Fálkinn - 06.01.1964, Síða 17

Jón Múli Árnason, þulur:
Við vorum að ljúka hljóð-
ritun á laugardagsleikritinu
rétt fyrir sjö, þegar magnara-
vörður kom inn í regíið og
sagði: Það er búið að myrða
Kennedy. — Ég er ekki viss
um að við höfum áttað okkur
á þessu strax, — þetta er svo
langt frá því sem nokkrum
hefði dottið í hug á miðri 20.
öldinni. Ég hljóp niður á frétta-
stofuna og einhver kallaði á
eftir mér í stiganum: Þú færð
fréttir að lesa núna. — Næsti
hálftími fór í að lesa yfir frétt-
ir jafnóðum og þær komu á
blað, hlusta í öllum hugsanleg-
um tækjum, fylgjast með á
printernum og spyrja alla
sem ekkert vissu: Hver er
morðinginn — var hann hvít-
ur, svartur, Bandaríkjamaður,
Kúbumaður, Suður-Ameríkani,
kynþáttabulla eða kommún-
isti? og hugsa pólitískt. — Svo
varð klukkan hálf átta og ég
byrjaði að lesa fréttirnar. Og
svo segir: Þegar kúlan hitti
forsetann hné hann fram yfir
sig og lagðist höfuð hans í
kjöltu konu hans. — Þá mundi
ég eftir myndunum sem ég
hafði verið að skoða með dótt-
ur minni kvöldið áður af for-
setahjónunum og frásögninni
af litlu stúlkunni þeirra sem
var á svipuðu reki og stúlkan
mín — og hvað pabbinn og
Karolína voru miklir vinir, —
og þá varð mér allt í einu ljóst
að það var ekki bara Banda-
ríkjaforseti sem fallið hafði —
heldur líka venjulegur maður
eins og þú og ég — og frammi
fyrir nakinni tragidíunni verð-
ur venjulegum þul þungt fyrir
brjósti, og andardráttur erfið-
ur.
Árni Gunnarsson, fréttastjóri
Alþýðublaðsins:
Fréttin um dauða Kennedys
eru ugglaust einhver hörmuleg-
ustu tíðindi, sem blöðin hafa
flutt lesendum sínum. Allir
þeir, sem unna friði og öryggi
áttu góðan leiðtoga þar sem
hann var. Með morðinu á hin-
um unga forseta, hafði heimur-
inn verið sviptur manni, sem
á stuttum stjórnarferli, hafði
tekist að lægja stríðsóttann,
minnka spennuna milli stór-
veldanna og glæða vonir ein-
staklingsins um varanlegan
frið.
Þessi ungi forseti hafði eign-
ast ti’ygga liðsmenn í flestum
löndum heims, og hann var
tákn þeirrar vonar, að mönnum
mætti takast að hafa stjórn á
þeim öflum, sem leiða til tor-
tímingar.
Föstudaginn 22. nóvember
klukkan rúmlega fimm, fór
bjallan á fjarritara Alþýðu-
blaðsins að hringja til merkis
um það, að einhver stórfrétt
væri væntanleg. Fyrsta skeytið
var ruglingslegt. Það skýrði frá
því að Kennedy forseti hefði
orðið fyrir árás. Síðan komu
skeytin með stuttu millibili. Þá
var skýrt frá því, að forsetinn
hefði fengið síðustu smurningu,
og skömmu síðar hringdi bjall-
an látlaust, og þrjú orð voru
rituð á pappírinn:
„Kennedy er död“.
Viðbrögðin urðu þau sömu
alls staðar. Þetta var eins og
að missa náinn viri.
— Bjargið hafði klofnað og
óvissan tók við.
Matthías Jóhannessen, rit-
stjóri Morgunblaðsins:
Stærstu fagnaðartíðindi sem
mér hafa borizt að eyrum á
blaðamennskuferli mínum, voru
þau er togarinn Úranus kom
fi'am. En soi'gai’frétt hef ég
aldrei heyrt hörmulegri en þá,
er Kennedy var myrtur í Dall-
as. Víst hafa borizt hingað til
lands fi'egnir um hryllileg
þjóðhöfðingjamoi'ð úr ýmsum
löndum. En ekkert þeirra hefur
snortið okkur íslendinga jafn.
djúpt og morðið á Kennedy.
Það er ekki sízt fyrir þá sök
hve fljótt fregnin barst til lands-
ins. Lík forsetans var ekki kóln-
að.
Þjóðir heims lifa í nánari
tengslum hver við aðra en áður
fyrr. Og aldrei hef ég gert mér
gleggri grein fyrir því að heim-
urinn fer sí-minkandi en sorg-
in sí-stækkandi.
FÁLKINN 17