég tók því að íhuga með sjálfum mér,
hvaða grein íþróttanna ég skyldi helga
krafta mína. Eftir mikla íhugun valdi
ég leikfimina, því hún fannst mér óláta-
minnst og líklega rólegust af íþróttum.
Greip ég því feginshendi morgunleik-
fimi útvarpsins og ákvað að byrja rétt
undir eins að taka tilsögn hins ágæta
kennara á morgni hverjum.
í sambandi við morgunleikfimi dettur
mér ávallt í hug sagan af hinum fræga
leikara, Bob Hope. Hann var að því
spurður, hvort hann iðkaði ekki morg-
unleikfimi. Hann svaraði því játandi,
og þegar spurt var, hvaða æfingar hann
gerði, sagðist hann byrja á því að fara
fram á gólf og opna gluggana upp á gátt.
Því næst sagðist hann stilla sér upp á
miðju gólfinu ogdraga inn magannþrisv-
ar sinnum. Spyrjandanum fannst þetta
heldur lítilfjörleg leikfimisæfing. Ekki
var þó Bob á sama máli, því hann sagð-
ist þurfa að beygja sig niður eftir hvern
magainndrátt og hysja upp um sig nátt-
buxurnar!
Nú-jæja, ég var að segja ykkur frá
mínum eigin tilraunum til morgunleik-
fimi. Morguninn eftir hina miklu ákvörð-
un, spratt ég eins og stálfjöður upp úr
rúminu um leið og hinir fögru hljóm-
ar vekjaraklukkunnar bárust út um
svefnherbergið. Skundaði ég strax fram
í stofu og færði þar til húsgögnin, til
þess þau ekki yrðu fyrir skaða, þá er
ég gæfi útlimunum lausan tauminn. Svo
mikill var áhuginn og þrótturinn, að ég
byrjaði að gera ósjálfráðar þokkafullar
hreyfingar strax undir sálminum á
eftir morgunbæninni. Síðan byrjaði hin
eiginlega æfing, þá er Valdemar var
byrjaður að segja til með píanóundir-
leiknum.
Ég reyndi eftir beztu getu að fylgjast
með, en það reyndist ekki svo auðvelt,
því þetta voru flóknar og strembnar æf-
ingar. Stellingarnar voru hinar margvís-
legustu og sjaldnast veitti kennarinn
leyfi til að standa á fótunum. Það varð
að liggja á baki og maga og á báðum
hliðum. Ég sá, að ég myndi hafa lent
í framhaldsflokki. Ég var því ekki mjög
ánægður með árangurinn af morgun-
leikfiminni, og í tvo daga á eftir var
ég með slæma strengi.
Á þriðja degi sá ég í Alþýðublaðinu
prýðisgóðar leiðbeiningar fyrir þá, sem
áhuga vilja leggja á yoga. Sagði í blað-
inu, að yogaæfingarnar gæfu alhliða
þjálfun á öllum vöðvum líkamans. Þetta
reyndi ég því strax næsta morgun, en
svo illa vildi til, þá er ég ætlaði að
vinda mér upp í hina frægu æfingu
að slanda á haus, sem oft sést á mynd-
um frá Indlandi, að ég hrapaði niður
og felldi um koll einn af uppáhalds
blómavösum frúarinnar. Ég hef sjaldan
séð hana spretta svo rösklega úr rúmi
sem þennan morgun, en ekki þarf að
taka það fram, að þetta var endirinn
á yogaiðkunum mínum.
Ég er því enn æfingalaus og hef jafn-
vel hugsað um að taka upp aðferðina
hans Bob Hope, sem segir frá að fram-
an. En þetta get ég víst ekki heldur,
því að það er teygja í strengnum á nátt-
buxunum mínum.
Dagur Anns.
FÁl.KINN 23