Fálkinn - 08.06.1965, Blaðsíða 28

EFTIR F LETCHEI \ KNEBEL OG t >HARLES W. E ÍAILEY
Scott greip fram í. „Já, það
var rétt ágizkað. Ég fór snemma
í bólið og datt útaf. Hef vist
verið sofnaður hálfellefu. Ég hef
ekki hvilzt eins vel mánuðum
saman."
„Já, herra rninn," sagði Casey.
„Ég sé yður í skrifstofunni,
herra rninn."
Hafi mig ekki verið að dreyma
i gærkvöld, hugsaði Casey á leið-
inni upp stigann, lýgur hers-
höfðinginn eins og hann er lang-
ur til.
Hvað gat Scott gengið til að
ljúga að honum? Hvers vegna
ætt hann að leyna fundi með
Prentice? Augljóst virtist að
öldungadeildarmanninum væri
kunnugt um viðbúnaðaræfing-
una. Máske var eitthvað að ger-
ast á æðri stöðum.
En það væri lika kynlegt. Sem
íramkvæmdastjóri Sameiginlega
herráðsins átti Casey skilyrðis-
laust að vita af öllu sem herinn
varðaði.
Fimm daga vikunnar kom
bill frá landvarnaráðuneytinu
eftir Casey. Mosagrænn ráðu-
neytisbillinn var meðai hlunn-
indanna sem fylgdu fram-
kvæmdastjórastarfinu. Hans
vegna gat Marge haft fjöl-
skyldubilinn og Casey lesið blað-
ið sitt á leiðinni til skrifstofunn-
ar. Hann leit yfir siðurnar og
rak augun í fyrirsögn sem lítið
bar á: Varaforsetinn heimsækir
þorp forfeðra sinna. Casey las
fréttina:
Vincent Gianelli varaforseti,
sem flýgur til Italíu á mið-
vikudag í opinbera heimsókn,
hyggst dvelja um næstu helgi
í Corniglio, afskekktu fjalla-
þorpi, þar sem afi hans fædd-
ist. Frá þessari breytingu á
ferðaáætluninni var skýrt á
sunnudaginn.
Casey varð enn hugsað til
livað afbragðs vel stæði á um
þessa helgi til að halda viðbún-
aðaræfingu: Þingið í leyfi, vara-
forsetinn erlendis. Ólíklegt að
nokkurn hershöfðingja myndi
gruna að þá yrði skellt á við-
búnaðaræfingu. Scott vissi hvað
hann var að gera þegar hann
valdi daginn.
f skrifstofunni tók Casey
saman skjölin sem á þurfti að
3. KAFLI
halda og hélt til skrifstofu Scotts
hershöfðingja. Hann var rétt
setztur niður i biðstofunni þegar
Scott skáimaði inn.
„Góðan daginn, Jiggs," sagði
hann um leið og hann þaut fram-
hjá. „Komið inn."
Casey gat ekki að sér gert
að dást að yfirmanni sínum
meðan hershöfðinginn tók
morgunskammt sinn af vindl-
um upp úr kassa og raðaði
þeim snyrtilega á skrifborðið.
Hvar sem á hann var litið var
þessi fimmtíu og átta ára gamli
maður hermennskan sjálf. Á
hæfilega útiteknu andlitinu var
enga hrukku að sjá nema fín-
gerðar rákir við augnakrókana.
Hann var rúmar þrjár álnir á
hæð og full tvö hundruð pund,
en hvergi vottaði fyrir fitu.
Grásprengt hárið var ekkert far-
ið að þynnast. Sterkleg haka og
kinnbein gerðu frítt andlitið til-
komumikið.
Scott var vinsælli en nokkur
hermaður annar frá því á dög-
um Dwights D. Eisenhowers.
Lofgreinar um hann höfðu birzt
í þrjá áratugi. f heimsstyrjöld-
inni síðari skaut hann niður sjö
Messerschmitt-109 sama daginn,
í Kóreu var hann einn fyrsti
flugmaðurinn sem grandaði tug
óvinavéla, í íran tókst honum
næstum að vega upp á móti á-
göilum landhersins með nákvæm-
um sprengjuárásum og leikni í
beitingu flugvéla til stuðnings
við hersveitir.
í blaðagreinum var því oft
haldið fram að Scott sameinaði
beztu eiginleika Eisenhowers og
MacArthurs. Hann hafði til að
bera, sagði þar, hlýleika og að-
laðandi bros Eisenhowers ásamt
frábærum gáfum, eitilhörðum
þjóðarmetnaði og forustuhæfi-
leikum MacArthurs. Casey vissi
meira, sem lofgreinahöfundun-
um var fæstum ljóst. Scott hafði
óbrigðult stjórnmálaskin. Aldrei
hafði honum orðið á nein meiri-
háttar skyssa í baráttuaðferð-
um svo Casey vissi til, hvorki
í hernaði né stjórnmálum.
Scott var heiftarlega mótfallinn
ákvörðun Fraziers forseta að
semja frið i fran frekar en
hætta á kjarnorkustyrjöld, en
hann hélt andstöðu sinni innan
takmarka þess sem heimilt var.
Meira að segja í deilunni um
afvopnunarsáttmálann, er staða
hans sem herráðsforseta leyfði
honum að láta skoðanir sínar
opinberlega í ljós, fór hann aldrei
alveg yfir mörkin út á bann-
svæði.
Nú einbeitti hann sér að starfi,
las í snatri skjölin sem vörðuðu
heimsókn sir Harry Lancasters.
„Þakka yður fyrir, Jiggs. Nú
held ég að ég viti allt sem ég
þarf að vita fyrir viðtalið."
Casey lokaði hurðinni hljóðlega
á eftir sér. Scott var strax kom-
inn á kaf í annan skjalabunka
sem beið hans. VenjulegUr vinnu-
dagur hjá Sameiginlega herráð-
inu var hafinn.
—v—
Hinum megin árinnar, í Hvita
húsinu, var dagsverkið einnig
hafið fyrir góðri stundu. Jordan
Lyman forseti var árrisull eins
og æðsti hernaðarráðunautur
hans, og klukkan hálfníu var
hann búinn að vinna af kappi
í klukkutíma, þótt hann væri
enn í rúminu. Tylft sunnudags-
biaða lá eins og hráviði í kring-
um hann. Þann dag valdi-.hánn
til að kynna sér álit blaðanna,
vegna þess hve bréf frá lesend-
um fengu mikið rúm og ritstjórn-
argreinarnar voru ýtarlegar.
Þessi vikuskammtur veitti hon-
um allglögga mynd, og hún var
sannarlega ekki uppörvandi.
Aðairitstjórnargreinin í Constitu-
tion í Atlanta hófst til dæmis
á þessa leið:
Þvi nær sem dregur fram-
kvæmd fyrsta afvopnunar-
stigsins vaxa efasemdir okkar
um heiðarlegan tilgang Rússa.
Svipaðan gný mátti heyra í
dómi New York Times:
Við studdum átakið til að
koma á kjarnorkuafvopnun
með alvarlegum fyrirvara. Úr
þeim fyrirvara hefur síður
en svo dregið við nýjustu
skrif Pravda.
Maður skyldi ætla að höfundar
ritstjórnargreina séu einu Banda-
rikjamenn sem nokkru sinni
geri alvarlegan fyrirvara, hugs-
aði Lyman með sjálfum sér.
Hann fór fram í sporöskjulagaða
skrifstofuna og hellti í kaffi
bolla úr könnunni sem sett hafði
verið þangað inn nokkrum mín-
útum áður. Út um háa glugga
þessa stóra herbergis sá Jordan
Lyman stanzlaust morgunflóð
bíla eftir Constitution Avenue.
Skrýtið er það, hugsaði hann.
Fólkið sem heldur til vinnu í
þessum bílum starfar fyrir ríkið,
rétt eins og ég. Ég get skipað
því fyrir verkum — meira að
segja búið störf þess til eða gert
þau að engu. En það hefur mátt
til að ónýta það sem ég hef fyrir
stafni, með hreinum skyssum,
með vanrækslu, eða jafnvei að
yfirlögðu ráði.
Og þessir lágt settu, ókunnu
skrifstofumenn voru langflestir
öruggir og vinmargir í smæð
sinni, en hann stóð berskjaldað-
ur og einn í frægð sinni. Eins
og einn fyrirrennari hans, Harry
Truman, hafði komizt að orði:
„Hér er ekki lengur hægt að
skjóta skuldinni á aðra." Hvorki
lestur sagnfræðirita né ráðlegg-
ingar forvera hans höfðu búið
hann undir þjakandi tilfinninga-
ábyrgðina sem forsetaembættinu
fyigdi.
Hann saup á heitu kaffinu.
„Láttu ekki svona, Lyman,"
rumdi hann upphátt. „Enn ertu
farinn að kenna í brjósti um
sjálfan þig." Hann tók upp blað-
ið sem út hafði komið um morg-
uninn, leit á fremstu síðuna og
kom auga á fyrirsögnina sem
hann vissi að þar yrði: Vinsæld-
ir Lymans minni en dæmi eru
til frá því könnun hófst.
Hann var við því búinn að
hundraðstalan lækkaði um skeið,
en talan sem einkaritari hans
fékk honum kvöldið áður kom
honum á óvart. Tuttugu og níu
prósent, hugsaði hann, þetta mál
ætlar að fara laglega með okk-
ur. Okkur? Vertu ekki að blekkja
sjálfan þig. Það ert þú, þ-ú.
Hann fór aftur inn í svefn-
herbergið, rakaði sig og klæddist,
og tíu mínútum síðar lagði hann
af stað til morgunverðar. 1 for-
salnum kinkaði hann kolli til
undirforingja úr landhernum

FÁLKINN