Fálkinn - 14.11.1962, Qupperneq 10

HVERNIG er stálið skráð í dag, Geir-
þrúður, spurði Jean Monnier. Það lá
við, að ritvélarnar þeirra glömruðu í
takt, en gegnum gluggann sáust skýja-
kljúfarnir í Manhattan, 30—40 hæðir.
Símarnir hringdu í sífellu og langar
ræmur með orðum og tölustöfum runnu
stöðugt út úr símritunaráhöldunum.
Geirþrúður Miller nam staðar sem
snöggvast til þess að virða unga Frakk-
ann fyrir sér, þarna sem hann sat í
hnipri í hægindastólnum, með hend-
urnar fyrir andlitinu.
— Einu sinni enn — maður, sem
hefur gert rangt, hugsaði hún með sér.
— Hann um það ..og Fanny líka.
Jean Monnier, sem var starfsmaður
í New York-skrifstofunni hjá Holmanns-
bankanum hafði nefnilega fyrir tveim-
ur árum kvænst amerískum einkarit-
ara sínum.
Nú heyrðist kallað hátt fyrir utan
dyrnar. Harry Cooper kom inn.
— Þetta er meiri dagurinn, sagði
hann. — Og svo eru til glópar, sem
halda því fram, að kreppan sé ekki
skollin á .. .
— Víst er kreppan skollin á, sagði
Jean Monnier og gekk út.
— Skyldi hann ekki hafa fengið skell
sjálfur, sagði Harry Cooper.
— Jú, hann er rúinn inn að skyrt-
unni, sagði Fanny mér. svaraði Geir-
þrúður. — Hún ætlar að fara frá honum
í kvöld.
— Hann um það, tautaði Harry
Cooper.
Þetta er endirinn á leiknum. —
Meðan Jean var að flýta sér niður göt-
una til þess að ná í lestina sína, reyndi
hann að gera sér grein fyrir hvernig
framtíð hans yrði. Ætti hann að reyna
að byrja á nýjan leik? Ef Fanny vildi
hjálpa honum væri þetta ekki ógern-
ingur. Hann minntist sinnar fyrstu bar-
áttu, minntist daganna, þegar hann
gætti nautahjarða á sléttunum, en hann
minntist líka heppni sinnar síðar. Hann
var ekki nema þrítugur... En hann
fann að Fanny mundi verða óbilgjörn.
Hún var harðbrjósta.
. Þegar Jean Monnier vaknaði einn í
svefnherberginu morguninn eftir, missti
hann allan kjark. Honum hafði þótt
vænt um Fanny, þrátt fyrir skapgerðar-
galla hennar. Negrastúlkan sem kom
inn með tnorgunverðinn til hans, bað
hann um peninga.
Hann fékk henni 15 dollara, og síðan
taldi hann peningana sína. Það voru
tæplega 600 dollarar. Nægilegt til að
draga fram lífið í tvo mánuði, kannski
þrjá . .. Og hvað tæki þá við? Hann
leit út um gluggann. Síðustu dagana
höfðu blöðin alltaf verið að flytja frétt-
ir af sjálfsmorðum bankamanna. Spekú-
lantarnir kusu fremur dauðann en
annað.
Hann andvarpaði, tók blaðið sitt og
fór út á veitingastofu, og undraðist
hversu vel honum smökkuðust pönnu-
kökurnar þar.
★
10 FALKINN
Smásaga eftir franska höfundinn André Hiaurois
a>v
THANATOS PALACE HOTEL.............
New Mexico.. . Hver getur verið að
skrifa til mín þaðan? Hann las bréf-
hausinn. Undir mynd af þremur trjám
las hann:
THANATOS PALACE HOTEL.
Forstjóri Henry Boersteiner, og svo
kom innihaldið:
„Háttvirti herra!
Það er engin tilviljun, að við snúum
okkur til yðar einmitt í dag. Við höfum
komizt yfir upplýsingar, sem gera lík-
legt, að þér séuð þess umkominn að
gera okkur greiða.
Þér hafið eflaust komizt að raun um
það á undangenginni ævi yðar, að jafn-
vel duglegustu menn geta komizt í þær
kringumstæður, að þeim finnist öll bar-
átta vonlaus og manni finnst dauðinn
einn geta bjargað út úr ógöngunum.
Loka augunum og sofna og vakna
aldrei aftur, heyra aldrei framar spurn-
ingar og ásakanir ... Við erum margir,
sem höfum dreymt þann draum og
óskað að hann rættist. En það eru ekki
nema fáir, sem þora að losa sig við
raunirnar, enda er það ekki láandi,
þegar þess er gætt, hve mörg sjálfsmorð
mistakast.
Sjálfsmorð er list, sem ekki má mis-
takast, en sem samkvæmt eðli sínu
verður ekki kennd. Ef þér hafið áhuga
á þessu málefni, eins og við höldum,
herra minn, viljum við bjóða yður að-
stoð okkar. Sem eigendur gistihúss, sem
stendur á landamærum Bandaríkjanna
og Mexico, og eigi er háð neinu trufl-
andi eftirliti, finnst okkur, að það sé
skylda okkar að bjóða meðbræðrum
okkar, sem af alvarlegum ástæðum óska
að skilja við jarðvistina, tækifæri til að
gera þetta þjáningalaust.
í Thanatos Palace Hotel kemur dauð-
inn til yðar á æskilegasta hátt meðan
þér eruð í svefni. Kunnátta okkar er
sprottin af 15 ára reynslu með góðum
árangri (við tókum á móti 2000 gestum
síðastliðið ár) tryggir yður að við getum
séð yður fyrir óbrigðulum skammti,
sem verkar samstundis.
Við vitum vel, að flestir gestir okkar
hafa ekki úr miklu að spila, því að
sjálfsmorðin standa oft í beinu sam-
bandi við hallann á viðskiptareikning-
unum við bankann. — Þess vegna
gerum við okkur far um að gera allt
sem ódýrast, án þess að slá af þægind-
unum. Ef þér getið greitt 300 dollara
við komu yðar hingað, þá nægir það
fyrir dvalarkostnaði yðar ásamt sóma-
samlegri útför og viðhaldi á gröf yðar.
Að endingu óskum við að taka fram,
að Thanatos stendur á undurfögrum
stað, og að gistihúsið hefur fjórar tennis-
brautir, eina átján holu golfbraut og
ágæta sundlaug. Gestir okkar teljast
allir til betrafólks svo að yður þarf ekki
að leiðast. Ferðamenn fara úr járn-
brautinni á stöðinni Deming, en þar
bíður bifreið hótelsíns. Þér eruð beðnir
að tilkynna komu yðar bréflega eða
með símskeyti, að minnsta kosti tveim
dögum fyrirfram. Símnefnið er Thana-
tos Coronato (New Mexico).
Þetta var löng ferð. Lestin ók tím-
unum saman um bómullarakra, þar sem
negrar voru við vinnu. Þegar lestin
nam staðar á einhverri smástöðinni, var
krökkt af Mexikönum með barðastóra
hatta og í útsaumuðum treyjum á braut-
arhlaðinu.
— Næsta stöð er Deming, kallaði
negrinn í vagninum til ferðamannanna.
Frakkinn var eiginlega hálf hissa á
hversu lítil áhrif þessi síðasta ferð hans
hafði á hann. Svo hægði lestin á sér
og nam staðar.
— Thanatos, sir? spurði burðarmað-
urinn, Indíáni, sem kom inn í vagninn.
Hann hafði þegar hlaðið farangri
tveggja ungra stúlkna á hjólbörurnar
sínar.
— Er hugsanlegt að tvær ungar
stúlkur og það svona fallegar séu komn-
ar hingað til að deyja, spurði Jean
sjálfan sig.
Þær horfðu alvarlegar á hann og
hvísluðust eitthvað á.
Bifreiðin frá Thanatos líktist ekkert
líkvagni. Hún var ljósblá á litinn og
sætin sítrónugul og bar af öðrum öku-
tækjum þarna eins og gull af eir.
Gráklæddi bílstjórinn var feitur með
útstæð augu. Jean Monnier settist var-
lega við hliðina á honum, svo að ungu
stúlkurnar gætu verið einar aftur í. Og
meðan þeir voru að aka upp bratta
brekku reyndi hann að fitja upp á sam-
tali við bílstjórann.
— Hafið þér verið lengi á Thanatos?
— Þrjú ár, mulraði bílstjórinn.
— Þetta hlýtur að vera merkilegur
starfi?
— Merkilegur? Að hvaða leyti? Ég
ek bifreiðinni minni. Finnst yður nokk-
uð merkilegt við það?
— Fara þeir nokkurn tíma héðan
aftur, sem koma hingað?
— Ekki oft svaraði maðurinn og virt-
ist fara hjá sér. Ekki mjög oft... En
það kemur þó fyrir. Ég er sjálfur einn
af þeim.
— Þér? Hafið þér verið gestur á
Thanatos.
— Ég hef ráðið mig í þessa atvinnu
til þess að þurfa ekki að tala. Þetta er
hættuleg leið og yður langar víst ekkert
til að ég hvolfi vagninum undir yður
og ungu stúlkunum — á einhverri
beygjunni?
— Vitanlega ekki, sagði Jean.
Svo fór hann að hugleiða hve skrítið
bílstjóranum hlyti að þykja að heyra
þetta og brosti.
Tveim tímum síðar benti bílstjórinn
sem ekki hafði mælt orð frá vörum
lengi vel, framundan sér og Jean sá
Thanatos á hæð beint framundan.
GISTIHÚSIÐ var reist í spönskum stíl.
Það var lágt hús með stöllóttu þaki, en
veggirnir úr rauðlituðu sementi, sem
átti að sýnast eins og brenndur múr-
steinn. Öll herbergin vissu á móti
suðri.
Þegar dyravörðurinn tók á móti tösk-
um Jeans, horfði hann forviða á mann-
inn og spurði: Hvar í ósköpunum hef
ég séð yður áður?
— í Ritz Barcelona. Ég heiti Sarconi
og flýði þegar borgarastyrjöldin hófst.
— Frá Barcelona til New Mexico.
Það er sannarlega tvennt ólíkt.
— Ojæja. Viðbrigðin eru ekki svo
mikil eiginlega. Dyravörður á gistihúsi
hefur alls staðar það sama að gera ...
Hérna eru bara skýrslurnar sem ég verð
að biðja yður að útfylla flóknari og
talsvert margbrotnari. Þér verðið að
afsaka . ..
Það kom á daginn, að eyðublöðin,
sem rétt voru nýju gestunum þremur
voru gríðarlega forvitin, því að þau
spurðu um óskaplega margt. Sérstak-
lega þótti Jean A- eyðublaðið skrítið.
Það hljóðaði svo:
„Ég undirritaður sem er með óskertri
greind, lýsi hér með yfir því, að ég
sleppi öllu tilkalli til lífsins af fúsum
vilja, að bæði stjórn gistihússins og
starfsfólk þess eru með öllu ábyrgðar-
laus, ef svo kynni að fara að mér
hlekktist eitthvað á“.
Ungu stúlkurnar voru þegar farnar
að fylla út eyðublöð, og virtust gera
það með mestu vandvirkni.
HENRY BOERSTEINER gistihússtjóri
var hæglátur maður með gullspangar-
gleraugu og mjög ánægður með stofn-
un sína í alla staði.
Framh. á bls. 30.
FALKINN 11