Fréttablaðið - 03.10.2009, Síða 112

SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 512 5000, fax: 550 5099 Ritstjórn: 512 5313, fax: 512 5301, ritstjorn@frettabladid.is PRENTUN: Ísafoldarprentsmiðja
Auglýsingadeild: auglysingar@frettabladid.is DREIFING: dreifing@posthusid.is Veffang: visir.is EF BLAÐIÐ BERST EKKI: 512 5060
VIÐ SEGJUM FRÉTTIR SMÁAUGLÝSINGASÍMINN ER 512 5000
GÓÐAN DAG!
Sólarupprás Hádegi Sólarlag
Reykjavík
Akureyri
Heimild: Almanak Háskólans
BAKÞANKAR
Júlíu Margrétar
Alexandersdóttur
Í dag er laugardagurinn 3. okt-
óber 2009, 276. dagur ársins.
7.43 13.17 18.49
7.29 13.02 18.32
Meðallestur á tölublað, höfuðborgarsvæðið, 18 – 49 ára.
Könnun Capacent í maí 2009 – júlí 2009.
Hvar er þín auglýsing?
35%
72%
Á þeim sex árum sem ég hef starfað í blaðamennsku hef
ég horft upp á meira en hundrað
vinnufélögum mínum sagt upp
störfum. Sjálf hef ég einu sinni
gengið í gegnum uppsögn og blað
sem ég vann á var lagt niður. Á
tveimur árum, á Tímaritaútgáf-
unni Fróða (síðar Birtíngi), vorum
við blaðamenn þar kynntir fimm
sinnum fyrir nýjum framkvæmda-
stjóra. Og eitt sinn var okkur hent
út úr húsnæði og starfsmenn
fluttu sjálfir skrifborð og allt á
einni helgi, líka klósettin.
VINNUUMHVERFIÐ er sem
sagt afar óstöðugt og hefur kennt
manni að segja aldrei aldrei. Einn
dagur er tekinn í einu og hlutirn-
ir verða bara að koma í ljós. Auk
þess getur það verið þroskandi
lífsreynsla að ganga í gegnum
atvinnumissi, þótt erfið sé. Vond-
ir hlutir og erfiðleikar gefa okkur
yfirleitt alltaf eitthvað til baka –
þótt erfitt sé að sjá það í það og
það skiptið.
ÁUNNIÐ og þarft æðruleysi
gegn því sem morgundagurinn
ber í skauti sér hefur verið nauð-
synlegur hluti af starfinu. Það er
enginn ómissandi. Jörðin held-
ur áfram að snúast. Uppsagnir
hætta þó aldrei að hafa áhrif á
mann og það sveið í hjartað að lesa
um uppsagnir Moggablaðamanna.
Og hryllti yfir því sem starfandi
blaðamenn Morgunblaðsins munu
nú þurfa að svara fyrir á hverjum
degi og Fréttablaðsmenn þekkja
svo vel – að vera ekki „handbendi
eigendanna“ eða ritstjóra í þessu
tilfelli. Af fenginni þeirri reynslu
hugsa ég hlýlega til blaðamanna í
Hádegismóum.
ÞAU ERU nefnilega síður en svo
fá símtölin frá stórlöxum þjóðfé-
lagsins sem blaðamenn þurfa að
taka við þar sem viðmælandinn
trompast yfir skrifum í blaðinu.
Og eiginlega fallast manni hend-
ur þegar listamenn eða popparar
hringja og hóta blaðamönnum öllu
illu vegna fréttar um hárlenging-
ar viðkomandi eða um ísbúð sem
breyta á í vinnustofu. Fréttin er
þeim ekki „samboðin“. Það má
alveg skrifa um þetta fólk – bara
ekki það sem því hugnast ekki.
SPURNINGIN ER sú af hverju
fólk hagar sér á þennan hátt yfir
sakleysislegum skrifum. Getur
verið að fólk hafi haft pata af þeim
orðrómi (sem þeir sem ekki vinna á
fjölmiðlum bjuggu til) að auðmenn
og stjórnmálamenn geti auðveld-
lega kippt í spotta og hent fréttum
inn og út af borðum? Og hafi ekk-
ert séð því til fyrirstöðu að gera
slíkt hið sama? Ég má líka!
Líka ég