Fálkinn - 06.01.1964, Blaðsíða 26

v.
FMMHALDSSAGA EFTIR
MARGARET LYNN
Ég vaknaði æpandi eftir
óliugnanlega martröð. Er ég
opnaði augun, stóð maður-
inn minn, Paul, yfir mér, og
þá vissi ég strax að hinn
hræðilegi draumur hafði í
raun réttri verið sannur.
Johnny var dáinn. Myrtur.
Á meðan ég var á leið til
hans til „Akurlendanna
þriggja“, til þess að dveljast
ævinlega hjá honum, hafði
hann verið myrtur. Ástvinur
minn var dáinn. Ég mundi
það allt núna. Kveðjubréfið,
sem ég hafði skrifað Paul.
Bréf, þar sem ég sagði hon-
um, að hjónaband okkar
hefði undanfar-ið eingöngu
verið formsatriði. Paul var
lögmaður. Alltaf upptekinn
og sjaldan heima. Þegar ég
giftist honum hafði ég
vænzt hamingju, ástar og
hlýju, en ekkert af þessu
þrennu hafði Paul getað veitt
mér. Og svo hitti ég Johnny,
sem gaf mér þetta allt. Á
leiðinni til hans stanzaði
Paul mig og sagði mér, hvað
hefði gerzt í „Akurlendun-
um þremur“. Ég cr ekki viss
um hvað gerðist síðan, en
Paul hlýtur að hafa komið
mér heim og í rúmið. Ég bað
hann um að fara inn til sín,
og ég lá lengi andvaka og
minntist Johnny, og fyrsta
skiptisins, þegar hann hafði
hjálpað mér að skipta um
srn-ungið dekk, á leið minni
heim til Lundúna. Mér datt
ckki í hug, að þetta fyrsta
mót okkar hefði verið annað
en hrein tilviljun. Að það
hefði verið fyrirfram undir-
búið, flaug mér hrcint ekki
í hug.
Þrem vikum síðar hitti ég
Johnny í annað skiptið. Einnig
þá af hreinni tilviljun, að
minnsta kosti hélt ég það.
Ég var í einni þessara venju-
legu heimsókna minna hjá
móður Pauls, drungalegan
nóvemberdag, og bjóst sízt af
öllu við, að nokkuð skemmti-
legt kæmi fyrir. Tvo heila daga
höfðum við setið inni og saum-
að svefnherbergisgluggatjöld
handa henni, því vegna hins
raka haustlofts vildi tengda-
móðir mín ekki fara út. Og
þess vegna fór ég ekki neitt út
heldur. Þriðja daginn, sem ég
var þar, heimsótti nágranna-
kona hennar hana, og þá notaði
ég tækifærið til þess að bregða
mér dálítið frá og ók til
Bournemouth. Mér fannst ég
verðskulda dálitla upplyft-
ingu og fór á tónleika í Vetrar-
garðinum.
Hljómleikunum var lokið
um níuleytið um kvöldið, og
þegar ég kom út hafði létt til
og einnig var orðið áberandi
kaldara. Ég stanzaði smástund
á tröppunum og horfði upp í
dimman hausthimininn.
Allt í einu fann ég það á mér,
að einhver stóð fyrir aftan
mig. Ég sneri mér við, og þar
stóð enginn annar en Johnny!
Það lá við að hjartað í brjósti
mér hætti að slá og ég roðnaði
eins og skólastelpa. í sannleika
sagt varð mér svo mikið um
að sjá hann hér aftur, að ég
rétt gat stunið upp:
— Ó — eruð það þér...........
Hann leit á mig blíðlegum,
alvarlegum augum sínum og
ég varð enn ruglaðri. Hafi hann
veitt því eftirtekt, leyndi hann
þvi að minnsta kosti algerlega,
og sagði aðeins:
— Jæja, hvernig líkaði yður
hljómleikarnir?
— Ég — ég vissi ekki að þér
væruð hér, stamaði ég í stað-
inn fyrir að svara því rólega,
sem hann hafði spurt um. —
Ég sá yður ekki — þetta var
sannarlega óvænt!
— Ég sá yður. Inni í salnum,
sagði hann.
Við stóðum í vegi fólksins,
sem gekk út úr húsinu. Johnny
tók undir handlegg mér og dró
mig örlítið til hliðar. Þetta var
eiginlega í fyrsta skiptið, sem
hann snerti mig, og þótt snert-
ingin væri harla lítil, streymdu
áhrif hennar um allan líkama
minn, og ég skalf ofurlítið.
— Yður er vonandi ekki kalt?
Ég ætlaði mér eiginlega að fá
mér dálítinn göngutúr, því
veðrið er svo fallegt í kvöld,
en þér eruð ef til vill að flýta
yður heim?
— Nei, alls ekki, og mér er
ekkert kalt, flýtti ég mér að
svara.
Johnny tók aftur undir hand-
legg mér og við gengum í burtu
og gengum yfir til Durley
Chine. Þar snerum við við og
gengum eftir skógarstígnum
til baka til Bournemouth. Við
fengum okkur tesopa á litlu
veitingahúsi og töluðum um
daginn og veginn, eins og við
værum gamlir kunningjar. Það
var svo auðvelt að tala við
hann. Hann tók hvern og einn
eins og hann var og ætlaðist
ekki til neins annars. Við urð-
um fljótlega eins og trúnaðar-
vinir. Það var fyrst síðar, sem
ég gerði mér grein fyrir því, að
hann hafði raunverulega sagt
mér ákaflega lítið af sínum
högum.
Það var orðið mjög fram-
orðið, þegar við komum aftur
á bílastæðið, þar sem ég hafði
lagt bílnum mínum. Ég tók
lyklana mína upp og opnaði
bílinn. Fullt tunglið varpaði
góðri birtu og það var næstum
eins bjart og að degi til. Tungl-
ið skein framan í mig, en
Johnny sneri undan birtunni.
Ég gat því ekki' séð svipbrigði
hans, en hann gat aftur á móti
lesið úr mínu andliti eins og
opinni bók. Mér var vel ljóst,
hvað út úr því skein, en ég
kærði mig kollótta um það.
Ég vonaðist bara til, að hann
spyrði um, hvort við gætum
ekki hitzt aftur, en hann sagði
aðeins:
— Við sjáumst víst ekki aft-
ur, því að ég fer á morgun.
Fyrst varð ég fyrir vonbrigð-
um, en svo minntist ég þess,
að ég ætlaði líka að halda
heimleiðis á morgun og sagði:
— Þá — þá getum við kann-
ski hitzt á veginum?
Hann hristi höfuðið.
Nei, þér farið akandi, en ég
fer með lestinni. Ég lánaði
nokkrum kunningjum bílinn
minn, og sagði, að þeir mættu
hafa hann á meðan þeirra væri
á verkstæði.
— Nú, en þá gætuð þér líka
ekið með mér í staðinn. Það
er nóg rúm í bílnum og þá
losnið þér við að taka lestina,
sagði ég og gat ekki leynt ákafa
mínum.
Nokkrum mínútum síðar
vorum við orðnir sammála um
að hittast morguninn eftir inni
í Bournemouth, á veginum til
Lundúna.
Johnny beið, unz ég hafði
bakkað bílnum út af stæðinu.
Ég veifaði, þegar ég ók af stað,
og hann brosti og veifaði um
hæl.
Næsta dag flýtti ég mér að
komast af stað, og móðir Pauls
lét ekki undir höfuð leggjast
að koma með nokkrar fýlulegar
athugasemdir um það. Ég lézt
ekki heyra þær, en varð stöð-
ugt óstyrkari, eftir því, sem
brottfarartíminn nálgaðist. Og
26
FALKINN