Fálkinn - 02.12.1963, Qupperneq 13

voru byrjuð að visna. Ég greip blómvöndinn og
braut hann í sundur í miðju. Þar á eftir þreif ég
blómavasann og henti honum þvert yfir stofuna þar
sem hann lenti á gólflista og fór í mél. Mamma
sagði ekkert. Hún bara sópaði ruslinu saman og
henti því. Ekkert var ævilangt. Til er gamalt og
gott orðtæki sem segir: „Tíminn græðir öll sár.“ Og
það gerði hann einnig við mig, þar til eftir var
aðeins sár, sem minnkaði með hverjum mánuðinum og
árinu. Eða var það? En tilfinningin um, hvað ég væri
einn, dró stundum úr mér allan kjark, og mér fannst
allt svo tilgangsiaust, þar sem áður hafði verið líf
og hiti.
Það voru liðin fimm ár frá dauða Sallyar, þegar
ég hitti Celiu í fyrsta sinn. Með henni kom vorið á
ný. Þetta var algjört skyndimót. Hún missti bókina,
sem hún hélt á, beint fyrir framan fæturna á mér,
og baðst afsökunar og hljóp svo í burtu til þess að
ná í strætisvagninn. Nokkrum dögum seinna sá ég
hana við opnun á nýrri stórverzlun, þar sem hún stóð
út á miðju gólfi og skrifaði eitthvað niður af miklum
áhuga.
Hún þekkti mig og brosti, þegar ég sagði við hana:
— Þér lítið alls ekki út fyrir að vera blaðamaður.
— Við hverju búist þér? spurði hún. — Hárgreiðslu
eins og Brigitte Bardot og skítugum regnfrakka með beltið þrengt
of mikið að mittinu?
Ég kunni vel við kímni hennar, hún var þurr og frísk eins og
haustdagur. Sally hafði verið létt og upplífgandi. Þessi stúlka var
lítil með dökkt mjúkt hár og augu, sem voru enn dekkri en þau
höfðu verið í Sally. En þetta létta fallega bros, sem ailtaf var að
skjótast fram af og til, og þessi hárlokkur, sem alltaf var að falla
niður, heilluðu mig gjörsamlega. — Eða var hún kannski lík Sally?
Það rigndi þegar við komum út úr búðinni, og ég keyrði hana
til blaðsins, þar sem hún vann.
— Þakka þér fyrir, sagði hún, — ég skal muna eftir nafni arki-
tektsins, þegar ég skrifa greinina.
Ég leit snöggt á hana og skildi að hún var að stríða mér. Þegar
ég keyrði heim á leið reyndi ég að gleyma þessu móti okkar.
Mörgum vikum seinna hittumst við aftur, í þetta skipti á blóma-
sýningu. Ég horfði á hana meðan hún var að skrifa og ákvað að hún
skyldi aldrei fara í blaðamannsstarfið aftur — hún var svo ung
og dásamleg.
Hún leit upp og sá mig, og kom til mín.
— Ég er að bíða eftir ljósmyndaranum, sagði hún, — viljið þér
ekki vera með á myndinni við hliðina á heimsins stærstu dahia?
— Nei takk, ég vil ekki skyggja á myndina, svaraði ég.
Þetta sama kvöld borðuðum við saman kvöldverð. Tilfinningin,
hvað ég væri einmana, hvarf smám saman, og ég skemmti mér mjög
vel. Og það gat ég ekki munað eftir að ég hefði gert, síðan Sally dó.
Ég sagði henni allt um Sally. Hún kom ekki með þessi leiðin-
legu orð, sem allir notuðu. Ég var henni þakklátur fyrir það. Ég bauð
Celiu með mér í leikhúsið daginn eftir, smám saman lokaði hún ein-
manatilfinninguna úti, með hlýju sinni og skemmtilegu skapi. Eink-
um þegar við vorum saman gat einhver setning eða hláturinn minnt
mig á Sally, þá fann ég til sams konar spennings eins og ég fann til,
þegar við Sally vorum að byrja að kynnast.
Þegar ég spurði hana um hvort hún vildi giftast mér, spurði
hún aðeins. — Elskar þú mig? Þú hefur aldrei sagt það.
— Auðvitað elska ég þig. En orðin hljómuðu klunnalega í
munni mér.
Hún lagði hendurnar um hálsinn á mér. — Ég vil giftast þér
hvíslaði hún. — Ég elska þig, David.
»8Ji.!Framhald á bls. 28. ,
Okkur Sally fannst við vera
hamingjusöm. Það var mjög gott
þó við byggjum þröngt í gamalli
risibúð.

. ■