Fálkinn - 31.05.1965, Blaðsíða 21

a
hann litla og svarta og karlmannlega dagbók. Um kvöldið
eftir að börnin voru fallin í ró, tók hann að færa hetjuskap
sinn í letur. „Kæra dagbók,“ byrjaði hann, „ég ætla að gera
þig að sérstökum trúnaðarvini mínum. Þess verður ekki
langt að bíða að ég deyi úr krabbameini, og Þar sem ég
vil ekki láta konuna mína kveljast með mér, þá verð ég
að eiga einhvern að. sem ég get sagt hug minn allan.“ Þetta
og margt fleira skrifaði hann í bókina, og er á leið gat
hann ekki varizt því að skæla ofan á blaðsíðurnar, svo að
blekið ataðist út um allt. Hann reif ekki blöðin úr, enda
var hann sannfærður um, að svona útlítandi myndi bókin
hrífa enn frekar. Það hlaut að vera ólseigt konuhjarta, sem
meyrðist ekki við útgrátin skrif af þessu tagi. Inn á milli
heilsufarslýsinga laumaði hann athugasemd um það, að
fyrir dyrum stæði margháttuð skipulagsbreyting í fyrir-
tækinu og ætlunin væri að hann tæki við nýju og þýðing-
armiklu starfi í svonefndri Viðskiptadeild. „En kæra dag-
bók,“ skrifaði hann, „af þessu getur vitaskuld ekki orðið.“
Hér lét hann eitt tár drjúpa ofan í punktinn, þannig að
hann varð töluvert fyrirferðarmeiri en punktar almennt.
Síðan bremsaði hann sig af í innblæstrinum, enda orðinn
svo grátbólginn að hann neyddist til þess að fara fram á
bað og fela sig um stund. Svo upptekinn var hann af sorgar-
leik sínum, að hann steingleymdi að fela bókina, á meðan
hann skrapp á baðið. Konunni hafði fundizt atferli hans
heldur undarlegt og hafði verið að kíkja á hann úr ýmsum
áttum. Hún kannaðist ekki við það síðan þau giftu sig, að
hann tæki með sér nokkur heimaverkefni eða væri störf-
um hlaðinn á neinn hátt. Þess vegna læddist hún inn í
stofu, er hún heyrði baðherbergisdyrunum læst, til þess
að njósna. Hún kom strax auga á bókina, sem lá opin á
horðinu og fór að rýna í hana. Ekki var hún komin langt
í lestrinum, er setti að henni æðisgenginn hlátur. Hún tætti
í sig hverja setninguna á fætur annarri af kvenlegri grimmd.
Þetta var sérkennilegt heimilislíf, börnin sofandi inni í
svefnherbergi, faðir þeirra skælandi á baðinu en móðirin
í krampahlátri í stofunni. Eftir góða stund kom Þorkell í
d.yrnar, og þá sat konan hans í keng í stólnum. Er hún
vgpð hans vör, veifaði hún framan í hann bókinni, en kom
ekki upp einu orði. Þorkell tók stofuna í einu stökki og
þreif af henni bókina. en við það var eins og hún sefaðist
he^ldur.
{,Þú að deyja,“ stundi hún upp úr sér, en tapaði sér
svo á ný. Það tók hana góða stund að komast í samræðu-
hapft ástand, og þá sagði hún:
„Mér fannst þú eitthvað svo afundinn og einkennilegur
í gærkvöldi, að ég hringdi í lækninn þinn í dag, til þess
að^ fullvissa mig um að ekkert sérstakt væri að, og hann
sagði mér að þú yrðir áreiðanlega eldri en Methusalem."
Þorkéll varð eldrauður í framan, ekki svo að skilja að
hgnn vildi ekki verða langlífur en grín af þessu tagi
þoldi hann ekki.
>,Keli minn,“ sagði konan hans og ætlaði að strjúka
honum um hárið, en við það tók hann viðbragð og stökk
út á mitt gólfið og stóð þar gleiður, eins og hann væri um
það bil að hefja fjölbragðaglímu. Augu hans skutu gneist-
um og hann var eins og vitstola.
j,Þú ert hóra,“ sagði hann til þess að segja eitthvað, en
bætti svo við, „nei þú ert ekki hóra, þú ert planta.“ Við
þessi orð hans hófst ný hláturskviða.
„Ég hata þig, tuskulega nöldurskjóðan þín,“ sagði hann
og konan hans hætti að hlæja, en var staðin upp og hafði
fært sig út að glugganum.
„Ég var ekki tuska, þegar þú varst að ginna mig til þess
að giftast þér með alls kyns fagurgala um launahækkanir
Framh. á bls. 32.