Fálkinn - 23.05.1966, Qupperneq 44

HVERNIG ER HREINLÆTI HÁTTAÐ
Á VINNUSTAÐ
VINNUVEITENDUR!
YÐAR?
Handklæði notuð af mörgum eru hættuleg og hæfa ekkl
nútíma hreinlætiskröfum.
StuSlið að færri veikindadögum starfsfólks ySar og not-
ið pappirshandþurrkur; þær eru ótrúlega ODÝRAR og
ÞÆGILEGAR i notkun.
SERVA-MATIC
STEINER COMPANY
LEITIÐ UPPLÝSINGA
APPIRSVORURH/4
SKÚLAGÖTU 32. — SÍMI 21530.
• Brennimerkt
Framhald af bls. 24.
um farmiðunum skipt og eyðum
nóttinni hér í Frankfurt sam-
an ...
Flugvélin bjó sig til lendingar
á Kastrup flugvelli og eftir
nokkrar mínútur fannst íéttur
hnykkur þegar hjólin námu við
steinsteypta flugbrautina.
Meðan hún stóð og beið eftir
að farangrinum yrði ekið upp á
færibandinu, snerti einhver við
öxl hennar aftan frá. Hún sneri
sér við. Lars Stenfeldt stóð fyrir
44
aftan hana. Hann var grafalvar-
legur á svip.
— Grete ...
— Já.
— Ég hef látið taka frá fyrir
okkur tvö herbergi á gistihúsi.
Ertu samþykkt því?
— Já, hvíslaði hún, Ég er
samþykkt því.
Um eftirmiðdaginn lituðust
þau um í danska höfuðstaðnum
og skoðuðu forngripaverzlanir.
Þau snæddu góðan kvöldverð á
litlu veitingahúsi og um kvöldið
fóru þau í ABC-leikhúsið. Þau
reyndu að hafa eitthvað fyrir
stafni hverja mínútu eins og
þau væru hrædd við þá stund er
þau yrSu alein saman.
Lars Stenfeldt hafði leigt her-
bergi í SAS-hótelinu í miðri
borginni. Þau stóðu þögul í lyft-
unni meðan hún flutti þau upp
á fjórtándu hæð. Klukkan var
tólf á miðnætti.
Mjúkar gólfábreiðurnar í
ganginum deyfðu fótatak þeirra.
Hún nam staðar fyrir utan her-
bergisdyr sínar og leitaði að
lyklinum í handtöskunni. Þá
sagði hann: — Grete, viltu ekki
koma inn til mín stundarkorn.
Við höfum átt svo dásamlegan
dag saman. Láttu hann ekki
enda alveg strax.
Ef Hoffmann hafði sagt hon-
um svo mikið að hann vissi að
hún var ekki fær um þá athöfn,
sem var staðfesting ástarinnar.
— hvers vegna bauð hann henni
þá inn á herbergið til sín? Og
ef hann vissi það ekki — þá
yrði hún afhjúpuð, yrði að játa
hið hvimleiða leyndarmál sitt
fyrir honum.
Hún leit á hann eins og hún
væri að spyrja hann ráða.
— Komdu, sagði hann bros-
andi. Ég bít ekki.
Herbergi hans var nákvæm- f
lega eins og hennar að fráskild-1
um myndunum tveimur.
— Eigum við að drekka
kampavín eða gott öl? spurði
hann.
Hún vildi ölið heldur og hann
hringdi á herbergisþjóninn til
að biðja um það. Ölið kom eftir
fáeinar mínútur.
Fyrir utan gluggann tindraði
næturljósadýrð Kaupmanna-
hafnar í öllum regnbogans lit-
um. Glugginn var hálfopinn. í
nóvember að vera var nætur-
loftið óvenjulega milt. Daufur
niðurinn, frá umferð stórborgar-
innar barst upp til þeirra eins
og sefandi baksvið fyrir orð og
hugsanir.
— Hvers vegna fórstu til Aust-
urríkis?
— Vegna þess að ég hef átt
töluverðum erfiðleikum með
sjálfa mig í haust.
Hann leit á fangabúðanúmerið
á handlegg hennar.
— Ertu að reyna að sálgreina
sjálfa þig?
Hún hristi höfuðið.
— Nei, svo stefnuföst er ég
ekki. En líklega hef ég haft ein-
hverja óljósa von um að losna
við eitthvað af martröðinni e£
ég stillti mér upp augliti til aug-
litis við raunveruleikann. Lang-
ar þig virkilega til að hlusta á
þetta bull?
— Ég veit svo lítið um þig,
sagði hann. En ég vil allt vita.
Svo þú skalt bara halda áfram.
Hún fékk sér sopa úr ölglas-
inu.
— Ég fór fyrst til Vínar. Mig
langaði til að sjá aftur bernsku-
heimili mitt. Ég hélt ég myndi
eftir nafninu á götunni þar sem
við bjuggum. En ég kannaðist
alls ekki við mig. Ég leitaði að
einhverju sem gæti vakið minn-
ingar hjá mér, en fann ekki
neitt. Að lokum fór ég á mann-
talsskrifstofuna. Ég fann nöfn
foreldra minna og við höfðum
búið við götu með allt öðru
nafni. Nú fann ég hana á tíu
mínútum ...'
— Og barst kennsl á um-
hverfið, bætti hann við þegar
hún þagnaði.
— Nei, sagði hún dapurlega.
Ég bar ekki kennsl á neitt. Hlið-
ið sem ég hlýt að hafa hlaupið
FALKINN