Fálkinn - 06.01.1964, Page 18

Jónas Kristjánsson, frétta-
stjóri Tímans:
Ég trúði ekki að Kennedy
væri að deyja. í fljótu bragði
fannst mér au slíkur maður
gæti ekki dáið svo skyndi-
lega og óvænt. Hann hlyti
einungis að hafa særzt. Ég
fylgdist áfram með fréttun-
um sem birtust á fjarritan-
um. Hálftíma síðar kom
þriggja orða setning innan
um ýmislegt smálegt dót.
Hún kom eins og högg:
KENNEDY ER DÖD. í
fyrstu fór það svo að blaða-
maðurinn í mér varð syrgj-
andanum yfirsterkari. Skrif-
stofan öll fór á annan end-
ann í hávaðasömum útrétt-
ingum, útvegun símsendra
mynda af atburðinum og
síðan varð að hreinsa út for-
síðuna til að koma fréttinni
að. — Það var ekki fyrr en
um nóttina er ég kom heim,
að ég fór að gera mér sam-
hangandi grein fyrir ömur-
ieik þessa atburðar. Þá fyrst
íór ég að meta með sjálfum
mér æviferil þessa hugrakka
forseta og hvaða nýjar hug-
mydir og aðstæður höfðu
skapast með honum. Þetta
hafði ég aldrei fyrr metið að
verðleikum. Nú rann það
upp fyrir mér, að forsetatíma
Kennedys mátti líkja við
skriðu nýrra hugmynda. Ég
gat ekki annað en vonað, að
skriðan héldi áfram að
renna með vaxandi þunga
þrátt fyrir skotið í Dallas.
18 FÁLKINN
Þorsteinn Thorarensen,
fréttastjóri Vísis:
Það flaug margt um hug-
ann, þegar maður stóð með
stutt fréttaskeytin í hönd-
unum með þeirri ægilegu
og óafmáanlegu fregn, að
Kennedy forseti hefði dáið
fyrir nokkrum mínútum.
í fyrstu virtist fregnin
óskiljanleg. Fyrsta hugsunin
var — Ó, nei, þetta getur
ekki verið rétt. Síðan varð
manni það á að fyllast ein-
kennilegum harmi. Slíkt æfti
þó aldrei að henda frétta-
mann, sem helzt ætti að
horfa ástríðulaust á heims-
viðburðina, eins og brot
úr mannkynssögunni, sem
renna framhjá.
Maður gerir sér aldrei
grein fyrir því, hvort þessi
sorg var meira samsett úr
persónulegri samúð, eða
hvort hún var ótti og hryggð
með þessari vesalings veröld,
sem við lifum í, sem hafði
svo skyndilega misst fremsta
forystumann sinn.
Undarleg tilviljun kom
upp í hugann. Þessi ægilegi
atburður gerðist á afmælis-
degi de Gaulles, sem er for-
ystumaður þeirrar Evrópu,
sem vill rísa upp gegn for-
ræði Bandaríkjanna. Og var
ekki Kennedy eini banda-
ríski forystumaðurinn, sem
Evrópuþjóðir dáðu og
treystu. Myndu þær treysta
Lyndon Johnson eins, eða
Barry Goldwater ef hann
næði kosningu. Þetta var
undarleg tilviljun en aðeins
ein hlið á óttanum við að
fráfall þessa mikilmennis
kunni að draga mikinn dilk
á eftir sér.
Yfir sjálfan harminn, sem
gagntók mann náði hins veg-
ar engin rökföst hugsun.
Siíkum stundum verður að-
eins lýst með afstæðum orð-
um Steins Steinars:
Þögnin rennur eins og rauð-
ur sjór yfir rödd mína.
Þögnin rennur í þreföldum
hring kringum þögn sína
Guðmundur J. Guðmunds-
son, ritari Dagsbrúnar:
Það fór um mig óhugur er
ég frétti um morðið á Kenne-
dy. Hvað sem menn eru
ósammála ýmsum þáttum í
stefnu Bandaríkjanna, fór
það ekki framhjá neinum
að í valdastóli í Bandaríkj-
unum var óvenju mikilhæf-
ur ungur maður, sem allir
báru traust til, hvar sem
var í heiminum. Hann var
frábrugðinn valadmönnum
flestra annarra þjóða, var
ekki eitt af þessum maga-
veikisgamalmennum, sem
virðast eftirsóknarverðastir
víðast hvar í valdastóla.
Forsetahjónin og fjöl-
skyldan öll var eitthvað svo
skemmtilega mannleg og
heilbrigð að ósjálfrátt dáðist
maður að því, og kannske af
þeim sökum meðal annars
bar maður fyllsta traust til
forsetans.
Morðið á Kennedy var ó-
hugnanlegt ógæfuverk og
því miður óttast ég að það
eigi eftir að leiða óheill yfir
veröld alla.
Sigurður V. Friðjónsson,
fréttastjóri Þjóðviljans:
Ég held mér hafi sjaldan
orðið jafn hverft við nokkra
frétt eins og fregnina um
morðið á Kennedy Banda-
ríkjaforseta. Mér varð fyrst
hugsað til þess með ugg og
ótta hvaða hryggilegar af-
leiðingar þessi atburður
kynni að hafa á framvindu
heimsmála og þá sérstaklega
friðinn í heiminum. Kennedy
var vissulega mikilhæfur og
glæsilegur forystumaður og
á skömmum valdaferli sín-
um hafði hann markað þjóð
sinni nýja stefnu í utanríkis-
málum frjálslyndari og frið-
samari en þá, sem fyrirrenn-
arar hans höfðu fylgt. Átti
hann tvímælalaust stóran
þátt í því að nú er friðsam-
legra í heiminum en verið
hefur um langt árabil og
sambúð kjarorkuveldanna,
tveggja, Bandaríkjanna og
Sovétríkjanna betri en oft-
ast áður. Verður morð for-
setans til þess að eyðileggja
viðleitni hans og annarra
raunsærra þjóðarleiðtoga er
sjá að einungis friðsamleg
sambúð þjóða heims getur
bjargað þeim frá glötun?
Þeirri spurningu er ósvarað
enn.
í innanríkismálum Banda-
ríkjanna var einörð barátta
Kennedys fyrir jafnrétti
svartra manna við hvíta
mikilsverðasti þátturinn í
starfi hans. Er ekki ólíklegt
að sú stefna hans hafi kostað
hann lífið, líkt og fyrirrenn-
ara hans, Abraham Lincoln,
þótt enn sé allt á huldu
ástæður fyrir þessu hrylli-
lega morði og hvaða myrkra-
öfl stóðu þar á bak við. Við
skulum vona að sú tilætlun
þeirra beri ekki árangur að
ætla að afmá öll merki stefnu
hans og verka með einu
byssuskoti.