Fálkinn - 23.05.1966, Qupperneq 49

# Arfur
Framhald af bls. 46.
komast fram hjá djúpri holu og
stöðvaðist með rykk.
Þessi skrykkjótti akstur hafði
slöngvað George yfir til ung-
>frú Kolin. Augnablik hélt hann
að bíllinn hefði gefizt upp, en
þegar þau höfðu losað sig úr
flækjunni, sá hann bílstjórann
standa við opnar dyrnar og
benda þeim að koma út.
„Hvað er um að vera?“ spurði
George. Öldungurinn sagði eitt-
hvað.
„Hann segir, að við eigum að
fara og ganga,“ tilkynnti ung-
frú Kolin. „Hann fylgir okkur
á ieið, en hann hefur skipun um
að bíða hér. Það kemur einhver
á móti okkur lengra í burtu.“
„Kjósið þér ekki heldur að
biða hér, ungfrú Kolin?“
„Nei, ég er nú hrædd um
ekki!“
Þau fóru út og lögðu af stað
gangandi.
Sá gamli gekk á undan þeim
hokkurn spöl, útlistaði eitthvað
og fylgdi skýringunni eftir með
miklu, dramatísku handapati.
Svo nam hann staðar og benti.
Framundan þeim var djúp
gjá, sem skar veginn í sundur.
Á botni hennar mátti sjá leifar
af steinbrúnni, sem legið hafði
yfir árfarveginn.
„Hann segir, að Þjóðverjarnir
hafi sprengt hana í loft upp og
að rigningarnar geri það verra
með hverju ári.“
„Hefur hann hugsað sér, að
við klifrum yfir þetta?“
„Já. Vegurinn heldur áfram
hinum megin, og þangað verð-
um við sótt. Hann snýr aftur
til bílsins."
„Hve langt frá hinum bakk-
anum?“
„Það veit hann ekki.“
„Þetta með skóna hefði átt að
vera mér nægileg aðvörun! Jæja
—- fyrst við erum komin svona
langt, er líklega eins gott að
hölda áfram.“
„Eins og þér viljið."
Árfarvegurinn var þurr, og
þeim veittist ekki tiltakanlega
erfitt að rata rétta leið milli
klettanna. Gangan upp hinum
megin var öllu verri viðureign-
ar. Það var heitt í veðri og
skyrta Georges var límd viðlík-
ama hans, þegar hann hafði
hjálpað ungfrú Kolin upp á veg-
inn.
Þau stóðu kyrr nokkra stund
til þess að ná andanum. Gamli
maðurinn veifaði til þeirra og
þrammaði aftur til bílsins.
Þau sneru sér við og byrjuðu
að ganga.
Að undanskildu tísti skordýr-
anna og þeirra eigin fótataki,
var ekkert hljóð að heyra á
veginum. Einu sinni heyrðist
daufur kliður í fjárbjöllu langt
í burtu, það var allt og sumt.
Þau höfðu gengið með jöfnum
hraða í fáeinar mínútur, þegar
ungfrú Kolin hvíslaði:
„Það er einhver fyrir fram-
an okkur.“
„Hvar? Ég sé engan.“
„Við runnana þarna. Hann
kom út úr skugganum augna-
blik og ég sá tunglið skína á
andlit hans.“
George fann að það stríkkaði
á kálfavöðvum hans, en þau
héldu áfram. Hann starði án af-
láts á runnana. Allt í einu sá
hann hreyfingu í skugganum og
maður kom til móts við þau.
Þetta var Arthur, en í flestu
ólíkur þeim manni, sem George
hafði átt tal við í gistihúsinu.
Hann var í reiðbuxum, khaki-
skyrtu og með einkennishúfu.
Hermannastígvél höfðu leyst tá-
mjóu skóna af hólmi. Hann
var með breitt byssubelti um
mittið.
„Gott kvöld, vinur,“ sagði
hann, þegar þau voru kómin til
hans.
„Gott kvöld,“ sagði Geprge.
„Ungfrú Kolin, þetta er Art-
hur.“
„Það gleður mig að kynnast
yður, ungfrú.“ Hljómurinn í
orðunum var nógu lotningar-
fullur, en George sá nærgöng-
ul augu hans mæla hana út.
Hún kinkaði kolli.
„Gott kvöld.“ Fjandsemi henn-
ar var greinileg.
Arthur gerði totu á munninn,
er hann heyrði hljóðið.
„Ég vona að þér hafi ekki
reynzt mjög erfitt að komast
hingað, herra Carey?“ sagði
hann. Málrómur hans minnti á
gestgjafa, sem afsakar hinar lé-
legu járnbrautarsamgöngur.
„Ekkert að ráði. Bíður gamli
maðurinn eftir okkur?“
„Oh, þú skalt ekkert vera að
brjóta heilann um hann. Eigum
við að fara?“
„Já, vitanlega. Hvert?“
„Það er ekki langt. Ég er
með bíl. Við förum spölkorn eft-
ir veginum."
Hann gekk á undan. Þau
fylgdu á eftir honum.
Lengra í burtu óx tamarisk á
bjargveggnum, og í tunglsljós-
inu urðu skuggarnir af því af-
skræmislegir á veginum. Litlu
síðar þéttust skuggarnir ogArt-
hur hægði á sér. Þarna
varð smábreikkun á veginum og
þar stóð lítill, yfirbyggður flutn-
ingabíll.
„Jæja, góðir hálsar, þá erum
við komin. Hoppið bara inn að
aftan.“ Hann lýsti þeim með
vasaljósi. „Þér fyrst, ungfrú, en
varlega nú. Við megum ekki
eyðileggja nælonsokkana, er
það? Sjáið þér lykkjuna þarna?
Þér skuluð bara stinga fætin-
um . . .“ Hann þagnaði þegar
ungfrú Kolin sveiflaði sér létti-
lega inn á pallinn.
„Ég hef farið upp í brezkan
hermannabíl fyrr en núna!“
sagði hún kuldalega.
„Þér segið ekki satt, ungfrú?
Já, en það er alveg fyrirtak, er
það ekki? Meðal annarra orða,“
hélt hann áfram, þegar George
klifraði upp á eftir henni. ,,ég
neyðist til að draga segldúkinn
fyrir. Það verður ef til vill dá-
lítið heitt, en við þurfum ekki
að aka langt." George stundi.
„Er það 1 raun og veru nauð-
synlegt?"
„Já, ég er hræddur um það,
góðurinn. Félögum mínum er
ekki beint um að láta fólk vita
hvar þeir eru. Þú skilur — það
er aldrei hægt að fara of var-
lega!“
„Ég vona sannarlega að þett i
reynist ómaksins vert! Flýtum
okkur nú af stað.“
George og ungfrú Kolin sett-
ust á tvo kassa á vörubílnum á
meðan Arthur batt segldúkinn
fyrir. Þau heyrðu hann fara inn
í stýrishúsið og setja bílinn 1
gang.
Arthur ók greitt og flutninga-
bíllinn skoppaði og vaggaði svo
ótrúlegt virtist. Það var ógern-
ingur að sitja, og þau stóðu
kengbogin undir seglinu og ríg-
héldu sér i járnstengurnar. And-
rúmsloftið varð fljótlega meng-
að af kolsýru frá útblásturspíp-
unni og gerði þeim þungt um
andardrátt. George fann að þau
tóku nokkrar mjög snarpar
beygjur og honum var ljóst að
þau óku upp mikinn bratta, en
hann varð brátt áttavilltur. Eft-
ir tíu mínútna pyndingar var
hann að því kominn að kalla til
Arthurs að stöðva bílinn, þeg-
ar hann nam skyndilega stað-
ar. Skömmu síðar var segldúk-
urinn leystur frá, ferskt loft
streymdi inn og glottandi andlit
Arthurs birtist í tunglsljósinu.
„Þetta var víst nokkuð óslétt
Þau klifruðu með erfiðismun-
um niður af bílnum. Þau voru
stödd á hlaði fyrir framan rúst-
irnar af litlu húsi.
„Það var ELAS, sem gerði
þetta,“ sagði Arthur. „Hinir not-
uðu þetta fyrir aðalbækistöð.
Við förum þessa leið.“
Húsarústirnar lágu efst í
skógiklæddri fjallshlíð. Þau
ArshAtídik
BRÚÐKAUPSVEIZLUK
FERMINGARVEIZUUI?
TJARIMARBLÐ
SÍMl ODDEEI.I .OWIlUSINU SÍMI
19000 19100
SÍÐDEGISDRYKKJUR
FUNDARHÖLD
FÉLA GSSK EM MTANIR
FALKINN