Fálkinn - 06.01.1964, Qupperneq 36

□TTD
□ G BRUÐUR SÆKDNUNGBINS
{
Ottó starði á höndina sem hafði sleppt sverðinu og sá að það
var ör í handleKgnum. „Ég hef nógar örvar handa öllum,“
heyrði hann kallað.....Danni,“ hrópaði Ottó glaður. Hann
reis á fœtur með erfiðismunum. Danni var kominn með lið
með sér. Ottó henti brotna sverðinu, sem hann hélt á í hendinni
og tók upp sverð Sigurðar. „Ég tek þetta sverð með mér,“
sagði hann við vikinginn. „Ég hefði gaman af að berjast við
þig þegar betur stendur á fyrir mér. Farðu nú út I horn með
menn þina.“ Og þú líka Fáfnir, bætti hann við. Brúin var
sett niður og hliðin opnuð. Þegar Ottó var kominn öruggiega
út, var gefin skipun um að loka kastalanum aftur. Brátt slóst
Danni í fylgd með Ottó. „Við þurfum ekki að flýta okkur,“ sagði
Dannl, er þeir riðu burt. Að baki þeim í kastalanum var
mikill hávaði...
„Hvað áttu við með því?“ spurði Ottó. „Áki bað mlg lofa sér
að yfirgefa kastalann." útskýrði Danni. Hann virtist erigar
áhyggiur hafa af þvi, hvað yrði um menn hans. Svo að ég
skipaði einum mannanna að ná í vopn handa sér og hinum.
Eftir hávaðanum að dæma eru þeir önnum kafnir við að slátra
hver öðrum.“ Þeir riðu nálægt ströndinni. Um sólarupprás
náðu þeir Ara, Karen og hermönnunum tveimur. Þeir hlutu
góðar móttökur. Ottó og Karen voru heil á húfi og þau höfðu
ekki misst einn einasta mann. „Það verður ekkert úr brúð-
kaupinu, Karen," sagði Ari. Karen stokkroðnaði. ,,Ég hefði
gjarna viljað gera út af við nokkra Norðmenn,“ andvarpaði
Ari. „Þetta gekk of fljótt fyrir sig.“ „Þetta var bara byrjunin,"
sagði Ottó. „Sjáðu." Hann benti. 1 fjarska sáu þau víkingaskip.
„Þarna eru víkingarnir, sem Sigurður átti von á,“ hélt Ottó
áfram. „Það verður nóg um bardaga fyrir alla, Ari frændi."
ENDIE.
Púkinn og Kata
Fraj.,h. at bis 31
ég ráðleggja þér að reyna að
frelsa hann, enda yrðirðu þá
að koma í hans stað.“ f sama
vetfangi var hann horfinn.
Smalinn mundi eftir hverju
orði. Þegar vika var liðin, sagði
hann upp vistinni og fór til
hallarinnar, sem annar ráðgjf-
inn bjó í. Kom hann í tæka
tíð. Var þar samankominn
manngrúi til að horfa á, þegar
púkinn færi burt með ráðgjaf-
ann. Þá heyrðust inni í höllinni
örvæntingaróp, hliðin opnuðust
og sá svarti dró ráðgjafann á
eftir sér, náfölan og hálfdauð-
an. En þá kom smalinn í Ijós,
tók ráðgjafann við hönd sér,
ýtti við púkanum og kallaði:
„Farðu burtu eða þú skalt hafa
verra af.“ í sama bili hvarf
púkinn. Ráðgjafinn kyssti
hendur smalans alls hugar feg-
inn, og spurði hann, hverra
launa hann krefðist. Þegar
smalinn anzaði, að hann vildi
tvo sekki af gulli skipaði ráð-
gjafinn, að hann skyldi fá eins
mikið og hann vildi tafarlaust.
Smalinn hélt ánægður til
hinnar hallarinnar og varð
honum jafnvel ágengt og í
hinni fyrri. Fór eins og við
mátti búast, að hertoginn frétti
bráðlega um smalann, enda var
hann mjög áfjáður um að vita,
hvernig farið hefur fyrir ráð-
gjöfunum. Þegar tíðindin bár-
ust til hans, sendi hann fereyk-
isvagn eftir smalamanninum.
Þegar smalamaðurinn kom hét
hertoginn á hann að aumkast
yfir sig og frelsa sig úr vítis-
klóm.
„Herra,“ anzaði smalinn, ekki
get ég lofað yður því; þá yrði
of nærri mér höggvið. Þér eruð
stórsyndari, en iðruðust þér af
alhug og tækjuð að stjórna
þegnum yðar af réttlæti, gæzku
og viturleik eins og þjóhöfð-
ingja sæmir skyldi ég freista
þess, enda þótt ég ætti sjálfur
að fara til brennandi vitis í yð-
ar stað.“
Hertoginn lofaði öllu þessu
af einlægni, smalinn fór og lof-
aði að koma aftur á tilsettum
degi.
Hvarvetna biðu menn tungl-
fyllingarinnar með ótta og öp-
væntingu. Þótt menn hefðú
fyrst í stað óskað honum þessa
voru þeir nú farnir að aumka
hann, því að frá þeirri stundu,
að hann hafði snúið frá villu
síns vegar gat enginn óskað
sér ágætari höfðingja. Dagarn-
ir líða örfljótt, hvort sem
mennirnir telja þá með fögn-
uði eða ótta! Áður en hertoginn
vissi af var dagurinn kominri,
þegar hann átti að kveðja allt,
sem honum hafði verið kærst.
Svartklæddur og dauðhræddur
sat hertoginn og beið þess, hvor
kæmi fyrr smalamaður eða
púkinn. Allt í einu opnuðust
dyrnar og sá svarti stóð fyrir
framan hann.
36 FÁLKINN