Fálkinn - 14.11.1962, Síða 39

heima höfðu verið stríðsárin og margir
áttu um sárt að binda af völdum Þjóð-
verjanna. Margir mánuðir liðu unz svo
langt var komið að friða og hreinsa
umhverfið að Njörður fékk orlof og gat
farið og heimsótt fjölskyldu sína í
Þrándheimi. Hver og einn getur ímynd-
að sér að þar hafa orðið fagnaðarfundir.
Þau höfðu ekki sézt í næstum sex ár
og vissulega oft uggað um hvors annars
hag, hún með soninn unga í hernumdu
landi, hann í baráttunni. Sonurinn Har-
ald, sem var aðeins nokkurra vikna
gamall er Njörður hélt til íslands forð-
um var orðinn sex ára.
Ekki stanzaði Njörður lengi hjá fjöl-
skyldu sinni í þetta sinn, því skyldu-
störfin biðu. Hann fór aftur til Stav-
anger og var þar þar til 1946. Hann hafði
sótt um lausn úr hernum haustið áður,
en var þá tilkynnt að hann gæti ekki
losnað strax vegna þess að ekki væru
til þjálfaðir menn í starfið. Var síðan
nokkurn tíma yfirmaður lögreglunnar
á Fornebu flugvellinum við Osló unz
fjölskyldan sigldi heimleiðis frá Kaup-
mannahöfn með Esjunni fyrihluta júlí-
mánaðar 1946. Njörður tók strax til
starfa í lögreglunni í Reykjavík, fyrst
í umferðardeildinni en fluttist síðar í
Rannsóknarlögregluna, en hafði áður
lokið prófi í rannsókn fingrafara o. fl.
Er Njörður kom heim til íslands 1946
höfðu foreldrar hans reist sér hús í
Kópavogi. Njörður keyti þar skammt
frá, og þar hefur fjölskyldan búið síðan,
— Hvernig eigum við að veðja
um, að ég geti étið eplið þitt í
tveimur munnbitum.
samhent fjölskylda og skemmtileg
heim að sækja. Og þó Njörður yrði á
sínum tíma að hætta við að gerast at-
vinnuflugmaður þá hafa þau hjónin séð
þann draum rætast í syni sínum Harald,
sem nú er flugmaður hjá Loftleiðum.
Sv. S.
Sveítamaður
Framhald af bls. 25
Þrjá daga barðist hún við tilfinning-
ar sínar, reyndi að fá Etan til að læra
að meta New York, og ákvað að taka
honum ef hann vildi setjast þar að.
En Ethan bar ekki upp spurningu
sína aftur fyrr en kvöldið sem þau sátu
saman á litlu kaffihúsi og Ethan sagði
henni, að nú hefði hann hugsað sér að
fara heim í morgun.
— Á morgun? tók Freda upp eftir
honum.
Hann kinkaði kolli. — Ég verð að fara
heim. Þú skilur það auðvitað ekki,
vegna þess þú hefur átt heima í New
York alla þína ævi, en ef þú værir með
mér þá kannske....
— Elskan mín, ég skil, sagði Freda
uppvæg. — Ég vil eiga þig og fara með
þér til Vermont, jafnvel þó að ég þrái
að komast hingað aftur.
Ethan horfði á hana augnablik og stóð
svo upp. Þegar þau komu út setti hann
hana inn í leigubíl.
— Hvað er að sjá hvernig þú
situr. Maður sér í sokkaböndin þín.
— Þér œttuð að fá yður hjól
undir lappirnar á yður, frú.
Freda mundi lítið af því, sem gerðist
næsta klukkutímann. en svo mikið er
víst að þegar hann var liðinn, voru þau
orðin hjón. Einhvers staðar hafði Etan
galdrað fram leyfisbréf og náð í prest
og nú var hún orðin frú Ethan Chaine.
Svo fóru þau inn í bílinn aftur og
Ethan gaf bílstjóranum nýjan áfanga-
stað.
— En ég hélt að við ættum að fara til
Vermont?
Ethan hló. — Víst ekki, elskan mín.
Ég á ekki heima í Vermont. Ég hef átt
heima 1 New York alla mína ævi.
En ég dvaldi í Vermont í sumar þegar
ég skrifaði Vaughan útgefanda. Og
hann gekk svo að því vísu að ég ætti
heima þar. Og svo hefur hann líklega
ályktað um mig eftir útliti mínu. —
—- Ethan hló. —
— Ég lét hann lifa í þeirri trú,
vegna þess að ég varð undir eins ást-
fanginn af þér. Ég taldi mér trú um,
að ef þú vissir að ég ætti heima hérna,
mundir þú aldrei vilja eiga mig, og ef
ég hótaði að fara til Vermont mundi
það verða til þess að flýta fyrir því
að þú tækir ákvörðun. En meðal ann-
ara orða: Ég hef undirskrifað samning.
Þú skalt ekki hafa neinar áhyggjur
af því.
Freda var hálf rugluð, þegar hún
kom í nýja heimilið sitt. Og hún lét
Ethan lofa sér því, að næsta sumar
skyldu þau verða í Vermont.
— Alfreð, Alfreð, komdu fljótt
inn og hlustaðu á veðurfréttirnar.