Fálkinn - 08.06.1965, Blaðsíða 7

hrærara, sem rótaði baununum
niður úr kassanum og sáldruð-
ust þær um gólfið. Kom mér
ekki annað til hugar en verið
væri að stilla vélmennið áður
en tónleikarnir hæfust, en tím-
inn leið, og fólki ekki boðið
að ganga í salinn fyrr en um
tíu mínútum fyrir níu. Vél-
mennið kom ekki meira við
sögu og virðist því að tónleik-
arnir hafi byrjað þarna í gang-
inum (sbr. prologus í venju-
íegu tónleikahaldi).
Þegar allir voru komnir til
sætis, fór eitthvert radíótæki
í gang, og sendi það frá sér
óþægilegan tón, er hélzt drykk-
langa stund, en dofnaði síðan
smátt og smátt. Paik settist nú
við píanóið og sló samhengis-
lausar nótur um hríð, stóð síðan
upp og hneigði sig, en áheyr-
endur klöppuðu. Síðan kynnti
hann næsta atriði og bað nú
viðstadda að snerta hver annan
óg sitja þannig í tíu mínútur.
Þegar hann hafði gengið úr
skugga um, að áheyrendur
væru með á nótunum, settist
hann við píanóið og slokknuðu
nú öll ljós að undanskildum
draugalegum rafmagnstýrum í
segulbands- og radíótækjum.
Hann studdi við og við á eina
og eina bassanótu og heyrðust
nú hláturtíst utan úr salnum.
Næsta atriði var á þann veg,
að Paik bað viðstadda að gefa
frá sér hljóð, eftir að hann
hefði lokið við að telja upp að
þrem. í fyrstu atrennu kom
ekkert hljóð í annarri atrennu
hósti og ræskingar, en í þriðju
atrennu gáfu einhverjir frá sér
óþolinmæðiurg — og lauk þá
þessum þætti!
Nú birtist cellóleikarinn
►
Á efri myndinni er Paik
að stíga rcnnblautur upp
úr balanum, en á neðri
myndinni laugar liann
andlit sitt. Það var víst
mikið verk að þrífa svið-
ið að tónleikunum lokn-
um.