Fálkinn - 23.05.1966, Qupperneq 23

FRAMHALDSSAGA
• * •
eftir ERIK HORLANDER
Hann velti því fyrir sér hvar — Átti Hoffmann nokkurn
hún myndi vera þá stundina. son? spurði hann.
Síðdegis einn daginn fór hann Karlinn svaraði ekki strax.
í lyftunni upp á fjallið og tók Hann horfði íhugandi á útlend-
þar á leigu skíði. Nokkur kvöld inginn. Svo fór hann að skrúfa
reyndi hann að reka þrá sína rofann á og sagði um leið og
ag einmanaleik á flótta með því hann sneri baki í gestinn: — Já,
að taka þátt í skemmtanalífi Hoffmann átti son. Hann átti að
gistihússins. Það var hreinasti verða læknir — og ég held að
fábjánaháttur að lifa munkalífi hann hafi orðið það. En hann
þegar allt í kringum hann hvatti hvarf síðasta styrjaldarárið.
hann til að taka þátt í gleð- Hvers vegna spyrjið þér?
skapnum. Stenfeldt rétti manninum tíu
En hann gat það ekki. Drætt- marka seðil, sem hann tók við
irnir í andliti Grete og mjúkt og rumdi: — Þér viljið fá að
bergmál af rödd hennar voru vita meira, en ég hef ekkert
honum sífellt. efst í huga og úti- meira að segja. Hoffmann gamli
lokuðu allar aðrar konur. er dauður, kona hans Lisel er
Vika leið og hann fór að langa einnig dáin og hvar drengurinn
heim aftur. Ef til vill væri Grete er niðurkominn veit ég ekki.
komin aftur til Stokkhólms. Ef — Þér hafið búið í Garmisch
til vill hafði hún leitað hans. alla ævi? sagði Stenfeldt.
Gat jafnvel hugsazt að hann — Já, alla ævi. Ég hef drukk-
hefði misst af tækifæri til að ið margt glasið með Hoffmann,
útskýra og greiða úr misskiln- en að síðustu var orðið hættu-
ingnum. legt að umgangast hann.
Á föstudagsmorgun sat hann.í — Það er nú aðallega sonur-
herbergi sínu og pantaði farmiða inn, sem ég hef áhuga á,
með flugvélinni á sunnudags- sagði Stenfeldt. Haldið þér að
morguii. Njósnaleiðangurinn inn nokkur fyrirfinnist hér í Garm-
í fortíð Hoffmanns virtist ekki isch. sem hafi verið æskuvinur
lengur eins lokkandi. Lars Sten- sonar Hoffmanns?
feldt var farið að finnast lítið — Vitanlega, sagði karlinn.
til sjálfs sín koma. Hvers vegna Hann hlýtur að hafa átt marga
gat hann ekki látið Hoffmann vini. Hvern ætti ég helzt að til-
í friði? taka — jú, farið í útvarps- og
Hann sat á svölunum og dauf sjónvarpsverzlunina við hliðina
háustsólin skein á andlit hans, á járnbrautarstöðinni og spyrj-
þégar barið var að dyrum. Hann ið eftir Gerhard Múller. Ég held
opnaði, þetta var þjónustumað- að Gerhard og Heinrich hafi
ur á hótelinu, kominn til að verið mikið saman sem drengir.
gera við biláðan ljósrofa. Mað- Fimm mínútum fyrir lokunar-
urinn virtist að minnsta kosti tíma um kvöldið stóð Stenfeldt
áttræður. Út úr veðurbitnu og í viðtækjaverzluninni. Gerhard
hrukkóttu andlitinu pírðu tvö Múller var verzlunareigandinn
fjörleg augu og strax og honum sjálfur. Hann virtist verða fyr-
varð ljóst að gesturinn talaði ir vonbrigðum þegar hann vissi
ntál hans, skvaldraði hann eins að gesturinn var ekki viðskipta-
og fjallalækur. vinur, en strax og Stenfeldt vék
Stenfeldt spurði hann annars talinu að Heinrich Hoffmann,
hugar hvort nokkurn tíma hefði varð Gerhard Múller fullur á-
vérið næturvörður að nafni huga. Gerhard mundi vel eftir
Hoffmann á hótelinu. Heinrich — þaö vantaði nú bara.
— Nei, svaraði maðurinn Gerhard og Heinrich höfðu ver-
hressilega, ekki hérna. Hoffmann ið aðal svigstjörnurnar í Gar-
vann á Hotel Edelweiss. Ach, misch árum saman. Þeir höfðu
irtgin lieber Hoffmann, það var unnið margar svigkeppnir, æft
kátur náungi og góður félagi, saman hundruð klukkustunda,
sem illa fór fyrir ... en í úrvalsflokkinn komust þeir
■Stenfeldt lagði við hlustir. aldrei.
Hann hafði óvart ratað beint á — Heinrich var fátækur og
réttu slóðina. varð að hraða námi sínu. Þeg-
ar hann hafði ekki tíma til að inn f skrifstofu. Þar tók Múller
æfa fór ég að missa áhugann pappakassa upp úr skúffu. t
líka. pappakassanum voru nokkrii
Lars Stenfeldt spurði gætilega: verðlaunapeningar og skildir,
— Hvað varð svo um Heinrich? bók með blaðaúrklippum og
Vitið þér hvar hann er núna? ljósmynd af tveim ungum pilt-
Gerhard Múller lækkaði róm- um á tvítugsaldri. Þeir voru
inn: klæddir hinum pokalega skíða-
— Móðir hans dó. Faðir hans búningi sem var hápunktur tízk-
var sóttur af Gestapo. Hann unnar kringum 1930. Þeir höfðu
hafði verið of opinskár. Af stillt sér upp með skíðin um
Heinrich heyrði ég aldrei síð- öxl og lárviðarkrans á milli sín.
an. Ég var sjálfur kvaddur í Þeir höfðu sigrað I Parten-
herinn 1939 og var ekkert heima kirchen.
á styrjaldarárunum. Þegar ég Blaðaljósmyndin var gulnuð
kom heim spurðist ég fyrir um og máð. En einkennilegur grun-
Heinrich, en enginn hafði frétt ur fékk Stenfeldt til að spyrja
neitt af honum. Orðrómur gekk Múller hvort hann ætti filmuna.
um það í Múnchen að hann hefði Hann svaraði: — Þvi miður
slegið slöku við námi.ð og aldrei ekki. Myndina tók herra Fraen-
orðið fullgildur læknir. Þeir kel, sem nú rekur ljósmynda^
sendu hann til vígstöðvanna og vöruverzlun niðri við vegvísinn
þar urðu víst einhver vandræði að íþróttaleikvanginum. En ég
líka. Hann veigraði sér við að á auðvitað myndina sjálfa.
hlýða fyrirskipunum og var Að nokkrum sekúndum liðn-
lækkaður í tign — eða eitthvað um sat Stenfeldt og horfði á
þess háttar. En þetta er semsagt myndina. Hann settist hægt nið-
bara orðrómur. ur á stól, dró djúpt andann
Það kemur þá heim, hugsaði nokkrum sinnum til þess að
Lars Stenfeldt. Hoffmann laug stilla sig, reyndi að telja sjálf-
ekki um æsku sína og foreldra. um sér trú um að þetta væri
Það kemur allt heim. Hið eina ímyndun, grandskoðaði myndina
sem hann þagði yfir var að hann enn á ný og skildi hvorki upp
hefði á tímabili ætlað sér að né niður.
verða íþróttastjarna. En það er — Þetta — hann benti á unga
í samræmi við metnaðargirnd manninn til vinstri á myndinni
hans. Það sem honum heppnast — eruð þá þér, herra Múller?
ræðir hann fúslega um — ó- — Já, þetta er ég.
sigrum sínum reynir hann að — Þá er þessi til hægri Hein-
gleyma. rich Hoffmann?
Stenfeldt varð var við að Stenfeldt sat hreyfingarlaus
Múller horfði á hann rannsókn- og horfði á hinn tvítuga Hein-
araugnaráði. rich Hoffmann. Víst geta menn
— Þér eruð að brjóta heilann breytzt mikið á fjörutíu árum,
um hversvegna ég hafi svo mik- en þessu var erfitt að trúa,
inn áhuga á Heinrich Hoffmann, Jafnvel móðir hefði ekki getað
sagði hann. Ég er læknir frá fundið nokkra sameiginlega
Svíþjóð. í hópi lækna þar hef- drætti í andlitum hins tvítuga
ur mikið verið rætt um nýjung- Heinrich Hoffmanns og hins
ar í skurðaðgerðum, sem Hein- sextuga yfirlæknis Henrik Hoff-
rich Hoffmann frá Múnchen á manns í Stokkhólmi.
að hafa fundið upp. Mér datt í Aftan á ljósmyndinni var
hug, að ég gæti kannski hitt númer. Steinfeldt lagði sérnúm-
hann persónulega. erið á minni, þakkaði Múller
Þetta var nauðlygi og Ger- vinsemd hans og fór. Morgun-
hard Múller tók hana gilda. inn eftir fór hann til Fraenkel
— Mér þykir mjög leitt að ég ljósmyndara, sem hafði allt
skuli ekki geta orðið til þess filmusafn sitt í stökustu röð og
að fúndum ykkar beri saman. reglu.
En komið hérna með mér þá Ný eftirmynd var tilbúin síð-
skal ég sýna yður svolítið ... ar um daginn. Stenfeldt sóttj
Hann dró Stenfeldt með sér hana og fékk hana afhenta í
Allt í einu var sem einkver dulin spenna læsti sig um allt i móttökustofu yfirlæknisins. Læknirinn starði eins og
steingervingur á nokkra stafi sem voru tattóveraSir á handlegg hinnar meðvitundarlausu stúlku. Hann hafSi
komiS frá Þýzkalandi rétt eftir stríðið og hann þekkti sjúklinginn. Hún hafði verið í fangabúðunum . . .
FALKINN
23