Fálkinn - 02.12.1963, Qupperneq 19

það væri bezt að nota körfuna, af því
að hún var svo stór og.
„Hvað gerðist," stynur sá virðulegi
upp með hásri röddu.
„Ja, það er bezt að Stjáni lýsi því,“
segir Gvendur og brosir út í hægra
munnvikið, en er alvarlegur í hinu.
Stjána líður ekki rétt vel, honum
finnst allt umhverfis sig þrengja að
sér og örvæntingarsvitinn sprettur fram
á enni hans. Hann herðir þó upp hug-
ann og reynir eftir fremsta megni að
að forðast hið rannsakandi augnaráð
þess virðulega. Rödd hans hljómar líkt
því að hann tali ofan úr þvottabala.
„Ég var að ganga út að bílnum og
hélt á henni eins varlega og ég gat,
því að ég vissi að það var frekar lint
í henni. Ég átti eftir örfá skref út að
bílnum, þegar hún Ása labbaði fram-
hjá með þessu líka dillandi göngulagi.“
Rödd Stjána er nú búin að fá á sig
eðlilegan blæ og sem hann ftendur
þarna keikur, speglast glampi sælla
endurminninga í augum hans og hann
heldur áfram líkt og í sæluvímu:
„Þegar hún sá mig, hægði hún ögn
á hinum ögrandi mjaðmahreyfingum
sínum og brosti til mín tvíræðu brosi.
Ég gleymdi bæði stund og stað, öllu,
öllu, nema Ásu.“
„Og mér,“ hreytir sá virðulegi út úr
Framh. á bls. 37
FÁLKINN
19