Fálkinn - 31.05.1965, Blaðsíða 29

gegnum húsið á flötina að húsa-
baki. Samtalskliður barst á móti
þeim um leið og þau komu nið-
ur af gaflpallinum. Þefur af
ilmvatni og nýslegnu heyi lá í
loftinu og einkenni útiveizlunn-
ar, sígarettustubbar og holur
eftir hvassa hæla, voru farin að
setja svip á flöt Dillards-hjón-
anna. „Marge!“ Francine Dillard
kom á móti þeim með útréttar
hendur eins og hún bæri fagn-
aðarskál. „Hvað þú ert yndis-
leg!“
SteVe Dillard kom á vettvang
til að kynna þau, og Francine
skauzt burt til að bjóða önnur
hjón velkomin. Casey hafði ekki
skjátlazt mikið í mati sínu, að
vísu sá hann engan fulltrúa-
deildarmann, en öldungadeildar-
maðurinn var enginn annar en
Frederic Prentice frá Kaliforníu,
formaður hermálanefndar deild-
arinnar, einn af máttarstólpum
flokks síns og í rauninni eftir-
litsmaður með landvarnaráðu-
neytinu. Eftirlitsnefndarmaður-
inn var Adolf Koronsky úr
Airíkisverzlunarnefndinni. Helzti
biaðamaðurinn var Malcoim
Waters, fréttaritari Associated
Press í Hvíta húsinu.
Casey varð allur eitt bros
þegar hann kom auga á gest-
inn úr starfsliði forsetans. Hann
var Paul Girard, viðtalsfulltrúi
Lymans forseta. Casey og Gir-
ard hafði verið vel til vina frá
því á skólaárunum, Girard keppti
i körfubolta fyrir Duke-háskól-
ann en Casey var varðmaður 1
liði flotaskólans. Fundum þeirra
hafði oft borið saman í Washing-
ton, bæði við störf og í mann-
fagnaði, og Casey hafði fengið
það álit á Girard að hann væri
maður sem óhætt væri að reiða
sig á. Hann var séður, leikinn
í refskák stjórnmálanna og naut
óskoraðs trausts Lymans. Ásýnd-
um var hann allt að þvi ljótur,
höfuðið stærra en búknum
hæfði, nasirnar víðar og augna-
lokin slapandi. Ókunnugum var
gjarnt að líta á Girard sem
einhvern sveitadurg, en oft fór
svo að þeir vöknuðu næsta
morgun við heilabrot um hver
hefði stokkað spilin þeim í óhag.
„Hailó, Jiggs,“ sagði hann og
íærði viskíglasið yfir í vinstri
hendi til að rétta fram þá hægri.
„Ég er feginn að hitta þig hér,
Paul. Þegar ég verð rannsakað-
ur fyrir að þiggja fríðindi af
verktaka fyrir landvarnaráðu-
neytið, verð ég þó að minnsta
kosti í góðum félagsskap."
„Þú kannt regluna, Jiggs.“
Girard lyfti næstum tómu glas-
inu. „Allt sem hægt er að neyta
á staðnum er ósaknæmt."
Casey fékk sér gin í kinín-
vatni af bakka sem þjónn rétti
fram, og hann og Girard fylgd-
ust í áttina að hóp þar sem
Waters og Prentice voru stadd-
ir. Fréttamaðurinn var að fræða
öldungadeildarmanninn. „Hafið
þér frétt af Gallupkönnuninni
sem verður birt á morgun?"
spurði Waters hlutlausri röddu.
„Nei,“ svaraði Prentice, „en
ég skal geta. Það er kominn tími
til að gera nýja könnun á vin-
sældum Lymans, og ég kalla
hann heppinn ef hann nær fjöru
tíu prósentum."
Sjálfstraustið sem fylgir for-
mennsku um árabil í voldugi'i
þingnefnd lak af Prentice, gild-
vöxnum og dimmrödduðum. Er
hann ieit á Waters til að fá
staðfestingu á tilgátu sinni, bar
augnaráðið með sér að hann
byggist ekki við andmælum —•
og myndi ekki taka þeim vel.
„Þér eruð á réttri leið,
öldungadeildarmaður," svaraði
fréttamaðurinn, „en farið of
hátt. Könnunin sýnir að ekki
nema tuttugu og níu prósent
segjast vera „ánægðir" með
hvernig forsetinn stendur sig.
Þetta eru minnstu vinsældir sem
nokkur forseti hefur notið síðan
könnunin hófst."
Prentice kinkaði kolli og otaði
fram visifingri. „Þetta er ósköp
einfalt," sagði hann. „Forsetinn
treystir Rússum. Bandaríska
þjóðin gerir það ekki. Þjóðinni
er ekkert um þennan sáttmála.
Hún er ekki þeirrar skoðunar
að Rússar taki sundur þessar
sprengjur fyrsta júli, og það er
,ég ekki heldur."
Sáttmálinn! Casey gægðist
yfir öxl sér til að sjá hvort hann
gæti laumast burt, en hann var
umkringdur. Hann var búinn að
FÁLKINN
29