Fálkinn - 29.11.1965, Blaðsíða 41

ORÐ
800 krónur í ver51.
AFORÐI
í 6. umferð var mjög góð þátttaka og lausnir margra
þátttakenda voru vel af hendi leystar. Þrátt fyrir það
komust gamlir kunningjar í annað og þriðja sæti, en nýr
þátttakandi skipaði sér í fyrsta sæti.
Verðlaunin:
1. verðiaun, kr. 500,00, fær Sigurbjörn Björnsson, Skóla-
braut 7 Seltjarnarnesi. Hann hlaut 275 stig.
2. verðlaun, kr. 200,00, fær Sigrún Einarsdóttir, Skóla-
stræti 5 b, Reykjavík. Hún hlaut 270 stig.
3. verðlaun, kr. 100,00, fær Ari Hermahnsson, Blönduósi,
A-Hún. Hann hlaut 267 stig.
Lausn Sigurbjörns: Hringlum — Elrinum — Lingerum —
Melingur — Ilmur — Neglur — Gerlinum — Umgeri —
Renglum.
Lykilorðið er HELMINGUR.
Næsta þraut.
Næsta lykilorð er LAMBAKJÖT. Við bendum nýjum
þátttakendum á að kynna sér reglur um þátttöku í eldri
blöðum, en aðalreglan er sú, að aðeins má nota þá stafi
sem koma fyrir í lykilorðinu og ekki oftar í hverju orði
en þá er að finna í lykilorðinu. Bezt er að hafa lausnina
hér að ofan til hliðsjónar. Næst verða lausnir allra þriggja
efstu birtar, en beiðni hefur komið fram um það frá þátt-
takendum.
Vinningshafar eru beðnir um að vitja verðlauna á af-
greiðslu blaðsins, Grettisgötu 8. Vinningshafar, sem eru
búsettir úti á landi, fá verðlaunin send í ábyrgðarbréfi.
Hvað má ekki gera:
Bannað er að nota persónuheiti eða staðaheiti, ennfremur
Samtals:
Nafn: .......
Heimilisfang:
heimatilbúin orð og önnur orðskrípi. Rita skal orð eftir
ríkjandi réttritunarreglum.
s Verðlaun:
Fálkinn veitir vikulega þrenn verðlaun, kr. 500,00,
200,00 og 100,00. Ef margir ná sama stigafjölda verður
dregið um verðlaunin. Frestur til að skila lausnum er
hálfur mánuður. Merkið umslagið ORÐ AF ORÐI 10.
Utanáskriftin er: Vikublaðið Fálkinn, pósthólf 1411.
• Óþekktur óvinir
Framh. af bls. 37.
búinn að gleyma, hvar í skúffunni hann hafði nákvæmlega
fundið þær.
John tók út nokkur undirskrifuð plögg og athugaði undir-
skriftina, eins og hann hafði grandskoðað andlit sitt. Undir-
skriftirnar voru ekki allar nákvæmlega eins. Það væri erfitt
að sanna, að falsaða undirskriftin væri ekki hans eigin.
Síminn hringdi. Blaðamaður vildi fá viðtal.
John sagði: „Ég sá aldrei ungfrú Evans á lífi — ég veit
ekkert um morðið.“
En þetta var aðeins fyrsta upphringingin af mörgum. Eftir
5 símtöl lagði hann tólið á borðið.
Hann gekk órólegur um gólf. Honum fannst hann þyrfti
að gera eitthvað strax, en hann vissi ekki hvar hann átti að
byrja. Hann varð að fá sér annan lögfræðing. Kannski Dick
Still gæti bent ... John hristi höfuðið.
Hann myndi fá sér öðruvísi lögfræðing; þess konar lög-
fræðing, sem Still myndi ekki ráðleggja honum að leita til.
Og, hélt John áfram að hugsa, sá lögfræðingur mun hlusfa
og kinka kolli (af því að ég borga honum), en ekki hrista
höfuðið eins og Miller og þeir. En hann verður jafn vantrú-
aðnr.
í fvrsta -kipti gerði lohn séi grein fyrir, að en-.'ini- mundi
trua honum. Enginn í veröldinni myndi trúa því, að hann
hefði aldrei þekkt Noru Evans — hefði ekki leigt handa
henni íbúð, hefði ekki frámið morð að yfirlögðu ráði.
En hinn einfaldi sannleikur var svo einfaldur, að enginn
trúði honum.
Hann er, að einhver hatar mig svo ákaft, að hann drepur
stúlku til þess að koma mér fyrir kattarnef. Enginn trúir
þessu. Ég er ekki sú manngerð, sem er hötuð svona ofsalega.
Og skyndilega fann hann, að hann trúði þessu ekki einu
sinni sjálfur — það var alls ekki hægt.
Jæja, nú varð hann að gera eitthvað.
í fyrsta lagi varð hann að fara í bankann.
John seildist inn í fatahengið eftir hattinum sínum. Þegar
hann var í þann mund að loka skápnum, tók hann eftir
sportjakka, sem hann hafði aldrei séð fyrr. Hann var meira
áberandi en nokkuð sem hann hefði nokkurn tíma valið sér.
Hann hafði verið látinn til hliðar 5 skápinn, ekki falinn, en
þó svo, að hann blasti ekki við.
John tók jakkann fram og horfði á hann. Þetta var græn-
brúnn tweed-jakki með áberandi munstri. Án þess að vita
af hverju, þá gáði hann að klæðskeramerkinu en fann ekk-
ert. Loks fór hann í jakkann. Hann passaði — ekki alveg —
en þó eins vel og flestir sportjakkar pössuðu honum.
Það var eitthvað i hægri vasanum. Og áður en John snerti
á því, þá vissi hann hvað það var. Það var lykill. Það var
enginn vafi á, að hvaða dyrum þessi lykill gekk Hann fór
úr jakkanum og leit á hann aftur.
Það var auðvelt að bekkja þennan jakka aftur.
Einhvers staðar var fólk, sem átti að þekkja hann aftur.
Það var grpínilpga til þess, sem bes=i jakki var ætlaður. En
hvernig var hann kominn i hans skáp?
FALKINN
41