Fálkinn - 23.05.1966, Blaðsíða 29

Orsök vísunnar var sú að Sigurður hafði Ijóst hár fagurt, en
Fúsi var sagður hafa haft geitur í æsku og því nánast sköll-
óttur; enda reiddist Fúsi ógurlega þó ekki sé getið fleiri orða
þeirra að því sinni.
Þjóðtrúin hefur sögu að segja um upphaf fjandskapar þeirra,
og er hún á þessa leið:
„Á öndverðum dögum þeirra Fúsa og Sigurðar lá draugur
einn á Hellisfitjum og hafði aðsetur sitt í Surtshelli. Var draug-
ur þessi hinn rammasti óvættur og lagðist á ferðamenn, meiddi
þá eða ærði, og sumum vann hann bana . . . Sáu menn að ekki
mátti svo búið standa, en fáir treystust þó til að setja niður
jafnmegnan draug og þessi var. Var þá leitað til við þá Fúsa
og Sigurð því menn vissu þá bæði fjölkunnuga og kraftaskáld
hin mestu, og vóru þeir tregir til, en létu þó loksins til leiðast,
með því báðir færu saman og hjálpuðust að.
Lögðu þeir nú snemma morguns frá Kalmanstungu einn góð-
an veðurdag, var það öndvert sumar, og komu snemma dags
norður að Surtshelli. Urðu þeir ekki draugsins varir, þegar
þeir komu, því hann var niðri í hellinum, og heyrðu þeir þung-
ar drunur niðri í hinum dimma hellisgeim og þótti sem ekki
mundi allfýsilegt að heimsækja hellisbúann. Tekur þá Sigurður
til máls og segir við Fúsa: „Nú verðum við að skipta með oss
FALKINN
29