Fálkinn - 06.01.1964, Síða 9

Eg er nu svo gomiil, sem
á grönum má sjá
og enn hef ég ekki dansað
við neinn pilt. Er það
ekki gremjulegt? Víst skykK
ég dansa við kölska
sjálfan ef til kæmi
í ógnarstórum loðfeldi sat yfir
kindum. Púkinn hafði tekið á
sig mannsmynd, svo að smalinn
bar ekki kennsl á hann.
„Hvern ertu með á bakinu,
vinur sæll?“ spurði hann púk-
ann kunnuglega.
„Æ, kæri minn, ég næ varla
t andanum. Ég var á ferðalagi og
/átti mér einskis ills von, þeg-
far þessi kvenna stökk upp á
herðar mér og vildi ekki fara
þaðan fyrir nokkurn mun. Ég
| ætlaði að bera hana til næsta
þorps og losa mig einhvern
veginn við hana þar, en ég er
ekki hress og er því að niður-
lotum kominn.“
„Bíddu stundarkorn og ég
skal bjarga þér undan þessu
fargani, en ekki verður það
lengi, því að ég verð að sitja
yfir fénu, en hálfa leiðina ætti
ég að geta borið hana.“
„Það þykir mér allgott.“
„Taktu nú eftir, gríptu í
mig,“ kallaði smalinn til Kötu.
Varla hafði Kata heyrt þetta,
þegar hún sleppti púkanum
og þreif í langhærðan loð-
feldinn. Var Kata og ógnarstór
loðfeldurinn ærin byrði fyrir
smalann. En loðfeldinn hafði
hann fengið léðan hjá ráðs-
manninum um morguninn.
Varð hann fljótt leiður á þessu
og hugleiddi, hvernig hann
gæti losnað við Kötu. Smalinn
var nú kominn að tjörn nokk-
urri og datt þá allt í einu í hug
að henda Kötu í tjörnina,
bezt væri að smeygja Kötu
og loðfeldinum jafnsnemma
fram af sér. Hann var honum
vel við vöxt og þess vegna fór
smalinn að bauka við þetta.
Komst smalinn úr annarri
erminni, án þess að Kata yrði
vör við og svo úr hinni, og gaf
Kata því engan gaum heldur.
Þegar hann hafði náð þriðja
hnappnum úr hnepslunni heyrð-
ist bamsaraboms — og Kata og
loðfeldurinn steypust á bólakaf
í tjörnina.
Púkinn fór ekki á eftir smal-
anum, hann sat yfir fénu á
meðan og gáði að, hvort smal-
inn kæmi ekki bráðlega aftur
með Kötu. Ekki þurfti hann
að bíða lengi. Smalinn flýtti
sér aftur með blautan loðfeld-
inn á öxlinni til kindanna og
var hálfhræddur um, að ókunni
maðurinn væri kominn til
þorpsins en kindurnar stokkn-
ar út um hvippinn og hvappinn.
Er þeir hittust varð hvorum
starsýnt á hinn. Púkanum
vegna þess, að smalinn skyldi
koma Kötulaus og smalanum
af því, að þes-i herramaður
skyldi sitja þar enn. Er þeir
kvöddust, sagði púkinn við
smalann: „Ég þakka þér kær-
lega fyrir alla hjálpina, en ann-
ars hefði ég líklegast orðið að
hlaupa um með Kötu til dóms-
dags. Skal ég aldrei gleynia
þér og víst mun ég launa þér
ríkulega. En svo að þú vitir
hverjum þú hefur hjálpað, skal
ég segja þér, að ég er púki.“
í sama mund hvarf hann.
Smalinn stóð grafkyrr um
stund eins og í leiðslu og sagði
loks við sjálfan sig: „Það þarf
ekki miklu að kvíða, séu þeir
allir eins heimskir og hann.“
Ungur hertogi ríkti í landi
því, sem smalinn var í. Hann
var flugríkur. Þar eð hann var
einráður, var hann hinn mesti
nautnaseggur. Hvern dag velti
hann sér í þeim munaði, sem
veröldin hefur að bjóða og úr
sölum hertogans heyrðist söng-
ur fjörugra og svallsamra ung-
menna þegar rökkvaði. Ríkinu
stjórnuðu tveir ráðgjafar, sem
voru engu betri en sjálfur her-
toginn. Því sem hertoginn sóaði
ekki, stálu þeir undan og
aumingja fólkið vissi nú engin
ráð til að ná í peninga. Sá sem
átti fagra dóttur eða peninga
átti ekki náðuga daga, þvi að
hann gat búizt við hvenær sem
er, að hertoginn skipaði honum
að láta af hendi hvort tveggja
og guð mátti hjálpa þeim, sem
var þessu andvígur! Hvernig
gat slíkur höfðingi verið vin-
sæll? Hvarvetna bölvuðu þegn-
arnir hertoganum og ráðgjöf-
unum. Einu sinni þegar hann
vissi ekki lengur hverju hann
ætti að taka upp á, kallaði her-
toginn til sín stjörnuspámann
og skipaði honum að lesa fram-
tíð hans og ráðgjafanna úr
stjörnunum. Stjörnuspámaður-
inn hlýddi og rannsakaði
stjörnurnar til að gá að, hver
yrðu ævilok eyðsluseggjanna
þriggja.
„Vertu mér miskunnsamur,
náðugi hertogi,“ sagði hann,
þegar hann hafði lokið athug-
unum sínum, „líf þitt og ráð-
gjafa þinna er í slíkri hættu,
að ég er hræddur við að segja
frá því.“
„Mæl þú í orlofi! En þú
verður að vera hér kyrr, og
komi ekki spádómur þinn fram,
verður þú gerður höfðinu
styttri.“
„Ég hlýði í auðmýkt og gleði
hinni réttlátu skipun. Hlustaðu
nú á: Að tveimur vikum liðn-
um sækir púki báða ráðgjafana.
Þegar tungl er fullt kemur
Framhald á bls. 31.
FÁLKINN 0